De vierde steen

'Het pad van licht' Pentekening ergens in de 80 er jaren. 

Bovenstaande tekening kwam ik als verrassing tegen in een map waar ik een dergelijke tekening totaal niet verwachtte. Dat soort werk maakte ik meestal als ik een nieuwe pen gekocht had. Zat ik er helemaal in en dan kwamen de mooiste tekeningen. Wat mij betreft dan. Maar nu kwam hij keihard binnen. Deze voorstelling illustreert perfect de situatie van de afgelopen jaren. Het is al eerder begonnen, maar de feitelijke neergang startte begin februari 2009. Vanaf dat moment sloeg de recessie een gat in mijn inkomen dat ik tot op de dag van vandaag niet meer te boven ben gekomen. Wat ik ook probeerde, niets hielp. Wakker heb ik er van gelegen en niet zo'n beetje ook. In het begin denk je nog dat het wel weer over gaat. per slot van rekening heb ik eerdere recessies ook overleefd. Natuurlijk had ik in die periodes minder werk, maar toch genoeg om te kunnen leven. Deze keer niet. Absoluut niet. Het moeilijke van deze situatie was dat ik heel goed begreep voor wat voor uitdaging ik stond. Alleen wist ik niet hoe dat uit te leggen aan mijn omgeving. Die gingen er van uit dat ik toen pas last kreeg van mijn echtscheiding. Maar dat was dus niet het geval. Het klinkt misschien raar, voor diegenen die mij niet kennen, maar ik wist al jaren lang dat mijn vrouw weg wilde. We hebben alleen afgesproken zolang mogelijk bij elkaar te blijven. Om van elkaar en de situatie te leren. Althans, dat was mijn motivatie. We zijn ook niet met ruzie uit elkaar gegaan. Mijn toenmalige echtgenote wilde gewoon weg en haar eigen dingen doen. Zelf beslissingen nemen en zo.

Ik zal uitleggen hoe ik het zie. Het leven hier op aarde is een leerschool. Hier komen we allemaal om datgene te doen wat we van te voren hebben afgesproken. Misschien haak je nu af, maar het is echt zo. Al toen ik een jaar of 20 was wist ik dat al. Vertelde mijn moeder, toen we het over de zin van het leven hadden, dat ik best nog een aantal keren naar aarde wilde incarneren, maar absoluut niet voor de dingen die ik in dit leven allemaal al had kunnen doen. Natuurlijk had ik geen idee wat het was dat ik moest doen, maar het bewustzijn was absoluut aanwezig. Ik weet het, velen zien dat anders en weten zeker dat dit het enige leven is dat er is. Wat mij betreft is iedereen vrij om te denken wat hij of zij wil, dus denk ik ook wat ik wil. We zijn hier met een reden. Daarom die afspraak met mijn vrouw van toen. Eind maart 2007 was het dus totaal geen verrassing dat de scheiding werd aangekondigd. 
Het verwerkingsproces had ik al lang gedaan en wat nog moest, liet ik gelijk doorkomen. Heb niets geforceerd, maar liet het verdriet er gewoon uitkomen. Was niet leuk, maar de kinderen bleven bij mij wonen. Zij ging weg. Ik noem haar naam nu niet, maar mijn kleinkinderen, waar dit schrijven in eerste instantie voor bestemd is, weten hoe oma heet. Het zal je dan ook niet vreemd zijn dat ik vele zaken van te voren voel aankomen. Heb een goed contact met mijn innerlijke gidsen. Ik voel/weet onmiddellijk of iets klopt of niet. Daar heb ik in vroeger tijden veel te weinig naar geluisterd. Door schade en schande heb ik naar mijn hart leren luisteren en die spreekt met zachte stem. Is nooit negatief, dwingt niet, maar wacht rustig af tot ik er aan toe ben. Er zijn trouwens vele manieren waarop onze gidsen aan de andere kant van de sluier, met ons communiceren. Maar daarover later meer. Tijd voor een tekening.

'Er zit veel meer in dan je denkt'
Deze tekening heb ik een paar jaar geleden gemaakt om een brief te verduidelijken 

Er is veel informatie in ons opgeslagen. Alles wat we ooit hebben meegemaakt, gezien, geleerd, ervaren op wat voor manier dan ook, zit in ons 'achterhoofd'. Je hoeft er alleen maar contact mee te maken. Oké, daar is wat oefening voor nodig, maar het kan en er zijn manieren om er te komen. Dat is dan onder begeleiding van iemand die weet wat hij of zij doet. En die ben ik gelukkig tegen gekomen. 

En dat brengt me weer bij de bovenste tekening. Zo'n 30 jaar geleden heb ik dus een tekening gemaakt die perfect weer geeft voor welke uitdaging ik zou komen te staan. Het pad van het Licht. Er zijn vele namen voor, maar ik vind dit een mooie naam. Het is een pad vol hindernissen en hele vervelende gebeurtenissen, over het algemeen materieel van oorsprong, maar met een bijzonder zware geestelijke belasting. Je weet van vele dingen dat je er van af bent als je betaalt wat je betalen moet. Voor mij is de geestelijke last het grootst als ik niet aan mijn financiële verplichtingen kan voldoen. En dat kon ik dus niet meer. Het spreekt voor zich dat ik op alle, voor mij mogelijke, manieren probeerde toch weer meer werk te krijgen. Maar dat lukte nauwelijks. Het wrange is dat ik een nieuwe opdrachtgever gevonden dacht te hebben en een tijdje later belde die persoon mij op voor een schilder workshop. Het wordt nog lastiger als je weet dat Hans en ik, die normaliter deze klus deden, die avond niet konden. Is er weinig werk en dan juist die dag twee aanvragen. Gelukkig hadden we een heel goed tweede team, die die avond de workshop gedaan hebben. Om een lang verhaal kort te houden kwam het hier op neer dat ik voor deze klus nooit mijn geld ontvangen heb, maar met veel pijn en moeite toch alle onkosten betaald heb, zoals gage voor de twee personen die het werk gedaan hebben, het schildermateriaal wat nodig was en gebruikt is. BTW afdragen, de hele rattaplan. Stapelde de problemen voor mij alleen maar verder op. 

Op de tekening vooraan zie je een pad met spijkers, of dikke punaises. Noem het gerust voetangels en klemmen, want over dat pad moest ik gaan om los te komen van mijn angst om geen geld te hebben. Geld bleek mijn achilleshiel te zijn. Nou kan geld op zich mij niet eens zo veel schelen. Maar het niet hebben waar het toch nodig is voor betalingen die je moet doen, is een andere zaak. Ik kom graag afspraken op dat gebied na. Maar als het niet kan, dan kan het niet. 

Dus die spijkers of punaises staan voor een hele rits ellende op financieel gebied. Ik sla een hoop ellende over, omdat dat nu even niet terzake doet. Een test is pas een test als je er aanvankelijk moeite mee hebt. Lichamelijk en ook mentaal valt er weinig te testen omdat ik op dat gebied geen angst ken. Eigenlijk alles waar ik zelf wat aan kan doen, deert me niet of nauwelijks. Maar geld heb ik niet in de hand. Dat heb ik in de andere stenen al beschreven. Nou begrijp je misschien ook waarom ik altijd geprobeerd heb om genoeg geld te verdienen om me nergens zorgen over te hoeven maken. Dat was kennelijk niet de bedoeling, dus is me dat ook niet gelukt. Er was alleen maar geld voor dat wat nodig was. Dacht ik toch een beetje gespaard te hebben, dan kwam er een blauwe enveloppe van onze rijks roversdienst en was alles weer weg. Of er gebeurde iets anders wat ook de bodem van de schatkist weer deed glimmen van leegte. Ach, je went er aan, maar leuk is het niet. 

In de eerste steen heb ik de eerste strook van mijn poging een krantenstrip te maken geplaatst.
Nu de eerste 4 achter elkaar.

Zonder uitleg geen succes. Met uitleg misschien ook niet. Maar het gaat om mij. Ik ben het zelf en het illustreert perfect hoe gebukt ik ging onder de ellende en hoe machteloos ik me voelde. In het derde strookje zegt Goof" 'Ik ben zielig!' Ja, vindt je het gek. dat soort gevoelens komen uiteraard boven drijven. Maar in dat gevoel moet je niet blijven hangen. Al ziet dat er voor de buitenwereld niet altijd zo uit. Begrip is er weinig. Raad is goedbedoeld, maar heeft veelal geen nut. Je staat er alleen voor en moet het alleen doen. Is er dan helemaal geen hulp? O ja, die is er, maar vooral geestelijk. Weten dat het een keer voorbij zal zijn, alleen niet weten wanneer. 

Een handlezeres, die ik een keer tegen kwam, riep mij terug en drukte me op het hart dat ik nooit zonder geld zou zitten. En tot nu toe klopt dat aardig, het is alleen niet genoeg om schulden af te betalen. Ook al gaat het persoonlijk met mij een stuk beter, op financieel gebied is de druk nog steeds aanwezig. Minder, maar niet minder vervelend. Ik ben voorzichtig bezig iets nieuws te beginnen. Iets dat helpen heet. Want ik ben diep gegaan en ga dat nog steeds waar nodig. verder is het een kwestie van volhouden. En dat doe ik. 

En wat betekent die persoon, die figuur die aan het eind van het met spijkers bezaaide pad staat? Noem het/hem hoe je wilt. Het is een strenge doch rechtvaardige toezichthouder, die toeziet dat het niet te zwaar wordt en dat iedereen zich aan de regels houdt. In de Tarotkaarten is kaart nummer 15 De Duivel. Voor velen is hij het slechtste wat een mens kan overkomen. Maar dat is absoluut niet het geval. In de eerste plaats bestaat er niet zoiets als de duivel. Het is een metafoor voor de brenger van duisternis om tot het licht te komen. Want door het duister zul je het licht vinden. Ik ben die toezichthouder vaak tegen gekomen. Dacht ik dat ik het ergste wel gehad had, belde hij weer aan. Het heeft absoluut geen zin om net te doen of je er niet bent, want het is een metafoor voor dat wat je doen moet. Wat te denken van deurwaarders en incasso bureaus. Ik heb er geen goed woord voor over, maar kon ze uiteindelijk niet buiten de deur houden. 

Verzekeringen, gas water en licht, hypotheek, telefoon, internet, televisie, niets kon ik meer betalen. Op zich leer je daar snel mee leven. Het pad van licht noem ik niet voor niets zo, want het werpt licht op de zaak. 

Met een volle portemonnee kun je veel doen, daar kun je ongetwijfeld ook veel van leren. Maar als er niets meer inzit, leer je de mensen pas echt kennen. Begrijp me goed, ik verwijt helemaal niemand iets en zeker niet dat wat mij is overkomen. Maar ik vind het wel stuitend dat we met ons allen de afgelopen 2000 jaar er niet in geslaagd zijn een menswaardige maatschappij voor iedereen te bouwen. 

Bij de grondlegging van de Verenigde Staten van Amerika is de tekst opgenomen die Barack Obama na zijn herverkiezing uitsprak. Hij voegde er alleen seksuele geaardheid aan toe, verder was de tekst nagenoeg identiek aan de tekst van een paar honderd jaar geleden. Ik schrijf het nu in mijn eigen woorden. "Iedereen, maar dan ook werkelijk iedereen, ongeacht geslacht, afkomst, ras, huidkleur, rijk of arm, intelligent of dom, ziek of gezond, heeft absoluut evenveel recht op een goed leven, als welk ander mens dan ook." 

Als iemand de oorspronkelijke tekst heeft of weet, hou ik me aanbevolen om deze te ontvangen.

Wel als we die tekst als uitgangspunt voor beschaving nemen, dan schieten we met ons allen toch wel heel erg tekort. Alleen al als je kijkt naar hoe koortsachtig de toplagen in de maatschappij bezig zijn hun eigen kas te spekken. Laatst bleek dat weer eens pijnlijk toen de SNS bank dreigde om te vallen. Had hem maar laten omdonderen. Dan zouden we op de puinhopen iets nieuws kunnen beginnen. Maar nee hoor, uit alle macht wordt geprobeerd een dood paard weer leven in te blazen. Eerder was daar de ABNAMRO, die door de staat gered werd. De vroegere roverhoofdman en kluisbewaker ging er vandoor met een bonus van om en nabij de 38 miljoen euro. Hij vond het zelf terecht en niet eens zoveel. 

Spoor je dan of spoor je dan niet? Is dat een voorbeeld van beschaving? Wat mij betreft niet. Zo'n man hoeft mij geen geld te betalen. Ik drink de gifbeker gewoon leeg, zal ook moeten. Maar wat mij het meeste stoort is dat dergelijke zielen schijt hebben aan de hele wereld. Het geeft aan hoe gewetenloos dergelijke leidinggevenden zijn. Ik heb het nog niet eens over verzekeringen en de maatschappijen die er in handelen, want dat is nog veel gemener. 

Die profiteren optimaal van de angst voor tekorten en onzekerheid van de gewone mens. 

Terug naar de tekening. Ik heb zelf het idee dat ik zo goed als zeker het spijkerpad overgekomen ben. Ik heb alles los gelaten wat ik los moest- en kon laten. 

Wat dacht je van mijn gezin, mijn huis, werk, geld, goederen, auto, muziekinstrumenten en verspreid over 3 jaar twee honden en een kat, alledrie niet meer te redden. 

En als dank de constante dreiging van deurwaarders en incassobureaus die geen idee hebben dat de maatschappij in brand staat, want dat is wat mij betreft een geluk bij een ongeluk. Sorry voor degenen die er ook in zitten of er in dreigen te verzeilen. Je kunt altijd contact met me opnemen. Ik ben zelf diep gegaan en kan je steun geven en wie weet, een beetje advies geven. 

Van politici en het zootje ongeregeld dat er achteraan hobbelt hebben we voorlopig geen hulp te verwachten. Die denken nog steeds dat het schip te repareren is. Maar ze zien niet dat de economie zoals die zich nu ontwikkelt er een is die als reddingsboot de Titanic gekozen heeft en zoals iedereen wel weet, is die gezonken. 

Het wordt tijd om onze maatschappij anders in te gaan richten. Geld speelt geen rol, het is slechts een ruilmiddel. Laten we dat er ook gewoon weer van maken. Nu is het nog een machtsmiddel van en voor diegenen die verzot zijn op belangrijke baantjes en posities. Zoals je wel door hebt, heb ik nog stof genoeg voor een hele serie stenen.

Ik laat het voor nu hierbij, ik wilde alleen maar even delen wat de bovenste tekening weer bij me losmaakte. Nog een laatste opmerking voor al diegenen die op enigerlei wijze met zo'n pad geconfronteerd worden: Het pad is nooit zo zwaar dat je er niet overheen kunt komen. Daar zorgt de toezicht houder namelijk ook voor. Hij/zij waakt dat het proces op de enig juiste wijze verloopt.

Heb ik tot slot nog een leuk tekeningetje.

Zo voel je je na verloop van tijd.
Maar het trekt weer bij.

Bedankt voor het lezen en tot de volgende steen.

Groet Dirk Jan van Harten

De derde steen

Getekend tijdens mijn academiejaren

Bovenstaande tekening is er een die geïnspireerd is door twee nieuws items van verschillend karakter. De ene was een foto bij een artikel dat er op het heilige gras van de Wimbledon tennisbanen na het gras maaien een heuse autoriteit de banen betrad om met vergrootglas en schaar, te lange grassprieten van hun beschamende lengte te ontdoen. Om het beeld wat te vermenselijken heb ik er twee borsten neergelegd. Hoe zou de man gekeken hebben als hij met zijn vergrootglas onderaan de zacht glooiende heuvels van die borsten was aangekomen? Ik denk dat hij ter plekke overtuigd zou zijn geworden van het gegeven dat de wereld nu toch echt aan zijn eind zou zijn gekomen. Tja mensen het kan verkeren. De wereld vergaat niet, die veranderd alleen maar en daar zitten we midden in. We zullen geduld moeten hebben om de resultaten te kunnen zien. En over geduld wou ik het vandaag hebben. Ik zat een beetje tegen aflevering 3 van de serie blogs aan te hikken en dat deed me aan vroeger denken. Aan ideeën geen gebrek, maar hoe ze te realiseren was een ander verhaal. Dat heeft menig frustratie naar boven doen borrelen. In het begin, vlak na de kunstacademie niet. Toen bruiste ik van energie en ik zou de wereld gaan bestormen. Succeseen aaneen rijgen. Dat viel een beetje tegen. En dan ben ik mild. Maar niet getreurd, ik leef nog en ik geloof er nog steeds in dat het tij voor mij een keer gunstig zal zijn en daar ook nog eens de wind bij mee hebben. Dat lijkt mij me wel eens leuk. Vind ook dat ik dat na al die jaren proberen en doorgaan ook wel een keertje verdiend heb.

in 1981 getekend voor in mijn presentatie map

De wind meehebben hoeft ook niet zo hard dat ik de boot bijna niet overeind kan houden. Maar gewoon lekker de wind in de rug. Als je naar veel van mijn oude tekeningen kijkt dan kun je je wel voorstellen dat ik over voldoende geduld beschik om dergelijke bewerkelijke tekeningen te maken. Naast de vaardigheden om ze überhaupt te kunnen tekenen. Aan beide schort het in ieder geval niet. Maar eigenlijk hoef ik niet zo nodig hele bewerkelijke en moeilijke tekeningen te maken. Het mag best simpeler. Maar om de een of andere reden vind ik dat toch lastiger, ook al vind ik het vaak wel mooier. Zoals onderstaande illustratie. Die heb ik lekker uit de losse pols getekend en er nauwelijks iets aan hoeven te corrigeren. Heerlijk is dat. Eerlijker en emotioneler, recht uit het hart. Daar heb ik veel meer voorbeelden van, te groot om te scannen, maar ik moet ze eerst op de een of andere manier fotograferen voor ik ze op de computer kan zetten. Daar ga ik dus een rustig aan beginnen. Dat ergens rustig aan beginnen is nou niet bepaald mijn sterkste punt geweest. Altijd wachten op de dead line. Niet leuk, maar wel effectief.

die heb ik in 2011 getekend voor de cursus Chinees. 'Effe lezen...!'

Zoals de hele serie voor een internet cursus Chinees. Ruim 100 illustraties gemaakt en uiteraard altijd tegen de dead line aan gezeten. Natuurlijk ook wel eens er overheen, maar ja, zo gaat dat hè! Inmiddels zit ik daar niet meer mee, het werkt natuurlijk niet echt lekker. Maar als ik de flow eenmaal te pakken had, dan denderde ik als een stoomlocomotief door. En dat is gaaf. Het is trouwens niet toevallig dat deze 'effe lezen' tekening de laatste in de serie was. Ik voelde me gewoon zo. Het was een leuke klus, maar eindelijk klaar. Wat mij betreft mag er wel weer zo'n klus langskomen, ik ben er nu beter voor in conditie dan de afgelopen jaren, want als de recessie zo hard toeslaat als die bij mij gedaan heeft, dan heb je op een gegeven moment gewoon nergens meer zin in. Dan ben je op het eind gewoon murw gebeukt van ellende. En ja, natuurlijk zijn de mensen in mijn omgeving goed voor me geweest. Ze geven je allerlei adviezen hoe het aan te pakken, maar ja dat noem ik denken vanuit een volle portemonnee en dat denkt en handelt nou eenmaal wat makkelijker. Natuurlijk heb ik alles binnen mijn mogelijkheden geprobeerd het tij te keren. Maar als het jou tijd is om alles kwijt te raken, dan gebeurt dat ook. Net zoals met succes. Als het je gegeven is, dan gebeurt het. Je moet er wel voor werken, daar gaat het niet om. Maar het moet dan wel gek gaan wil het niet lukken. Wel, het tegenover gestelde werkt precies zo. Toen ik besefte wat voor opdracht er op mijn stoep stond, besloot ik door het proces heen te gaan. De hele gifbeker leegdrinken leek mij de beste oplossing. Dat wist ik en dat voelde ik. Tja, dat krijg je als je voelsprieten tot in de hemel hebt. Er naar luisteren is een vak apart en ik heb het met schade en schande geleerd. Ik heb er altijd alle vertrouwen in gehad dat het allemaal weer helemaal goed zou komen. Dat ik nu alweer aan mijn derde blog bezig ben is daar het beste bewijs van. Want een half jaar geleden zou ik het gewoon nog niet voor elkaar gekregen hebben. Het tij is gekeerd en ik ga heerlijk verder met mijn leven. 

Maar eerst nog even terug naar de tijd voor de recessie. De tijd waarin ik mijn best deed het komende onheil af te wenden. Want ik durf dat nu wel te zeggen. Ik heb altijd geweten dat er iets dergelijks met mij zou gebeuren. Als ik dat toen had gezegd, dan hadden ze me voor gek verklaard, en zelfs nu moet ik er nog mee uitkijken, want men houdt nu eenmaal niet van mensen die 'iets ver van te voren weten' en 'iets aan voelen komen'. Dat komt omdat het niet gepast is gebruik te aken van dat wat niet iedereen kan en wat men niet ziet. Een paar honderd jaar geleden werd je met liefde en plezier op de brandstapel gegooid. Nu mag dat niet meer, maar er zijn mensen die dat graag toch weer in ere zouden willen stellen. Of ben ik nu te somber. Ik denk het niet, want ik kom nog steeds mensen tegen die bij hoog en bij laag beweren dat zoiets niet kan. Nou mensen, laat ik je dit zeggen het kan en het gebeurt en iedereen kan het, je hoeft het alleen maar te durven.  

Genoeg gezeurd over brandstapels. Terug naar de tijd van radbraken, vierendelen en verbranden. Alleen nu de 'leuke' kant daarvan. Het spelen van de Nar. In alle pogingen een beetje een leuk leven te creëren voor mijzelf en mijn geliefden heb ik gelukkig best wel een hoop leuke dingen gedaan. Zeker de afgelopen 20 tot 25 jaar. Dat ik er financieel niet rijk van geworden ben is tot daar aan toe, maar ik ben er wel een heleboel wijzer van geworden en dat is toch ook een vorm van rijkdom. Voor mij wel. En nu begin ik gewoon weer van voor af aan met nieuwe dingen. En ik blijf de oude er bij doen zo lang ze me daar voor vragen. zoals voor het entertainment werk. Want daar heb ik een heleboel leuke dingen gedaan. Alleen, maar ook samen met collega's. Van middeleeuwse feesten tot en met silent disco's aan toe. Voor de middeleeuwse feesten heb ik een soort van Nar bedacht, die niet zoals de meeste bekende narren in een prachtig veelkleurig pak rondliepen. Nee, mijn nar heette "Snoeshaan" en liep in een jutezak. Onderstaand de eerste schets en de uitvoering daarvan als foto.

                                                                                                                                                                                                            

Ik heb geprobeerd de afbeeldingen naast elkaar te plaatsen, maar het is helaas niet gelukt. dan maar niet. Aan de twee voorbeelden is goed te zien dat ik natuurlijk best wel een aantal dingen heb weten te bedenken en realiseren. Ik ben niet zielig. 

Op afbeeldingen van narren uit de middeleeuwen kwam ik geen veelkleurige narrenpakken tegen. Die zijn ook later pas ten tonele verschenen, door toedoen van de comedia del Arte in Italië. Nee, de narren, zoals ik ze graag zie, lopen in een soort van lompen. Dat moest ook wel, want dan werd je niet zo serieus genomen en kon je makkelijker de waarheid zeggen. 'Een goede nar is een oude nar.' Zeg ik altijd. Uiteraard heb ik ook een veelkleurig narrenpak, maar mijn Snoeshaan kostuum is voor mij het mooist. De Snoeshaan neemt voor zich in en is multifunctioneel. Hij kan van de vroege middeleeuwen tot aan begin 1900 aan toe, want armoedzaaiers zijn er altijd geweest. Er is een groot voordeel aan dat jute zakkenpak. Het is laag drempelig en mensen zijn er niet bang voor. Het maakt ze juist nieuwsgierig, waardoor ik dicht bij de mensen kan komen. Dan ben ik op mijn best, want dan kun je leuke gesprekken met mensen voeren. Ze leggen soms gewoon hun ziel bij me bloot. Dat gebeurt trouwens ook als je schoenpoetser speelt, dat is ook zo'n laag drempelige rol. Heerlijk om te doen.

Als ik butler speel, dan is men eerst toch even gereserveerd en kijken de kat uit de boom.

De butlers, samen met Hans.

 Leuk om te doen. Gewone mensen spelen is het leukst. Dat vind ik tenminste. Er is mij wel eens gevraagd om een zakenman te spelen, maar dat zie ik totaal niet een zitten. Een zakenman is niet leuk en totaal niet laagdrempelig. Het is eerder iemand die je niet vertrouwd. Hoe zou dat toch komen.

Als ik dat moet uitleggen, dan mail je me maar, dan doe ik dat. 

Tussen de mensen werken is voor mij leuker, maar zeker ook makkelijker dan op een podium staan. Dat hoeft voor mij niet zo. Ik ben ook best vaak ceremoniemeester geweest en dan moet je natuurlijk wel op een podium staan en dat doe ik dan, maar ik heb dan geen lekker contact met de gasten. Soms kan dat wel, maar dan is de situatie er ook naar. Ik moest een keer op een boot op het IJsselmeer een groep mensen vermaken, die al een dag of drie met elkaar aan het werk waren. Ze waren dus al suf geluld door allerlei mensen die ingehuurd waren om mensen beter te laten samenwerken zodat ze beter op het werk zouden functioneren. Dus je begrijpt dat ze aanvankelijk helemaal geen zin in mij hadden. Maar ja, je moet toch wat en ze konden niet weg, want we voeren midden op het IJsselmeer. Slim van de opdrachtgever, want die had zich natuurlijk eerder aan dit fenomeen in de vingers gesneden. Dat de een na de ander met een smoes eerder naar huis moest. Dat kon nu ook, maar dan wel zwemmend. Leuk hè, hoe effectief ervaring is. dat geldt ook voor mij, want ik heb de hele meute toch aan de gang gekregen en ze vonden het nog leuk ook. Even kijken of ik er nog een foto van heb. Kun je gelijk zien dat je ook zonder podium een groep mensen kunt toespreken.

En je ziet het, ik zag er nou niet bepaald uit als een zakenman in mijn rode windjack. Maar ze luisterden wel, en wat nog belangrijker is, is dat ze nog deden wat ik hen vroeg te doen. Niet gelijk, maar geleidelijk aan. Dat soort klussen doe ik nog altijd met plezier, daar word ik niet echt moe van. Maar om in een een of ander ludiek pak leuk te gaan lopen doen. Nee, daar heb ik geen zin meer in. Die tijd is geweest. Dat is ook het mooie van zo'n recessie. Het is ook een natuurlijke schifting. Ik heb ondertussen veel kostuums weggedaan. Die rollen speel ik gewoon niet meer. De leukste hou ik en die blijf ik doen zolang het nodig is. Want ik ben voorzichtig begonnen om mensen te helpen. Coachen is een goed woord. De afgelopen jaren ben ik heel diep gegaan om alle problemen, obstakels, frustraties op te zoeken en te verwerken. dat is een langdurig proces en daar heb ik professionele hulp bij gehad. Niet van psychotherapeuten, die gaan me niet diep genoeg.

Nee, ik heb hulp gehad van mensen die wel een dergelijke opleiding genoten hebben, maar die dieper kijken dan de huid dun is. En het is gebleken dat ik daar ook enig talent voor heb. Je leest het al, ik ben voorzichtig. Ik zeg ook niet dat ik mensen kan genezen van het een en ander. Genezen is misschien niet het juiste woord, maar ik kan heel goed helpen om het zelf je zelf te healen. Ik zou liever 'helen' zeggen, maar dat heeft een negatieve klank in het Nederlands omdat het om gestolen handel gaat. Maar 'helen' is wel degelijk wat je doet als je diep in jezelf afdaalt om daar te kijken waar het probleem zit. Je krijgt altijd die mensen die je kunt helpen en zeker niet zwaarder dan wat je zelf gedaan hebt. Nou dan zal ik wel zware gevallen krijgen, want ik ben behoorlijk diep en ver gegaan bij mezelf.

Dat moest ook wel, want anders was ik nooit afgekomen van die figuren die van mij wilden profiteren. En geloof maar dat ik er daar een paar van tegengekomen ben. En als je niet naar de oorzaak kijkt, en er op die manier iets aan doet, dan blijft het net zo lang terug komen tot je er wel naar wilt kijken. Ik zeg altijd dat het niet zeer genoeg doet als mensen steeds maar weer dezelfde fout maken.
Ik kan je verzekeren dat het zeer deed bij mij. Maar ik bedacht me ineens dat ik niet boos moest zijn op de mensen die mij probeerden te belazeren, maar dat ik moest gaan kijken naar wat er met mij aan de hand was dat die figuren bij mij kwamen. Of beter nog dat we elkaar tegen kwamen en dat ik dacht dat zij de ontbrekende schakel tot succes waren. Toen ik dat eenmaal doorhad, was hulp snel voorhanden. En ik ben een aantal jaren begeleid door een mentor, die mij middels gesprekken en opdrachten liet zien hoe het werkte en wat ik daar aan moest (kon) doen. En dat heb ik gedaan. Dat was, zeker in het begin, erg zwaar. Maar ik ben doorgegaan en met succes. leter ben ik middels concentratie en meditatie nog dieper gegaan, ook weer onder begeleiding, want dit soort dingen moet je niet zelf doen. Kleine dingen kan wel, maar het grote werk, daar heb je hulp bij nodig. Toen ik bereid was die weg te gaan, ben ik dergelijke hulp tegengekomen en het heeft me veel gebracht. En die recessie dan? Zul je je afvragen. Hoe zit dat? Dat ga ik een andere keer vertellen. Alles op zijn tijd.

Beschermengeltje

Er is altijd een beschermengeltje in de buurt dat helpt en zegt dat het goed is en dat het goed komt. En gelijk hadden ze met zijn allen, want het is allemaal weer goed gekomen en wat nog goed moet komen  komt goed. Daar geloof ik heilig in en blijf dat doen, want het heeft me erdoor heen geholpen en ze zijn er dag en nacht. Voor iedereen groot en klein of je ze ziet of niet. Ze zijn er.

Zo, dit was de derde steen en ik bedank en groet een ieder die dit heeft willen lezen. 

Tot de vierde steen.

De tweede steen

"Well, Well" tekening gemaakt eind jaren 70 begin jaren 80
ongeveer A3 formaat

Bovenstaande tekening is er een waar ik erg van hou. Als ik er aan terugdenk, dan weet ik weer met hoeveel liefde en plezier ik vroeger tekeningen maakte. Dat was waar ik voor naar de kunstacademie ben gegaan. Ik wilde tekenen. Dat was, samen met muziek maken, mijn passie. Het was ook het enige waar ik goed in was. In die tijd dan, want later zou blijken dat ik meer talenten heb meegekregen om hier op aarde mijn werk te doen. Helaas miste ik een talent dat ik graag ook nog in mijn bagage had willen hebben en dat was genoeg geld verdienen met dat wat ik kan en waar ik goed in ben. Dat is me nooit echt gelukt, wat een geploeter om een bestaan op te bouwen. Maar ik leef nog. En vanaf mijn 40ste heb ik werk gevonden waar ik goed in was en waar ik genoeg geld mee verdiende. Niet om over te houden, maar genoeg om mijn gezin van te kunnen onderhouden, want daar draaide het toch allemaal om. Waarom gaat het nu over geld? Wel, dat zit zo. Het is dinsdag 19 februari 2013 en ik heb zojuist een afspraak weten te maken met een incasso bureau voor het aflossen van een schuld. Hiep hoi, wat zijn we blij. Nou ja, blij, ik ben weer een stapje dichterbij het helemaal vrij zijn van schulden. Dat ik daarbij wederom een boete moet betalen aan de bloedhonden van de staat, want zo noem ik deurwaarders en incassobureaus, neem ik op de koop toe. heb ook weinig keus. Een andere naam voor voornoemde instanties, is ook wel, gelegaliseerde struikrovers. Ik weet het, het is niet aardig. Maar de Nederlandse staat heeft van oudsher een naam hoog te houden als het gaat over het roven van mensen, land, geld en goederen. En dat allemaal gebundeld onder de naam VOC.

Flintlock pistool
door mij getekend in 1981 om aan reclamebureaus te laten zien dat ik kon tekenen

Vroeger voeren de kaperen vaarders als piraten over de wereld zeeën, om in opdracht van de magistraten van toen, vreemde schepen te enteren en leeg te roven. Tegenwoordig mag dat niet meer. Dus berooft de staat op volkomen legale en democratische wijze de eigen burgers. Daar hebben ze een hele serie wetten voor gecomponeerd. Als je dat nog niet ziet en of begrijpt, raad ik je aan eens na te gaan of je naast de belasting die iedereen moet afdragen, verder zonder belasting je aankopen kunt doen. Ik dacht het niet, want er is niets waar geen belasting op zit. BTW is er een, maar ook de energiebedrijven berekenen de belasting die zij moeten betalen gewoon door aan de klant, en dat zijn wij met ons allen. De mevrouw van het incassobureau zei me: "U hebt het geld geleend en dus moet u het ook terug betalen." En gelijk heeft ze. "Als ik dat gekund had zou ik dat allang gedaan hebben." was mijn antwoord. Ik ga verder niet zeuren over ons gesprek, want zij heeft het goed en vriendelijk gedaan, ik was degene die een beetje aan de zoet/zure kant van me af blies. Tja, helemaal los ben ik er dus nog niet van. Maar ze geloofde me toen ik zei dat er bij niets meer te halen valt, omdat haar collega struikrovers alles al weggesleept hebben. 

getekend in 2008 voor een talencursus

Niet helemaal waar, want er is geen deurwaarder die spullen uit mijn huis heeft gesleept, ik heb ze zelf van de hand gedaan. Dus er valt inmiddels inderdaad bitter weinig bij mij weg te halen. 

Hoe denk je dat het voelt als een muzikant zijn instrumenten moet verkopen? Niet echt lekker, dat kan ik je wel vertellen. Mijn oude twaalf snarige gitaar die ik voor mijn 19de verjaardag gekregen heb en waar ik vele vele uren op gespeeld heb, genietend van dat heerlijke mantrische geluid dat ze kunnen hebben. Ik hou van geluid. Muziek is geluid, net als in de kunst is de punt het sublieme van het uitdrukken van emotie op doek. Voor sommigen dan. Zo is het ook met geluid in de vorm van een klank, of van een herhaling van klanken. Zoals de minimal music van Philip Glass. Je moet er van houden oké, dat begrijp ik. Het is net als met free jazz, dat is eigenlijk alleen maar leuk als je het zelf doet. Ernaar luisteren vind ik op zijn zachtst gezegd een ramp. Maar aan het spelen op mijn zo geliefde 12 snarige gitaar denk ik met een warm gevoel terug. Mijn ex heeft de instrumenten voor me verkocht. Ik heb de foto's gemaakt, mijn dochter Heleen heeft ze op marktplaats gezet en dan is het loslaten. Gelukkig is mijn oude 12 snarige gitaar bij een jonge student terecht gekomen, die er zielsgelukkig mee is. Dat doet me goed, net als mijn 40 jaar oude electrische gitaar, daar speelt de zoon van mijn vriendin op. Marvin heeft hem opgeknapt en hij houdt ervan op die gitaar te spelen. "Hij is lekker ingespeeld" zei hij. Dat klopt, want ook op die gitaar heb ik uren en uren geoefend en gespeeld. En niet alleen aan de kop van de hals, maar over de hele hals, elke noot die je erop kon spelen heb ik gespeeld. Niet dat ik nou zo'n geweldig goede gitarist was, maar ik kon aardig spelen. Geen wereld klasse, maar gewoon goed genoeg voor wat ik wilde. Maar ik wilde meer en dat lukte dan weer niet, hoe hard ik ook oefende. Ik speelde in mijn jonge jaren in een bandje en we schreven alles zelf. Dat deed ik grotendeels, maar we arrangeerden met zijn allen. Leuke tijd. Vol dromen en verlangen. En veel hoop op succes. Dat heb ik dus helaas niet mogen ervaren en hoe gek het ook mag klinken, daar ben ik achteraf eigenlijk wel blij om. Want ik heb er, naar nu blijkt, zo ontzettend veel van geleerd. Het maakt gewoon niet uit of je hard werkt en succes hebt, of dat je hard werkt en geen succes hebt. Het verschil is dat het zonder succes geen bevrediging geeft. Maar toch ben ik altijd door gegaan. Een kantoorbaan was voor mij niet weg gelegd. Ik heb midden jaren 80 een paar jaar bij het Centraal Boekhuis in Culemborg gewerkt. Maar mijn toenmalige echtgenote zei op een gegeven moment: "Dirk, ga asjeblieft weg daar, ik zie je langzaam doodgaan. Het kan zo niet langer. Begin gewoon weer voor jezelf." En dat heb ik gedaan. Ik kwam via een advertentie in de krant iemand tegen die een creatief mens zocht om iets met TV te gaan doen en ik zag mijn kans schoon. Aangezien ik van kind af aan geschreven heb en voor mijn vaste baan als copywriter voor reclamebureaus had gewerkt. Als free lancer wel te verstaan, wel met goed resultaat maar met veel te weinig werk, dacht ik 'yes dit is mijn kans. Nu komt het goed.' En ben het avontuur aangegaan. Het was hard werken, veel aanpakken, wat uiteindelijk resulteerde in een muziekprogramma voor de Tsjechoslowaakse staatstelevisie. Het was 1989 en de muur in Berlijn stond op vallen, maar ze hadden aan de andere kant van het IJzeren gordijn geen toegang tot westerse muziek op televisie. Via ons lukte dat. Ik schreef het format, wat ik niet zo moeilijk vond, want er was nog geen commerciële televisie, dus variatie was geboden. Een paar hits, echt goede muziek en een echte 'gouwe ouwe' en een interview met 'Ster'. Het programma heette Rhytmik. Heb ik niet bedacht die naam, was er niet kapot van, maar het werkte. Ik stelde het programma samen met een oude bekende Nederlandse muzikant die contacten met platen maatschappijen had, maar al snel had hij door dat ik dat goed alleen kon en dus deed ik het verder alleen. Ik verzamelde informatie over de artiesten, voor zover ik het zelf niet wist, schreef de teksten in het engels, zodat onze Tsjechoslowaakse presentator er zijn eigen verhaal van kon maken. Heerlijk was dat. Iedere twee weken kwamen Lubo (producent) en Miroslav (presentator) naar Nederland om twee afleveringen op te nemen. Het werd een groot succes, maar je begrijpt het al. Ik was de eerste die geen geld meer kreeg, dus stopte ik er mee. Alle programma voorstellen voor niets geschreven. Ik zal daar nu niet verder over uitweiden, maar er zaten echt wel goede voorstellen en ideeën bij. Ik heb ze nog. Ook een poging gewaagd voor de promotie van Amsterdam om een figuurtje te bedenken. 

Werd goed ontvangen, maar te suggestief gevonden. Gek hè.

Na die teleurstelling bij 'ons' televisie productiebedrijf Redstone Productions, ben ik goed opgevangen door het GAK, dat heette toen nog zo, en geheel in tegenstelling voor opvolger UWV, was het GAK voor mij goed. Ik kreeg een bescheiden uitkering en kon zodoende de draad weer oppakken om aan mijn carrière te werken. Ik noem het nu wel zo, maar ik heb het nooit zo gezien. Ik wilde alleen maar mijn talenten benutten en er ook nog wat geld mee verdienen. Een vrouw, zoon en dochter, eigen huis. Ga er maar aanstaan. Ik vraag me zo af en toe nog wel eens af hoe we dat voor elkaar gekregen hebben. Iedereen leeft nog, dus zo erg is het niet geweest. Maar wat een geploeter. Zo af en toe afgewisseld met een heerlijke opdracht waar je je weer even aan kunt warmen. Omdat schrijven mij in het bloed zit net als al het andere wat ik kan en doe, ben ik voor lokale kranten gaan schrijven en voor commerciële uitgevers. En toen kreeg ik het verzoek om een opdracht over te nemen van iemand die er geen gat in zag om de klus te klaren. Ik mocht maar zo een boek over spelletjes schrijven, Voor uitgeverij Het Spectrum in de serie informatie thuis. Een gage, want de rechten werden daarmee afgekocht. Wat kon mij die rechten schelen, die zou ik nu toch hebben moeten verkopen. Al wist ik dat toen nog niet. Een boek schrijven over spelletjes en er ook nog illustraties bij maken. Wat een opdracht wat een geluk wat een weelde. Voor mij was het een hoop geld en ik kreeg het voor iets wat ik fijn vond om te doen. 

 schaakstukken illustratie uit 1992/1993

Het is helaas bij dat ene boek gebleven, maar ik heb niet stil gezeten met schrijven. Er ligt genoeg ruw materiaal om mee verder te gaan. Inmiddels was ik in het entertainment terecht gekomen en daar zal ik zeker uitgebreid over schrijven, want dat heeft me ook veel gebracht. Maar een van de leukere dingen die ik in de afgelopen 20 jaar heb gedaan is trio 'De Lopende Band' met Hans Heijman en Karel van der Leeuw. Hieronder de tekening die ik voor promotiedoeleinden gemaakt heb. Aan de marathons die we van onze optredens maakten, denk ik met heel veel plezier terug. Ik voel de blaren op mijn vingers nog, in het begin van mijn contrabas spelen. Een contrabas is net als een vrouw. Iedereen wil er aan zitten om er vervolgens niet meer van af te kunnen blijven.

Getekend in 2010 als promotiemateriaal voor ons trio.
Hans, Karel en ikzelf

Tot het volgende blog: De derde steen

De eerste steen

Vliegend landschap. getekend in de jaren 70

In deze reeks blogs ga ik, aan de hand van oude en nieuwe tekeningen die ik vroeger gemaakt heb en nog ga maken, mijn verhaal vertellen. Hoe ik ondanks een serie hindernissen 61 jaar geworden ben en hopelijk nog ouder wordt. Al was het alleen maar om aan mijn kleinkinderen te vertellen wie opa was en wat hij gedaan heeft en geprobeerd heeft iets van zijn leven te maken. materieel niet zo succesvol, maar geestelijk natuurlijk wel. Want dat is uiteindelijk de enige rijkdom waar je wat aan hebt. Geld is natuurlijk heerlijk om te hebben, daar kom je meestal pas echt achter als je het niet hebt. Of als je het allemaal kwijtraakt. Maar de blogs moeten wel leuk en luchtig zijn.  

Eerste strook van "Goof" wat een krantenstrip had moeten worden. 

De steen der wijzen is mijn eigen manier om aan te geven dat ik van die steen op mijn nek erg veel geleerd heb. Al is dat aan de eerste aflevering van dit stripje niet te zien en te merken. Jaren later kwamen mijn ex echtgenote en ik erachter dat ik een strip over mezelf gemaakt had. 

Inmiddels ben ik gescheiden heb een lieve vriendin en ben ik opa van twee schatten van kleinkinderen. En juist dat laatste zette me aan het denken. Ik heb mijn eigen grootouders nauwelijks gekend. Mijn vaders ouders helemaal niet en de ouders van mijn moeder veel te kort. Ik weet niet hoe anderen dat ervaren, maar ik heb hun ervaringen en visie op het leven vanuit hun eigen ervaringen gemist. Had er veel meer van uit hun eigen mond willen horen. Vandaar dat ik op het idee kwam mijn eigen visie op de wereld en het leven, met mijn eigen leven in het bijzonder, aan mijn kleinkinderen door te geven.

Inmiddels weet ik dat de levens van mijn grootouders en mij overeenkomsten vertonen. Mijn vaders vader heeft zich van het leven proberen te nemen. Wat na drie dagen lijden in het ziekenhuis ook gelukt is. Daar heb ik een kort verhaal over geschreven dat ik later in de blogs zal plaatsen. En mijn opa van moeders kant is voor de oorlog tijdens de recessie van toen alles kwijtgeraakt. Hij had een stuk of 7 huizen en is ze gewoon allemaal kwijtgeraakt. Doordat hij de mensen die in zijn huizen woonden vertrouwde en dus geen zwart op wit huur overeenkomst had. Wat ik later hoorde durfde hij dat ook niet zo goed. Zelf heb ik zulke dingen ook altijd lastig gevonden en ben dan ook een keer of 3 aan een faillissement ontsnapt. Dat ik inmiddels door de huidige recessie ook alles ben kwijtgeraakt is voor mij dan ook niet zo verwonderlijk. Denk niet dat ik er niet alles aan gedaan heb om dit te voorkomen, maar dat is me dus niet gelukt. Rijk worden is me wat geld betreft dus ook nooit gelukt. En wat zou ik dat graag wel bereikt willen hebben. Ik ben pas 61 dus het kan nog. ;-) Het grote voordeel van niets meer hebben is dat men dus ook niets meer van je af kan nemen. En geloof me, de roofridders van de staat, de deurwaardes en incassobureaus proberen dat toch echt wel. Volgens de wet hebben ze groot gelijk. Alleen kijk ik daar wat anders tegen aan. Hoe lang gaan ze in Den Haag nog door met hun koppen in het zand steken? 

Getekend door mij in 2009. Niemand geloofde me toen.

Ik denk dat ze dat nog heel lang gaan doen. Hoe zou je anders kunnen verklaren dat zo'n beetje alle besluiten die ze nemen verkeerd uitpakken. Misschien had mijn opa wel gelijk. Hij had ambtenaren niet zo hoog zitten. Volgens mijn opa 'vreten ambtenaren uit de staats ruif'. Hij bedoelde eigenlijk dat ze niets gewend waren. Alles werd en wordt voor ze geregeld. Als je in een dergelijk beschermde omgeving je werk moet doen, dan is het bijna onmogelijk om dat goed te doen. Laat staan naar de geest van de tijd, gebruikmakend van de omstandigheden waar de gewone man (de niet ambtenaar) in leeft of moet zien te overleven. In deze barre tijden blijkt maar weer eens hoe langzaam de molens en het verstand van ambtenaren (dus ook ministers en staatssecretarissen) werken. Als je ministers hoort zeggen dat "het van het grootste belang is om de mensen weer snel aan het werk te krijgen' dan kun je wel zien dat de bewuste bewindsman (vrouw) geen idee heeft wat er zoal in het gewone burgermans leven speelt. Voor de goede orde: Er is gewoon geen werk meer. (punt)

Mijn eigen werkterrein, dat van het entertainment is grondig en succesvol de nek omgedraaid door de vorige minister van financiën, die liep te hannesen met BTW tarieven en bedrijfsfeesten niet langer belasting aftrekbaar te laten zijn. Vanaf begin 2009, februari om precies te zijn, sloeg het recessie spook genadeloos en tot nu toe permanent, bij mij toe. Het is dat ik dat jaar nog baadt had uit een leuke illustratie opdracht, anders was het nog desastreuzer geweest. Maar 45 % bruto omzetverlies is voor een kleine zelfstandige als ik toen was, niet op te vangen. Zeker niet als de daling aan werk in 2010 stevig doorzet. wat dus het geval was. Idem 2011 en idem 2012. En de vooruitzichten voor 2013 zijn wat het entertainment betreft voor mij niet rooskleurig. 

Ja, ik ben door een behoorlijk lange en zwarte tunnel gegaan. Maar als je het overlevingsadvies van Tom Hanks in de film "Cast away" opvolgt, dan kom je vanzelf weer uit die tunnel. Op de vraag hoe hij alle moeilijkheden op het onbewoonde eiland overleefd had antwoordde hij: "Just keep breathing."

En inderdaad als je het voor elkaar krijgt om adem te blijven halen komt aan alle ellende een eind. In mijn geval heb ik alles achter mij mogen en moeten laten. Mijn werk, auto, huis, gezin, geld en zin in het leven. In 2007 waren mijn vrouw en ik al gescheiden, dus dat was een mooie voorbode van nog meer onheil. Maar zie, ik ben blijven ademen en ik leef nog. Dat ik er weer zin in heb kun je wel zien aan mijn twitter account en nu dus ook mijn eerste schreden in blog-land. Bovendien heeft mijn dochter inmiddels twee prachtige kleinkinderen op de wereld gezet en dat maakt mij een enorm trotse opa. 

En voor hen schrijf ik deze blogs. Ik hoop later wel te horen wat ze er van vonden. Dat opa geen spookverhalen heeft zitten vertellen.

illustratie bij cursus Chinees, door mij getekend in 2009

Tot zover mijn eerste blog. Bedankt voor het lezen