De vijfentwintigste steen

Het ei blijft net zo lang heel tot de vogel van dienst eruit wil.

Nu mijn computer het weer doet ben ik aan het kijken wat er nog bewaard gebleven is.

En dat doende kwam ik een aantal teksten van mezelf tegen die ik de moeite meer dan waard vind om te bewaren, maar ook om ze te bewaren voor het nageslacht.

Want wie het nog niet wist, De Stenen blogs schrijf ik in hoofdzaak voor mijn kinderen en kleinkinderen.

En uiteraard verder voor iedereen die het ook wil lezen, of gewoon nieuwsgierig is of alleen maar mijn tekeningen wil zien.

Welnu.

Wat die tekeningen betreft ziet het er naar uit dat ik er toch een aantal kwijt ben.

Helaas.

Maar zoals de boer voort ploegt, zo tekent de tekenaar ook gewoon door.

Ik ben er een van het doorzettende slag.

Ook al zie ik het totaal niet meer zitten, dan nog sta ik weer op en ga door.

Ja ik blijf niet aan de gang.

Ben ik even blij dat ik deze hele snelle krabbel van gisteren toch bewaard heb.

Want ik kan hem nu heel goed gebruiken als illustratie bij de volgende tekst, die ik mijn zoon en dochter en mijn kleinkinderen niet wil onthouden.

Ook al is de kans nog steeds heel groot dat geen van hen het wil lezen omdat ik hopelijk oud genoeg wordt om het hen zelf te vertellen.

Hieronder een brief aan mijn ziel.

Deze brief schreef ik in de nacht van 14 op 15 juni 2009.

Amper vier en een halve maand nadat ik mijn 'Donkere Tunnel' door moest.

Het begin van mijn totale ontmanteling.

Toen ik deze brief aan mijn ziel weer las, kon ik een glimlach van tederheid naar mezelf nauwelijks onderdrukken.

Ik was het toen al meer dan zat om door die donkere tunnel te gaan, maar ik was amper begonnen.

Dat wist ik toen ook wel, maar toch schreef ik die brief om mijn Ziel nog even fijntjes onder de Zielenneus te wrijven dat ik toch wel erg zwaar werk voor mijn Ziel aan het doen was.

Mijn Ziel zou er nog een schepje bovenop doen.

Maar hij heeft me wel mijn huidige vriendin bezorgd, waar ik het in de brief over heb.

Vogelvisogen.

Een dringende brief aan mijn Ziel. 14 15 juni 2009

Beste Ziel,

In deze brief wil ik je eerlijk vertellen hoe ik me op dit moment voel in onze relatie. 
Per slot van rekening ben ik het deel dat voor jou hier op Aarde emoties en ervaringen opdoe. 
Dat zijn we overeengekomen en dat heb ik dus met liefde en plezier voor je gedaan. 
Maar ik wil je middels deze brief laten weten dat het heel zwaar geweest is en dat het me op menig moment veel te ver is gegaan. 
Oh, ja, ik ben er wezenlijk beter en veel sterker van en door geworden en dat is pure winst voor ons beiden, maar zeer beslist ook voor mij, dat kleine hulpvaardige stukje ziel dat voor de grote Ziel hier zo geleden heeft. 
Want beste Ziel ik heb vreselijk geleden onder de bepaald niet malse omstandigheden waaronder ik naar aarde ben gegaan. 
Ik zeg gegaan en niet gestuurd, want ik besef heel goed dat we een overeenkomst gesloten hebben om het zo te doen.

Een week geleden ben ik begonnen met het schrijven van mijn anti biografie.
(N.B. Achtenvijftig jaar mislukkingen, een zegen voor de Ziel. Een chronologisch verhaal van mijn leven van 0 tot nu.) 
Al vrij snel vond ik dat een te negatieve titel, maar toch is die titel zo gek nog niet. 
Ik zal je uitleggen waarom. 
Van mijn geboorte af aan heb ik niet of nauwelijks rust en ontspanning gekend. 
Daar heb jij enorm van genoten, want het heeft je gebracht wat je wilde. 
Ik heb dat met overgave gedaan, want ik wist niet beter en ik kon ook niet anders. 
Gelukkig heb ik vele talenten mee gekregen, anders was het helemaal huilen met de pet op geweest. 

De nare bijwerking van die vele talenten was dat ik er hoegenaamd geen plezier aan beleefd heb, alleen maar teleurstelling op teleurstelling omdat het allemaal op niets uitdraaide. 
In sommige gevallen ben ik maar net aan de ondergang ontsnapt. 
Nu op dit moment staat de ondergang ook alweer voor de deur. 
Ik ben benieuwd of je me nu wel in de afgrond stort. 
Doe je dat niet, help me dan, want ik ben dit zielige gedoe meer dan zat. 

Het is genoeg geweest beste Ziel. 

Ik heb me aan onze afspraak gehouden en ik verwacht dat jij je nu aan jou afspraak naar mij toe houdt. 
Genoeg is genoeg, ik heb dat al meerdere malen aangegeven en toch ging het maar door. 
Allemaal voor jou. 
Ja, je hebt gelijk beste Ziel, ook in mijn voordeel. 
Maar toch zeg ik je nog een keer dat het lijden dat ik voor je gedaan heb over is. 
Ik lijd niet meer. 
Het is genoeg geweest. 
Desnoods laat ik alles ontploffen. 
Dat doe ik dan volkomen neutraal. 
Zo heb jij er niets aan, want als het mij niets doet heb jij er ook niets aan. 

Even hiervoor heb ik de stapel post opengemaakt en doorgekeken. 
De meeste bevatten onderwerpen, waar ik amper een maand geleden nog volkomen overstuur van zou zijn geworden. 
Overstuur, boos op jou en de engelen en op God en noem maar op. 
Maar nu denk ik bij mezelf: “Zoek het maar uit, ik doe er niets meer aan. Dan maar kapot. Het is genoeg geweest.” 

Als je deze brief over leest moet je eens tellen hoe vaak ik tot nu toe al ‘het is genoeg geweest’ heb geschreven. 

Mijn gedeelte van de deal ben ik nagekomen en ik verwacht nogmaals dat jij je nu ook aan jou kant van de deal houdt. 
Ik zal je helpen. 
Tot nu toe heb ik veel geleden omdat ik niet zag, niet hoorde en niet wist. 
Ook al ben ik op al die terreinen ‘begaafd’, je hebt me ‘dom’ gehouden. 
Dat moest wel, anders zou ik niet lijden en had jij er niets aan.

Maar ik heb Licht en Liefde gevonden en in mijn gevangenis gebracht. 
Dat heeft ervoor gezorgd dat ik vrij gelaten ben. 
Dat ik mezelf dus bevrijd heb.
Eenmaal vrij, was het nog steeds lijden, want ik had nog angst dat het zelfs nu nog niet goed zou gaan. 
Ik heb hulp van anderen gekregen om erdoor te komen. 
Dat had jij moeten doen. 
Jij had me er door moeten helpen, maar dat deed je niet. 
Of ben ik nu te hard en/of zie ik het verkeerd. 
Kan me eigenlijk niet zo veel schelen, waar het mij om gaat is dat ik nu van jou eis dat je mij helpt met een liefdevol en succesvol leven. 

Ik zou je aan de afspraak willen houden dat je een lieve zorgzame vrouw voor me zou regelen. (N.B. Is inderdaad gebeurd. Ik hoefde maar een jaar te wachten)
Mijn Zielemaatje. 
Verder hou ik je aan de afspraak dat ik nooit zonder geld zou komen te zitten en dat ik als ik mijn gedeelte gedaan heb in overvloed en rijkdom en voorspoed zou leven. 

Gezond ben ik gelukkig altijd geweest, al heeft mijn gebit zwaar te lijden gehad onder het vreselijke leven dat ik voor jou geleefd heb. 
Jij kunt veel goedmaken door me weer mijn kracht en inzicht en kennis te geven die ik eerder opgedaan heb in mijn aardse zoektochten voor jou en in dienst van het grote doel jou van voldoende ervaringen te voorzien. 
Me dunkt dat ik gedaan heb wat je van me verlangd hebt. 

NU is het mijn beurt. 
Ik verlang echt geen gekke dingen. 
Alleen zielenrust, liefde, geld, gezondheid, kracht, inzicht en meesterschap over mijn eigen leven. 

Me dunkt dat ik je ook dan nog zeker veel fijne, maar nu ook fijn voor mij, ervaringen kan en zal bezorgen. 
De afgelopen maanden zijn zwaar voor me geweest. 
Jazeker ze zijn ook goed voor ons samen geweest. 
En dat is wat we nu moeten doen, althans zo zie ik het, we moeten samen in harmonie en liefde verder gaan met ons gezamenlijke leven. 

Alleen is het gedaan met de onzin van de eerste 58 jaar van mijn leven. 
Ik noem het onzin, dat was het natuurlijk niet. 
Maar ik wil nu eindelijk succes met de vele talenten die ik meegekregen heb en waar ik jou, beste Ziel en God hartelijk voor dank. 
Per slot van rekening deelt God mee in de feestvreugde. 
Want dat het innerlijk een groot succes is geweest durf ik wel te stellen. 

Nu ben ik even aan de beurt om een kalm en vreedzaam en succesvol en liefdevol leven te leven. 

Ik heb het verdiend. 
Het was me een grote eer dit moeilijke leven voor je te ervaren, maar ik stop er nu mee. 
Er komen geen emoties en ervaringen meer. 
Hooguit wat slap spul waar je niet veel meer aan hebt. 
Later misschien meer, maar voorlopig even niet meer. 
Een mooi gezegde gaat als volgt: “De kruik gaat zolang te water tot hij barst.” 
De kruik die ik ben geweest is meerdere keren ernstig beschadigd en om erger te voorkomen haal ik nu zelf de kruik uit het water en leg hem met veel Liefde in de zon te drogen en te koesteren. 
Deze Kruik verdient het nu om door de Liefde van de Zon verzorgd te worden. 
Dat heeft hij nodig. 
En voor alle duidelijkheid, die kruik dat ben ik, Dirk Jan van Harten uw bereidwillige Aardling van dienst, die in dienst van het grote geheel (N.B. De Ziel Plezieren) zijn lijden geleden heeft. 
Ik hoop dat je er veel aan gehad hebt en dat het ook voor jou een mooie ervaringen cyclus geweest is waar je met genoegen op terug kijkt.

Ik stel me nu volledig open om mijn beloning in grote dankbaarheid te ontvangen. 
Ook dit deel van onze overeenkomst zal ik naar behoren doen. 
NU ben jij aan zet, mijn beste en geliefde Ziel.

In grote liefde groet ik je vanuit het diepst van mijn gezuiverde hart,

je Aardling van dienst,

Dirk Jan van Harten

Een snelle schets voor een nieuwe Goof strook.

Tja.

Zo voelde het wel toen ik die brief schreef.

Het voordeel van een brief aan je Ziel schrijven is dat je hem niet hoeft te versturen.

Mijn grote vriend las over mijn schouder mee.
En zag dat het goed was.

Want ik ben zoals ik er nu uitzie het meest verdichte stukje van mijn Ziel.
Het enige stukje dat hier in de verdichte derde dimensie kan zijn.
Het voelt vaak ook als Goof die onder zijn steen ligt.

Zeker als je je bewust bent dat er meer is dan alleen de miezerige omstandigheden hier op Aarde.

Ik sta nog steeds achter mijn brief, maar moet er ook wel om gniffelen.

Je moest eens weten wat voor ellende er nog op mijn pad gekomen is.

En ik was het al na vier en een halve maand meer dan spuugzat.

Het zal dan ook niemand verbazen dat ik deze brief in gedachten meerdere keren aangepast en verzonden heb.

Momenteel voel ik aan alles dat het beter gaat.

Dat voelde ik in 2009 nog helemaal niet.
Ik wist donders goed dat ik er nog lang niet was.
En zeuren tegen je ziel helpt natuurlijk al helemaal niet.

Dat weet ik ook wel.
Maar het helpt echt wel als ik me weer eens in de steek gelaten voel.

Zoals eerder deze dag.

Wankele gemoedstoestand.

Dan voel ik me verre van lekker, terwijl ik gewoon weet en voel dat het de goede kant op gaat.

Maar zoals ik ten tijde van de brief aan mijn ziel er al meer dan genoeg van had, zo wordt mijn geduld nog steeds danig op de proef gesteld.

Destijds vroeg ik om een lieve vrouw die net zoveel van mij houdt als ik van haar.

Dat is gelukt.

Mogen mijn andere wensen dan a.u.b. ook gerealiseerd worden?

Werk in uitvoering.

Heet deze tekening die ik als omslagtekening voor mijn Facebook heb gemaakt.

Ik vind hem wel passend bij dit verhaal over mijn gemoedstoestand.

Een andere titel is ook: De spijker op zijn kop slaan.

Je begrijpt dat ik me soms die spijker voel.

Dit was het weer voor vandaag.

Groet,

Dirk

De vierentwintigste steen

"Uit de tunnel." 2014

En toen was er ineens weer licht.

Sinds een maand schijnt de zon ook weer voor mij.

Dat kwam als een bliksemflits mijn bewustzijn binnen.

Kippenvel.

Het was 's ochtends vroeg en ik zag niet wat voor weer het was, maar hoorde de vogels zingen en ik hoorde als het ware de zon opkomen.

Wat was dat mooi.

Toen besefte ik het ineens.

“Vanaf nu schijnt de zon ook weer voor mij.” 

Die zin.

Dat gevoel.

Dat was zo mooi.

Dat onthoud ik mijn hele verdere leven.

Het betekende ook dat aan mijn lange reis een eind was gekomen.

Ik kan weer gaan bouwen.

Het 'mag' weer.

Wie mijn blogs tot nu toe gelezen heeft, weet inmiddels wel dat ik sinds februari 2009 in een lange donkere tunnel geleefd heb.

O ja.

Zelf wist ik wel waarom.

Het was een levensopdracht die ik niet langer weigeren kon.

Dat wist ik zelf toen al heel goed.

Alleen wist ik niet hoe het uit te leggen.

Voor de een kwam het omdat ik een paar jaar daarvoor gescheiden was en die scheiding nog niet verwerkt had.

Voor de ander zat het hem in een burn-out.

Overspannen.

Dacht een ander.

Het niet meer aankunnen.

Vond weer iemand anders.

Noem maar op.

Maar geen van die kwalificaties klopt.

"Potkopplant" 2014

Ik wist wel beter.

Het is een intens groeiproces waarin je alles wat je eerder wist en gehad hebt los moet laten.

En dat loslaten doet in sommige gevallen gewoon pijn.

Eigenlijk valt dat loslaten wel mee.

Het moeilijkste vond ik dat ik er zelf geen controle over had.

Het gebeurde gewoon.

Het voelt een beetje als in de tekening hierboven.

Je leeft wel, maar niets gaat meer zoals dat ervoor ging.

Initiatieven nemen om de situatie te verbeteren werken niet meer.

Het werk stopt.

Geld verdienen houdt zo goed als op.

Het maakt niet uit wat je doet en/of probeert, als het niet binnen het proces past, gebeurt het niet.

Dat is, zeker in het begin, heel frustrerend.

Later ook.

Want wat wilde ik graag weer aan de slag.

Iets doen.

Het ging gewoon niet.

Ik had er ook geen energie meer voor.

Ik kon alleen nog mijn optredens doen en dat was het dan wel.

Verder veel slapen.

Want.

Wat was ik moe.

Zo verschrikkelijk moe.

Maar de deuren zijn weer open.

Er is weer veel energie.

En levenslust.

Dus kan ik weer verder.

Was de geboorte van mijn kleindochter Roos in juni 2011 een lichtpunt in mijn gekwelde bestaan als potkopplant.

Pas begin november 2012, zo rond de geboorte van mijn kleinzoon Boris, gingen de eerste deuren weer open.

Dat voelde toen al als een enorme bevrijding.

Half februari 2013 kon ik pas echt aan de slag.

Niet dat aan alle ellende een eind gekomen was.

Nou nee.

Dat dus niet.

Helaas.

Maar het was wel een mooi begin.

Ik had weer energie om te schrijven en later dat jaar in juni ben ik ook weer gaan tekenen.

Dat was fantastisch.

De eerste 23 stenen blogs schoten mijn vingers uit.

Zo vol zat ik.

Na een paar weken ook nog de Goof Wordt vervolgd http://djvanharten.blogspot.nl/  blogs.

In deze twee blogs kon ik in ieder geval al een heel groot deel van mijn reis terug naar huis beschrijven.

"Ladders!" Uit 2013

  Wat ik allemaal gedaan heb.

  En wat ik allemaal geprobeerd heb om iets moois van mijn leven te maken.

  Dat was me tot nu toe niet echt gelukt.

  Althans niet zoals ik dat graag had gezien.

Toen stond die lange donkere tunnel ineens voor mijn deur.

Niet echt een leuk vooruitzicht.

Maar.

Ik moest er doorheen.

Of ik dat leuk vond of niet.

Het was de kortste weg naar huis.

Ladder voor ladder.

Situatie voor situatie.

Een afsluitend ritueel waarin ik volkomen op de goddelijke leiding moest leren vertrouwen.

Even voor de goede orde.

Ik zie God niet als een mens.

Het is geen oude grijze man, die chagrijnig op een wolk zit en de één een mooi leven geeft en de ander doffe ellende.

Zoals ik al eerder uitgelegd heb is God Alles.

Allesdoordringend.

Allesomvattend.

Alomaanwezig.

Het is de Bron waar alle leven uit voortkomt.

Zonder die Bron geen leven.

In een van mijn eerdere blogs heb ik aan de hand van het pentagram uitgelegd hoe ik ons leven hier op aarde zie.

pentagram

Het is een reis die vele levens in beslag neemt en ons uiteindelijk weer terug brengt naar huis.

Met als begin en eindpunt Het Licht. (1 en 6 in het pentagram)

Daar waar we ooit, in derde dimensie tijd gemeten, lang geleden uit zijn vertrokken om doormiddel van vele ervaringen onze Ziel van meer informatie te voorzien zodat die Ziel zich verder kan ontwikkelen.

Dat kan die Ziel niet als geheel doen.

Dat doen wij vermomd als mensen in kleine stukjes van die Ziel voor onze grote Moeder/vaderziel.

Ik ben me daar altijd al enorm van bewust geweest en ben er meer en meer over te weten gekomen om het uiteindelijk zelf te ervaren in dit leven.

Die lange donkere zwarte tunnel is een verkort proces waarin je als mens alles wat je daarvoor als normaal ervaren hebt anders gaat zien.

En ook anders moet gaan zien.

Niets blijft namelijk hetzelfde.

Alles wat je afgenomen werd zal weer terug gegeven worden.

Beter en mooier dan eerst.

Dat ervaar ik nu aan den lijve.

En geloof me maar.

Het is de moeite meer dan waard geweest.

"Anders kijken." 2014

Het pentagram laat een vlak stuk zien dat van punt 3 naar punt 4 loopt.

Dat is het gedeelte van onze grote cyclus aan levens waarin we alles mogen uitproberen wat voor onze Moeder/vaderziel van belang is.

Op die lijn en dus in die reeks levens, speelt het ego een grote rol van verdeel en heers.

Het ego is een grote vriend/in voor al diegenen die groot willen zijn in daden en prestaties.

Want ons ego zorgt ervoor dat we zoveel mogelijk meemaken wat goed voor ons is.

Dat kunnen leuke dingen zijn, maar vaak ook niet.

Waarom maken we zo verschrikkelijk vaak de verkeerde keuzes als het voor ons eigen bestwil gaat?

Dat komt omdat het ego heel goed weet wat nodig is om te ervaren.

Dus als je jezelf afvraagt hoe het toch komt dat juist jij altijd die vervelende situaties tegenkomt, dan is dat omdat je daar dus nog het een en ander van te leren hebt.

Oude patronen zijn nog niet goed doorleefd en dus blijven die situaties zich herhalen. Net zolang je het niet meer nodig hebt omdat je er van geleerd hebt.

Daar zorgt het ego dus voor.

Wil je verder, dan zul je los moeten komen van je ego.

Want het ego vindt het heerlijk om jou in alle mogelijke situaties verzeild te doen raken waar jij allang geen zin meer in hebt.

Nieuw tekenprogramma proberen. 2014

Maar ja, die mooie auto en dat grote huis, dat zijn toch wel zaken waar je nog wel een paar jaar voor naar de baas wilt teneinde die dingen aan te kunnen schaffen.

Als je in je hele levenscyclus zo'n beetje tegen punt 4 in het pentagram aan gaat lopen, begint het ook te dagen dat je echt wel iets meer zult moeten doen dan een baan van 9 tot 5 en die drie leuke vakanties per jaar naar steeds verdere oorden.

Want dat zijn uiteindelijk niet de reizen waar het om gaat.

Het is de reis die Jezus ons voorgereisd heeft die wij ook zullen moeten doen.

Ik ben dus echt niet bezig wie dan ook naar welke of wat voor soort kerk te loodsen.

Begrijp me goed.

Als je in De Bron gelooft kan dat overal en heb je niets of niemand nodig die je daar een richting aan geeft.

"Zedenpreker." 2014

En ook in ieder geval niet iemand die daar een passend kostuum voor aan moet trekken en een riedel uit het hoofd heeft geleerd om jou verder te laten 'geloven'.

Het gaat erom dat je door begint te krijgen dat je echt een reis binnen Je Zelf moet maken.

Dat deed Jezus door al dan niet symbolisch de berg op te lopen.

Met zijn houten kruis op zijn rug.

Man man, wat een geploeter.

Precies.

Ploeteren.

Maar dat waren we met z'n allen toch al aan het doen op het stukje van 3 naar 4.

Want meer dan geploeter is het niet.

Het is leven als slaaf onder het juk van de slavendrijver die ons ego nou eenmaal is.

Jazeker.

De derde dimensie is een dimensie van Verslaving.

Waar slavernij, onderdrukking en uitbuiting in alle mogelijke vormen en variaties centraal staan.

Het gaat dus om alle mensen.

Of het nou geld, macht, seks, glorie, succes of aanzien betreft en alles daartussenin en daaromheen, het is en blijft allemaal slavernij, afpersing, uitbuiting en onderdrukking.

Allemaal als daders en slachtoffers.

Wie slooft zich iedere dag een slag in de rondte om de hypotheek van zijn/haar huis te kunnen betalen?

Ik niet meer.

Ik heb mijn huis los mogen laten.

Moest wel.

Ik kon het niet meer betalen.

Heel vervelend, maar ook mooi, want die last is van mijn schouders genomen.

Zoals de last van zovele zaken daarbij.

Daar heb ik hard voor moeten werken.

Want denk nou niet dat je er met een paar innerlijke reisjes vanaf kunt komen.

Ik beloof plechtig daar een apart blog over te schrijven.

Ik heb dus veel los mogen/moeten laten.

En nog veel meer.

Maar dat hoort erbij.

Want als je echt wilt weten wat er allemaal gebeuren moet, dan zul je anders tegen de dingen aan moeten gaan kijken.

En je ego de laan uit sturen natuurlijk.

Het gaat mij er nu niet om dat je al je ambities ineens overboord moet gooien om aan de grote innerlijke reis te beginnen.

Dat hoeft niet.

Alles op zijn tijd.

Als het zover is kom je daar snel genoeg achter.

Zoals een goede vriend van mij die begin oktober 2013 tegen een 'gigantische muur' tot stilstand kwam.

Ook bij hem liep van het ene op het andere moment niets meer zoals hij dat gewend was en wat hij ook probeerde, het ging niet.

Toen hij mij dat vertelde zei hij er gelijk bij dat hij me nu pas begreep en hij vond het jammer dat hij me destijds niet begrepen had en hij verontschuldigde zich naar mij dat hij toen niet anders op me gereageerd had.

Maar ik heb het nooit iemand kwalijk genomen dat ze mij niet begrepen.

Ik vond het alleen erg jammer omdat je zo intens alleen bent als dit je overkomt.

Inmiddels weet ik dat er al velen met mij tegen deze 'tunnel' of 'grote muur' aangelopen zijn.

Er zullen er nog velen volgen.

Of hun reis ook een jaar of vijf duurt zoals bij mij, weet ik niet.

Maakt ook niet uit.

Het gaat erom dat je de reis aanvaardt en met overgave volbrengt.

Als je in het pentagram bij punt 4 aangekomen bent is het besef dat je diep moet gaan enorm toegenomen.

Dan begin je aan de afdaling van 4 naar 5.

Je hoeft dan de ervaringen opgedaan op de weg naar beneden van 1 naar 2, beginnend onder de horizontale lijn van 3 naar 4, niet in de realiteit meer te ervaren.

Het volstaat om in jezelf naar die punten te gaan waar nog werk verricht moet worden.

Zoals ooit door een wijs man gezegd is komt een mens nooit verder dan zijn/haar laagste pijnpunt.

Hoe hoog hij/zij zich ontwikkelt heeft wat aanzien en diploma's en werk betreft en zo.

Pijnpunten zijn die situaties waar het ego je zo graag en trouw naar terugvoert.

Simpelweg omdat je ze nog niet verwerkt hebt.

Dat doet het ego, omdat het tot zijn/haar taakomschrijving behoort.

Het ego is dus niets meer of minder dan een mechanisme dat door het hoger Zelf of je Ziel is ingebouwd om ervoor te zorgen precies dat te ervaren wat nodig is.

Als je diep in de ellende zit is dat een vervelende conclusie, maar als je het vanuit je Geestelijk Lichaam bekijkt is het allemaal o zo zinvol.

En dan leer je ook dat er niets gebeurt dat niet de bedoeling is.

Je komt dus altijd precies dat tegen dat nodig is om op te lossen.

Of gewoon om nog eens fijn te ervaren.

Want het kan ook zo zijn dat je juist in dit leven nog even een paar hele leuke dingen wilde ervaren.

Dat gebeurt dan ook.

Hetzelfde geldt voor al die mensen die hun hele leven heel hard werken om veel geld en aanzien te vergaren.

Als dat de bedoeling was, dan zal dat ook allemaal gebeuren.

Zo zit het hele Universum nu eenmaal in elkaar.

"Goed nieuws." 2014

Het ene inzicht volgt het andere op.

Begin dit jaar besefte ik me ineens dat ik wel weer eens zonder angst voor slecht nieuws naar de brievenbus wilde kijken.

Want het kwam hard binnen toen ik begreep dat ik al ruim vijf jaar geen leuke post meer van mijn deurmat heb kunnen oprapen.

Alleen nog aanmaningen, rekeningen, dreigbrieven, deurwaarders en incassobureaus en nog meer van die ellende.

Ik kon ook de post niet meer openen.

Dat lukte gewoon niet meer.

En dat is echt geen flauwe kul.

Een bevriende collega van mij die een aantal jaren geleden de schuldhulpverlening als zijn redding ervaren heeft vertelde mij dat hij een hele stapel ongeopende post had.

Zijn begeleider in die schuldhulpverlening vond dat maar raar.

Ik niet.

Dat begreep ik maar al te goed.

Pas nu nadat de zon ook voor mij weer is gaan schijnen kan ik weer zaken regelen.

Mensen en instanties opbellen om afspraken te maken over hoe nu verder met het aflossen van schulden.

Dat zal nog moeilijk genoeg zijn, maar het begin is er.

Ik krijg ook weer geld terug waar ik eerst alleen maar moest  etalen waar ik niet meer kon betalen.

Er is bijna niest vermoeiender dan dit vechten tegen de bierkaai.

Maar dat is afgelopen.

Vanaf nu gaat het iedere dag beter en beter met me.

Dat is een hele sterke affirmatie.

En wat ook goed nieuws is, is dat vanaf aanstaande zondag mijn Swami Willie blogs als gastblog op Nieuwetijdskind.com verschijnen.

Heb ik eindelijk op mijn 62ste jaar voor elkaar dat er iets van mijzelf gewaardeerd en geplaatst wordt.

Als dat geen goed teken is, dan weet ik het niet meer.

Al mijn gezwoeg en geploeter begint dus vruchten af te werpen.

"Evenwichtskunstenaar." 2014

Zo voel ik me vaak.

Op een fiets zonder stuur.

Een wiel.

Een kapotte hoed.

Op weg naar mijn doel.

Kom zelden waar ik heen wil.

Maar ik kom toch ergens.

Op mooie plaatsen.

Het verbaast me dat ik niet val.

Dat ik niet allang op de grond lig.

Ik fiets.

Dag in dag uit.

Als ik dat niet doe,

dan val ik echt.

En dat laat ik nooit gebeuren.

Je zou het ook leven kunnen noemen.

Hoe je het ook bekijkt.

"Spring dan 1" 2014

De sprong wagen hoort er ook bij.

Als je geen noemenswaardig succes gewend bent en al zeker de afgelopen jaren niet, dan is het best wel eng om die sprong wel degelijk te wagen.

Ik heb gemerkt dat ook deze levensfase veel moed, zweet en tranen kost.

En heel veel energie.

Dus slaap ik nog steeds meer dan ik echt nodig heb.

En mediteren.

Dat doe ik ook waar ik ook ga of sta.

Het me verbinden met De Bron is een hele reis op zich.

Dat lukt pas als je die diepe reis in Je Zelf succesvol gemaakt heb.

En ik weet dat ik dat gedaan heb.

Dat voelt ook lekker.

Dat kan ik je verzekeren.

Heb ik nog meer doelen?

Jazeker.

Schrijver zijn en boeken en verhalen in boekvorm uitgeven en veel verkopen.

Gaat dat lukken?

Zeker weten.

Nu ben ik aan de beurt.

Deze ga ik echt niet kopen.

Grote aso-bak. Ook uit 2014.

Maar het zou straks maar zo kunnen.

Het hoeft namelijk niet meer.

Want in zo'n grote bak reist over het algemeen het ego in de kofferbak mee.

Maar kun je dan nooit meer iets groots, iets duurs kopen?

Dingen die je eigenlijk niet nodig hebt?

Natuurlijk wel.

Als je er maar voor zorgt dat die auto of dat grote dure ding van jou is en jij niet van hen.

Dat was een mooie en wijze les van mijn vader.

Auto's en andere grote en dure dingen interesseerden hem niet zoveel.

"Die auto is er voor mij, ik ben er niet voor die auto!"
Zei hij dan en dat vond ik toen al prachtig.

En ik begrijp hem nu nog veel beter.

Ga ik toch nog even terug naar die donkere tunnel en/of die dikke muur.

Als dat je treft zul je veel merken dat men je absoluut niet begrijpt.

Ze zullen, zoals ik hiervoor al schreef, je aanpraten dat je sterk moet zijn, even volhouden, een pilletje zus en een spuitje zo en even uitrusten en dan gewoon weer normaal doen.

Kort gezegd: "Werken kreng!"

Denk dan aan het volgende plaatje dat ik zomaar uit het niets getekend heb, maar zoals in vele gevallen later (nu) pas blijkt waar het voor staat. 

"Over normaal en zo". 2014

Als je iets doet en/of meemaakt wat men niet begrijpt zijn we en blijven we 'vreemde vogels'.

Zoals die hieronder en hierboven.

"Katvogel!" 2014

Het gaat erom dat we allemaal ons leven leven zoals we dat moeten doen.

Breng een beetje muziek en kleur in je leven, zoals ik dat weer ben gaan doen.

Stapje voor stapje.

Heel voorzichtig.

Dat wel.

Want het is best wel eng dat het weer kan en lukt.

"Shake, rattle and roll." 2014

Waarom ik toch in 's hemels naam in deze tekening een slang verwerkt heb is me nu pas duidelijk.

Slangen zijn geen natuurlijke vrienden van me.

Ik begrijp ze niet.

Kan ze niet 'lezen'.

Maar de slang staat wel symbool voor de immer doorgaande groei.

Dat is wat we als mens ook moeten doen.

En de slang staat ook symbool voor de dood.

Maar dan vooral de dood in de zin van transformatie.

Laat dat nou precies dat zijn wat je moet doen als je in de tunnel terechtkomt en/of tegen de grote dikke muur aanloopt.

Hoor wie het zegt: "Maak er een feestje van."

Achteraf wel ja.

En dat wist ik gelukkig vooraf ook al.

Al was het toen alleen wat moeilijker om het ook zo te ervaren.

Als je ervoor staat, dan moet je de sprong wagen.

Zoals in de tekening hieronder.

"Spring dan 2" 2014

Het voelt onwennig en je bent zo goed als stuurloos en het voelt ook niet alsof jij het bent.

Maar dat lost zich vanzelf al ploeterende op.

"Skateboardhondmens." 2014

Uiteraard voel je je hele gemoedstoestand driftig heen en weer slingeren.

Twijfel slaat toe.

"Duikelaar." 2014

Doe ik het wel goed?

Ben ik wel op de goede weg?

Beeld ik het me misschien dan toch allemaal in?

Nee hoor.

Niets van dat al.

Hoe vaak mijn gidsen me niet verteld hebben dat ik goed bezig was is niet te tellen.

Ik werd er niet goed van.

Vroeg of het een tandje minder kon, maar ik zei er gelijk ook blij was dat ze er waren om me bij te staan.

Want dat is wat gidsen in welke vorm dan ook doen.

Met Engelengeduld.

Maar dat kan ook niet anders.

Het zijn ook Engelen.

En ik ben blij met allemaal.

Was getekend namens mezelf,

groet,

Dirk