 |
| "Uit de tunnel." 2014
En toen was er ineens weer licht.
Sinds een maand schijnt de zon ook weer voor mij.
Dat kwam als een bliksemflits mijn bewustzijn binnen.
Kippenvel.
Het was 's ochtends vroeg en ik zag niet wat voor weer het was, maar hoorde de vogels zingen en ik hoorde als het ware de zon opkomen.
Wat was dat mooi.
Toen besefte ik het ineens.
“Vanaf nu schijnt de zon ook weer voor mij.”
Die zin.
Dat gevoel.
Dat was zo mooi.
Dat onthoud ik mijn hele verdere leven.
Het betekende ook dat aan mijn lange reis een eind was gekomen.
Ik kan weer gaan bouwen.
Het 'mag' weer.
Wie mijn blogs tot nu toe gelezen heeft, weet inmiddels wel dat ik sinds februari 2009 in een lange donkere tunnel geleefd heb.
O ja.
Zelf wist ik wel waarom.
Het was een levensopdracht die ik niet langer weigeren kon.
Dat wist ik zelf toen al heel goed.
Alleen wist ik niet hoe het uit te leggen.
Voor de een kwam het omdat ik een paar jaar daarvoor gescheiden was en die scheiding nog niet verwerkt had.
Voor de ander zat het hem in een burn-out.
Overspannen.
Dacht een ander.
Het niet meer aankunnen.
Vond weer iemand anders.
Noem maar op.
Maar geen van die kwalificaties klopt.
|
 | |||||||||||||||||||
| "Potkopplant" 2014
Ik wist wel beter.
Het is een intens groeiproces waarin je alles wat je eerder wist en gehad hebt los moet laten.
En dat loslaten doet in sommige gevallen gewoon pijn.
Eigenlijk valt dat loslaten wel mee.
Het moeilijkste vond ik dat ik er zelf geen controle over had.
Het gebeurde gewoon.
Het voelt een beetje als in de tekening hierboven.
Je leeft wel, maar niets gaat meer zoals dat ervoor ging.
Initiatieven nemen om de situatie te verbeteren werken niet meer.
Het werk stopt.
Geld verdienen houdt zo goed als op.
Het maakt niet uit wat je doet en/of probeert, als het niet binnen het proces past, gebeurt het niet.
Dat is, zeker in het begin, heel frustrerend.
Later ook.
Want wat wilde ik graag weer aan de slag.
Iets doen.
Het ging gewoon niet.
Ik had er ook geen energie meer voor.
Ik kon alleen nog mijn optredens doen en dat was het dan wel.
Verder veel slapen.
Want.
Wat was ik moe.
Zo verschrikkelijk moe.
Maar de deuren zijn weer open.
Er is weer veel energie.
En levenslust.
Dus kan ik weer verder.
Was de geboorte van mijn kleindochter Roos in juni 2011 een lichtpunt in mijn gekwelde bestaan als potkopplant.
Pas begin november 2012, zo rond de geboorte van mijn kleinzoon Boris, gingen de eerste deuren weer open.
Dat voelde toen al als een enorme bevrijding.
Half februari 2013 kon ik pas echt aan de slag.
Niet dat aan alle ellende een eind gekomen was.
Nou nee.
Dat dus niet.
Helaas.
Maar het was wel een mooi begin.
Ik had weer energie om te schrijven en later dat jaar in juni ben ik ook weer gaan tekenen.
Dat was fantastisch.
De eerste 23 stenen blogs schoten mijn vingers uit.
Zo vol zat ik.
In deze twee blogs kon ik in ieder geval al een heel groot deel van mijn reis terug naar huis beschrijven.
Wat ik allemaal gedaan heb.
En wat ik allemaal geprobeerd heb om iets moois van mijn leven te maken.
Dat was me tot nu toe niet echt gelukt.
Althans niet zoals ik dat graag had gezien.
|
 |
| Grote aso-bak. Ook uit 2014. |
Maar het zou straks maar zo kunnen.
Het hoeft namelijk niet meer.
Want in zo'n grote bak reist over het algemeen het ego in de kofferbak mee.
Maar kun je dan nooit meer iets groots, iets duurs kopen?
Dingen die je eigenlijk niet nodig hebt?
Natuurlijk wel.
Als je er maar voor zorgt dat die auto of dat grote dure ding van jou is en jij niet van hen.
Dat was een mooie en wijze les van mijn vader.
Auto's en andere grote en dure dingen interesseerden hem niet zoveel.
"Die auto is er voor mij, ik ben er niet voor die auto!"
Zei hij dan en dat vond ik toen al prachtig.
En ik begrijp hem nu nog veel beter.
Ga ik toch nog even terug naar die donkere tunnel en/of die dikke muur.
Als dat je treft zul je veel merken dat men je absoluut niet begrijpt.
Ze zullen, zoals ik hiervoor al schreef, je aanpraten dat je sterk moet zijn, even volhouden, een pilletje zus en een spuitje zo en even uitrusten en dan gewoon weer normaal doen.
Kort gezegd: "Werken kreng!"
Denk dan aan het volgende plaatje dat ik zomaar uit het niets getekend heb, maar zoals in vele gevallen later (nu) pas blijkt waar het voor staat.
 |
| "Over normaal en zo". 2014 |
Als je iets doet en/of meemaakt wat men niet begrijpt zijn we en blijven we 'vreemde vogels'.
Zoals die hieronder en hierboven.
 |
| "Katvogel!" 2014 |
Het gaat erom dat we allemaal ons leven leven zoals we dat moeten doen.
Breng een beetje muziek en kleur in je leven, zoals ik dat weer ben gaan doen.
Stapje voor stapje.
Heel voorzichtig.
Dat wel.
Want het is best wel eng dat het weer kan en lukt.
 |
| "Shake, rattle and roll." 2014 |
Waarom ik toch in 's hemels naam in deze tekening een slang verwerkt heb is me nu pas duidelijk.
Slangen zijn geen natuurlijke vrienden van me.
Ik begrijp ze niet.
Kan ze niet 'lezen'.
Maar de slang staat wel symbool voor de immer doorgaande groei.
Dat is wat we als mens ook moeten doen.
En de slang staat ook symbool voor de dood.
Maar dan vooral de dood in de zin van transformatie.
Laat dat nou precies dat zijn wat je moet doen als je in de tunnel terechtkomt en/of tegen de grote dikke muur aanloopt.
Hoor wie het zegt: "Maak er een feestje van."
Achteraf wel ja.
En dat wist ik gelukkig vooraf ook al.
Al was het toen alleen wat moeilijker om het ook zo te ervaren.
Als je ervoor staat, dan moet je de sprong wagen.
Zoals in de tekening hieronder.
 |
| "Spring dan 2" 2014 |
Het voelt onwennig en je bent zo goed als stuurloos en het voelt ook niet alsof jij het bent.
Maar dat lost zich vanzelf al ploeterende op.
 |
| "Skateboardhondmens." 2014 |
Uiteraard voel je je hele gemoedstoestand driftig heen en weer slingeren.
Twijfel slaat toe.
 |
| "Duikelaar." 2014 |
Doe ik het wel goed?
Ben ik wel op de goede weg?
Beeld ik het me misschien dan toch allemaal in?
Nee hoor.
Niets van dat al.
Hoe vaak mijn gidsen me niet verteld hebben dat ik goed bezig was is niet te tellen.
Ik werd er niet goed van.
Vroeg of het een tandje minder kon, maar ik zei er gelijk ook blij was dat ze er waren om me bij te staan.
Want dat is wat gidsen in welke vorm dan ook doen.
Met Engelengeduld.
Maar dat kan ook niet anders.
Het zijn ook Engelen.
En ik ben blij met allemaal.
Was getekend namens mezelf,
groet,
Dirk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten