 | ||||||||||||||||||||
| Schutting 1979
Een tekening vol vragen, maar ook met zicht op de toekomst.
En ik heb er kleur in gebracht.
Dat vond ik nodig.
Ik was eraan toe om meer met kleur te gaan werken.
In deze tekening is het me, naar eigen tevredenheid, gelukt.
Het deel met de deur, in de ronde arena, heb ik later nog eens gebruikt.
Dat zie ik nu pas.
Leuk om dat nu pas te zien.
Als ik een tekening gemaakt heb, dan ga ik door naar de volgende.
Natuurlijk zijn het er nooit genoeg.
Er kwamen ook andere zaken op mijn pad.
Om achter de geheimen van mijn eigen leven te komen ben ik op reis gegaan.
Een reis binnen mijzelf.
Veel gelezen ook.
De tijd heelt alle wonden, maar daar moet je dan wel aan meewerken, want anders denk je dat de wonden geheeld zijn.
En dan komen er allerlei kwaaltjes en/of gebeurtenissen opzetten die je helemaal niet leuk vindt.
Dus als men zegt dat de tijd inderdaad alle wonden heelt, gebruik dat dan niet als het spreekwoordelijke 'plekje' dat men geeft aan zaken waar men liever niet meer aan herinnerd wil worden.
Eind jaren 70 begin jaren 80, dat weet ik niet meer precies, kocht ik een mooi boek van Shakti Gawain.
Creatief visualiseren.
Mooi boek.
Daar staan vele tips in hoe je met creativiteit je eigen rotzooi op kunt ruimen.
Een daarvan was dat je moest gaan zitten en je concentreren op een kast.
Je innerlijke kast.
En op een bepaald moment moest je die kast in je gedachten opendoen en dan het pakje of doosje dat er als eerste uitviel opvangen en er verder naar kijken.
Kijken wat dat pakje of doosje voorstelde.
Het was het begin van de grote schoonmaak.
Ik zie het kleine doosje nog voor me.
En eerlijk is eerlijk, ik zou echt niet meer weten wat voor probleem dat doosje voorstelde.
Het gaat om het principe.
Dat je bereidt bent je eigen rotzooi op te ruimen.
Dat heb ik dus gedaan.
Ook nu nog.
Als dat nodig is.
Maar tegenwoordig weet ik exact wat er loos is als er wat loos lijkt te zijn.
Ik ruim het ter plekke op.
Dat is handig als je alles daarvoor al opgeruimd hebt.
Ook in mijn dagelijks leven gaat het opruimen steeds beter.
Er is nog genoeg om weg te doen, dat wel, maar de berg slinkt aardig.
Laatst ben ik begonnen met mijn oude boekhoud administratie op te ruimen.
Dat gooi ik niet bij het oud papier weg.
Nee, dat gaat, naar goed voorbeeld van mijn vader, in een kacheltje buiten.
Helaas hebben we geen open haard meer.
Dus het moet wel buiten.
Op de wind letten, want de buren zitten aan beide zijden, strak naast ons en die hoeven geen last van de rook en de opstijgende verbrande resten te hebben.
3 oude agenda's verbrand, bijna pagina voor pagina, en de hele administratie inclusief belastingpapieren over 1999 in de fik gezet.
Heerlijk.
Maar wel veel werk, want dat was dus een heel druk jaar waarin ik heel veel optredens gedaan heb.
Veel onkosten aan materiaal voor de schilderworkshops en andere benodigdheden voor de diverse types die ik gespeeld heb.
Eigenlijk schrok ik er een beetje van.
Wat een werk.
En na de crisis, nu ook letterlijk in rook opgegaan.
Er staan nog wel een aantal tassen en dozen.
Maar ik moet wachten tot de directe omgeving de deuren en de ramen dicht hebben, want anders is het terecht hommeles in de Graspieper.
Zo heet de straat waar we wonen.
Opruimen dus.
Laatst heb ik een afspraak met mijn gidsen gemaakt.
Ik ben bereidt alles wat ik aan materiële bezittingen heb, en dat is bijna niets meer, weg te doen.
Maar dan niet gedwongen, maar door mij zelf weggegeven ef weg gedaan.
Wat is het verschil zul je zeggen.
Mijn huis, auto en alle andere dingen die al weg zijn, moesten weg omdat dat nou eenmaal niet te verhinderen was.
Vorig jaar ben ik gedwongen geweest om een aantal instrumenten te verkopen.
En als je zelf muziek maakt, dan weet je dat jouw eigen instrumenten als kinderen voor je zijn.
Die doe je dus niet zomaar voor de lol weg.
Als je dat wel kunt, dan hebben die instrumenten niets voor je betekend.
Dan heb je er waarschijnlijk ook nooit veel op gespeeld.
Ik hoef niemand te vertellen dat het een pijnlijke gang van zaken is.
Natuurlijk heb ik ze verkocht, en zei ik dat het goed was.
Maar ik zou ze nooit weggedaan hebben als dat toen niet nodig was geweest.
Met dank aan de belastingdienst, die zo vrij was om beslag te leggen op het kleine beetje geld dat ik nog met mijn werk verdiende.
Gelukkig is dat beslag redelijk snel teruggedraaid.
Men kan nou eenmaal geen beslag leggen op dat kleine beetje dat je nodig hebt om eten van te kopen.
Dat zagen die lamlullen toen ook wel in.
Althans die ene lamlul daar op kantoor in Zwolle.
Ik heb dus nog een aantal dozen met strips en boeken en nog een paar instrumenten.
Allemaal kinderen van me.
Al zijn er best een hoop boeken die weg mogen.
Maar dat doe ik dan wel zelf en niet omdat er een klootzak van welk incassobureau dan ook meent dat hij/zij recht heeft op mijn goederen.
Het wordt tijd dat alle, door de recessie getroffen, Nederlanders zich gaan verzamelen en in een grote lange rij demonstranten door Den Haag gaan lopen.
Vreedzaam.
Altijd vreedzaam.
Ik denk dat de rest van Nederland zich rot schrikt van het aantal mensen dat momenteel op de een of andere manier in de problemen zit.
Kunnen gelijk al die oogkleppen van de nog steeds geld verdienende mensen af.
Zal wel niet gebeuren.
De meeste mensen hebben niet eens geld om naar Den Haag te gaan.
Is het zo erg Dirk (opa)?
Ja kinderen.
Zo erg is het.
En erger nog.
Want wat te denken van al die mensen die zich er ook nog eens voor schamen dat ze het moeilijk hebben.
Zojuist heb ik een cartoon met verhaal van Hendrik geplaatst in De Speakerscorner.
Kijk dan gelijk ook even naar Swami Willie, want die hoort er ook bij.
'Vanaf de kast op de kist' 6 en 7
Vooral Hendrik gaat over de schaamteloze handel en wandel van banken en verzekeringsmaatschappijen en in dit geval de pensioenfondsen.
Die laatsten hebben geld verdiend aan belasting ontduiking.
Jazeker.
Echt waar.
In 2010 hebben ze een brievenbusfirma Intertust gekocht.
Voor diegenen die niet weten wat een brievenbus constructie is, even een korte uitleg.
Stel je hebt een goed lopend bedrijf en dus moet je veel belasting betalen.
Normaal als je in Nederland woont en werkt.
Maar als je geld en de middelen hebt, dan vestig je je bedrijf in een land met een gunstig, lees laag, belastingtarief.
Het enige dat je nodig hebt is een adres waar je je BV op in kunt schrijven.
In dergelijke belastingparadijzen zijn mensen die van dit soort handel leven.
Het enige dat ze doen is hun adres beschikbaar stellen als thuisbasis voor de BV.
Het bedrijf, waar ook ter wereld, dat zo'n adres heeft valt dus niet meer onder de belastingplicht in het land van herkomst, maar in het land van het BV adres.
Onze pensioenfondsen, onder andere het ambtenaren pensioenfonds, vond het dus moreel verantwoord om daar geld in te steken en er zodoende ook geld mee te verdienen.
Vindt je het gek dat de Nederlandse belastingdienst tekort komt aan belastinginkomsten?
Nou, ik niet.
Bedrijven en particulieren die nog wel genoeg verdienen en daar gewoon belasting over moeten betalen schaden de schatkist voor vele miljoenen euro's.
De pensioenfondsen verdienen over dit jaar alleen al ongeveer 250 miljoen aan die gelegaliseerde belastingontduiking.
Maar de publieke opinie is natuurlijk tegen.
Want het clubje dat nog belasting moet betalen krimpt waar je bij staat.
Dus gauw verkopen die handel.
Want het komt in het nieuws.
Hoe moeten we dat rechtbreien?
Dat wisten de hoge dames en heren even niet.
Nee, natuurlijk niet.
Hij heeft het gekocht.
Niet ik.
Nee, ik wist van niks.
Toen Intertrust eenmaal gekocht was kwamen we er pas achter wat het bedrijf echt deed.
Nou als dat dan waar is, dan zijn de pensioenen heel erg in gevaar.
Daar heb ik dan weer geen last van.
Ik heb mijn 'bootje' al verkocht.
Wie weet ken je die reclame nog wel.
Hij: "Wat als ze niet betalen?'
Zij: "Dan verkoop je toch gewoon de boot!?"
Hij schrikt wakker en doet het licht aan.
Als je geen boot hebt, is het een leuke reclame.
Verwissel boot voor instrumenten, of iets waar jij je hart aan verpand hebt, en je begrijpt veel beter hoe rot die man in de reclame zich voelde.
De man die dit heerlijke instrument gekocht heeft dacht zeker te weten dat het geen Mandola was.
Ik vind het best.
Het was een heerlijk instrument dat dezelfde stemming heeft als de mandoline, daar heb ik er ook nog twee van, waarvan er een zeker weg mag als het moet, en waarop ik heel fijn alle melodieën op heb kunnen oefenen, die we veel tijdens optredens gespeeld hebben.
Hij speelde wat strakker dan de Mandoline, dus ik moest daar wat harder op werken.
Dat kwam mijn techniek en snelheid op de Mandoline ten goede.
Deze saxofoon heb ik voor weinig gekocht om te gebruiken als we onze versie van de 'fanfare' gingen spelen.
De deurwaarder van de belastingen keek erg verlekkerd naar dit instrument.
Hij verkeerde in de veronderstelling dat saxofoons zo rond de 3 duizend euro op zouden brengen.
Als je een goede hebt wel ja.
Maar dit was een oefensaxofoon.
Met een paar honderd euro moet je tevreden zijn.
Dat was ik dan ook.
De deurwaarder niet.
Dus heeft hij hem niet in beslag genomen.
Dat vind ik dan weer leuk.
Ook al speelde ik er inmiddels heel weinig op, toch deed het best wel pijn om mijn trouwe vriend te moeten verkopen.
Mijn ex vrouw heeft dat voor me gedaan, zelf zag ik het echt niet zitten.
Gelukkig is hij bij een jonge student in Wageningen terecht gekomen, die er dezelfde soort liedjes op zat te spelen als ik dat vroeger deed.
Het was voor mijn ex dus ook niet makkelijk.
Zij heeft me trouwens geholpen om alle instrumenten te verkopen.
Ik geef heel eerlijk toe dat ik daar op dat moment even niet sterk genoeg voor was.
Een halve gitaar.
Zo wordt dat wel genoemd.
Voor kleine kinderen als ze willen beginnen met gitaarles.
Mijn dochter had er zo een, maar die is gesneuveld door een gebroken hals.
Helaas niet meer te lijmen.
En ook al speelde ze al lang niet meer, heb ik er toch weer eentje gekocht.
Enerzijds om zelf te gebruiken voor sommige optredens en anderzijds voor als ze toch weer wilde gaan spelen.
Op deze basgitaar kon ik heerlijk oefenen.
Er zat een prima geluid in, ook als je hem versterkte.
Ik kon er eigenlijk wat beter op uit de voeten dan op de contrabas.
Dat kwam omdat ik als gitarist met plectrum gewend was te spelen, dus 'rammelde' ik er behoorlijk op los.
Maar op de contrabas bleef ik wat dichter bij huis en dat was veel beter voor de muziek die we speelden.
Een bas is nou eenmaal voor de basis.
Een hele mooie ondersteuning.
Met deze schoonheid heb ik de muzikale draad halverwege de jaren 90 weer opgepakt.
Een semi-accoustische gitaar, die wat beter toch zijn recht kwam als je hem een beetje versterkte.
In een van de Goof blogs sta ik er als Italiaanse bakker mee in een bakkerswinkel.
Stond ik een speciaal liedje voor meel te zingen.
Was leuk en spannend tegelijk.
Mijn bootje had ik al veel eerder verkocht.
Geruild eigenlijk.
Voor een gitaar.
Die gitaar heb ik nog.
En als die om welke reden dan ook weg moet, dan geef ik hem zelf wel weg.
Gelijk met de Contrabas en mijn Mandoline.
De kleine accordeon en de Concertina heb ik ook nog.
Daar was vorig jaar geen animo voor.
Misschien dat je nu een beetje beter begrijpt waarom ik de Hendrik cartoons schrijf en teken en waarom ik de vele misstanden in de huidige maatschappij zo bekritiseer.
En vooral ook hekel dat de meeste mensen, die nog geen geldzorgen hebben, zo lekker met de oogkleppen op blijven rondlopen hopend dat het wel weer goed komt.
Het komt absoluut weer goed.
Maar dan nooit meer zoals het de afgelopen eeuwen gegaan is.
Een maatschappij gebaseerd op hebzucht, gegraai en dat allemaal ten koste van 'De kleine man'.
Dat is een liedje van Louis Davids.
Van voor de oorlog.
Ik weet niet of de tekst rechten vrij is, dus toon ik slechts fragmenten.
Voor de hele tekst verwijs ik je naar het internet.
Het is op ons kleine wereldje een beetje raar gesteld,
Want de ene mens neemt veel te grote happen.
etc.
refrein
Dat is de kleine man, die kleine burgerman,
Zo’n doodgewone man met een confectiepakkie an.
etc.
De verkiezingen in Holland dat is altijd grote pret
Want dan hoor je onze heren kandidaten
Elkaar uitschelden voor leugenaar, voor schoffie enzovoorts
refrein
De minister van defensie vraagt weer onderzeeërs aan
Mocht een vreemdeling zich met de oost bemoeien
etc.
Dit zijn slechts fragmenten van de tekst.
Hij gaat nog een paar coupletten door.
Steeds als er verkiezingen zijn, of zoals nu met de aanschaf van de JSF, denk ik aan dit lied.
Louis Davids heeft voor de oorlog een tijdloos lied geschreven.
En het erge is dat er op de onderzeeërs na niets veranderd is.
De Joint Strike Fighter is alleen een paar miljard per stuk duurder.
Maar dat is het dan wel.
Zoek de tekst op, dan begrijp je beter wat ik bedoel.
Voor de oorlog moest de kleine man zich op zijn teentjes laten rappen door de heren directeuren van banken enzovoorts, en dat moet nu 80 jaar later nog steeds.
Hij schreef op een gegeven moment grote mond in plaats van grote smoel, maar dat schrijf ik er nu wel even bij.
We hebben dit lied niet zo vaak gespeeld, maar ik zong wel steeds grote smoel.
En ondertussen bestaat heel Nederland meer en meer uit 'De kleine man.'
Is dit een nostalgische aflevering van de steen der wijzen?
Een beetje.
Wat mijn instrumenten betreft wel.
Maar verder laat het zien dat er nog steeds niets veranderd is.
Er is alleen wat meer asfalt en de mensen denken dat ze beter zijn meer verdienen dan vroeger.
Maar dat valt allemaal vies tegen.
Want wie huurt een huis en heeft geen huursubsidie nodig?
Die kan toch een huis kopen.
Wie redt het zonder kinderbijslag?
Wie redt het zonder welke subsidie dan ook?
Een steeds kleiner wordende groep mensen misschien.
Blijven de pensioenen wel op orde?
Als ik kijk naar de laatste berichten niet.
Vind ik dat erg?
Nou.
Nee.
Ik heb zelf geen pensioen.
Dus draag ik oogkleppen wat pensioenen betreft.
Maar diegenen die wel op dat lekkere centje azen en teren?
Ik hoop het allerbeste voor hen.
Ben ik somber?
Nee.
We gaan naar andere tijden.
Hopelijk ook betere tijden.
Daarvoor zal eerst nog wel wat water door de Rijn moeten vloeien.
Maar dan heb je ook wat.
Een wereld waar niemand verplicht wordt om eindeloos en doelloos aan een lopende band te moeten staan om geld voor zijn/haar baas te verdienen.
En er dan zelf met te weinig vanaf te komen.
En nog een schop onder je reet krijgen ook als ze je niet meer nodig hebben.
Of als je te duur wordt.
Nee.
Op de andere aarde, zoals die al klaar staat voor diegenen die mee willen, heeft iedereen evenveel recht op een goed leven als welk ander mens dan ook.
Daar ga je 's ochtends een paar uur op het land werken om dieren te verzorgen en om groente en fruit te telen.
De dieren worden niet gedood, geslacht en opgevreten.
De dieren worden goed verzorgd.
Omdat er vrede heerst, groeit alles beter en gezonder dan hier op de huidige wegrottende derde dimensie aarde.
De mensen worden ouder, omdat ze gezonder leven en gezonder zijn.
Daarom kunnen ze meer aan onderwijs doen.
Niet aan die stompzinnige feiten die hier zo brood nodig schijnen te zijn.
Daar wordt veel tijd aan muziek, dans, zang en theater besteedt.
Sport wordt beoefend om de sport.
En dus niet om te bewijzen hoe goed de een is en dus hoe veel de anderen tekort komen.
Er heerst harmonie.
Op een hoger bewustzijnsniveau.
Die aarde is er al lang.
De mensen die er wonen zijn er ook al lang.
Ze laten zich nog niet zien.
Wij hier zijn te barbaars en veel te platvloers.
Wij schieten eerst iets dood voor we gaan vragen waar ze vandaan komen.
Oeps.
Doodgeschoten.
Nou kunnen we niks meer vragen.
Zijn wij driedimensionale mensen dan echt zo dom?
Eigenlijk zou ik ja moeten zeggen.
Maar we zijn niet dom.
We weten gewoon niet beter.
Daarom zullen ook velen hun hoofd schudden als ze lezen wat ik zojuist geschreven heb.
Kennis is op de andere aarde veelvuldig aanwezig en voor iedereen toegankelijk.
De bibliotheek (bibliotheken) zijn zo goed en breed gevuld en samengesteld, dat je er alles kunt vinden wat je nodig hebt.
En meer
Als onze wetenschappers de kans kregen om er een dag in door te brengen zouden ze bijkans gek worden van alle informatie.
Straks kunnen ze veel langer dan een dag doorbrengen tussen die schat aan informatie.
Iedereen kan dat.
Moet er dan niet gewerkt worden?
Dat wel.
Maar absoluut niet zoals dat hier gebeurt.
Iedereen doet wat hij/zij kan en iedereen krijgt alle voedsel dat nodig is.
Vruchten en groenten zijn groter dan hier bij ons.
Niet omdat ze daar veel betere mest hebben of andere chemische groeiversterkers.
Nee, omdat het daar so wie so veel gezonder is omdat niemand zich zorgen hoeft te maken over eten en drinken en ziek zijn of gezond zijn.
Dat bestaat daar niet.
Is niet nodig.
Dat zijn allemaal zaken die belangrijk waren in de derde dimensie.
Maar op een hoger bewustzijnsniveau bestaat er geen angst, pijn, haat, ziekte, jaloezie, slavernij en noem al die vervelende dingen maar op waar we hier zo vreselijk lang van hebben mogen leren.
Want dat is wat we gedaan hebben.
Iedereen, niemand uitgezonderd, heeft tijd genoeg gehad om op aarde of andere planeten vergelijkbaar met de onze, te ervaren en te leren wat geleerd en ervaren moest worden.
Leven na leven na leven na leven en zo voort...
En dat allemaal uit vrije wil.
Niemand heeft ooit iets hoeven doen wat hij/zij niet van te voren, tussen twee levens in, heeft besproken en afgesproken.
Daarom zijn er voor iedereen altijd gidsen en engelen nabij, om ons bij te staan.
Ze mogen ons alleen helpen als we er om vragen.
Dus doe dat ook.
Zo vaak en zo veel je kunt.
Maar bedenk wel dat er alleen geholpen mag worden op manieren die overeenkomstig je levensopdracht zijn.
Je hebt niet voor niets voor die levensopdracht gekozen.
Geloof me maar.
Zo is het gewoon.
Kijk op internet, zoek naar informatie.
Het is er.
Je kunt ook een mailtje naar de Engelse en Amerikaanse inlichtingendiensten sturen, die weten het ook.
De Nederlandse inlichtingendienst zal het ook wel weten.
Maar die houden zich altijd een beetje dommer dan ze zijn.
Misschien ook wel zo slim.
Om met Swami Willie van vandaag 01 juli 2013 te spreken: "Ook de doofpot raakt 'n keer vol."
Wat zoveel betekent dat de waarheid altijd boven komt.
Zeker nu we allemaal zeker weten dat je geen enkele overheid(sdienaar/es) op hun trouwe ogen kunt vertrouwen.
En al helemaal niet als er sterren en strepen en balken op de uniformen zitten.
Dan geldt: "De rokken omhoog en hard weghollen."
Zo hard en zo ver en zo lang je kunt.
Militairen zijn buitengewoon nuttig bij rampen, dijkdoorbraken en andere rampspoed, helaas ook als er geweld dreigt, maar verder moet je ze buiten de deur houden.
Zijn er ook militairen nodig op de andere aarde?
Nee.
Gelukkig niet.
De mens heeft daar een dermate groot ontwikkeld bewustzijn en overeenkomstige geestelijk kracht, dat geweld totaal zinloos is.
Er is ook niemand die het in zijn/haar hoofd haalt om aan geweld te denken.
Als je daar niet los van bent, dan kun je niet eens mee naar de andere aarde.
Dan weet je ook gelijk waarom de zittende machthebbers zo tegen proberen te werken.
Dat geldt natuurlijk ook voor de diverse religieuze leiders van de meest uiteenlopende geloofsovertuigingen.
Want hun macht is weg op de andere aarde.
Het Godsbewustzijn is allesomvattend, allesdoordringend en alomtegenwoordig.
Daar weet iedereen dat we EEN zijn.
Dus is er geen behoefte om dat niet te zijn.
Dit soort zaken zijn heel goed mogelijk op de andere aarde.
Ik heb er nog niet zo heel veel gezien, maar ik ben al wel een paar prachtige aparte dieren tegen gekomen.
En schitterende natuur.
Heel mooi.
Die dieren zouden hier gelijk in een gekkenhuis gestopt worden.
Sorry.
Ik in een gekkenhuis en de dieren in een dierentuin.
Hoe ziek wil je het hebben.
Nee, hier op onze huidige vervagende derde dimensie aarde zijn dit soort taferelen ondenkbaar.
Het idee alleen al zou de meeste mensen gek maken.
Als je kijkt naar wat men hier normaal vindt, dan zou je gelijk begrijpen waarom de mensen uit de andere aarde zich hier nog niet laten zien.
Een kooi of de kogel, dat zou hun welkom zijn.
Dan zou ik ook weg blijven.
Jij niet dan?
Ik stop er voor vandaag mee.
Bedankt voor het kijken en lezen.
Groet,
Dirk
|
zondag 30 juni 2013
De tweeëntwintigste steen
Abonneren op:
Posts (Atom)