De steen der wijzen: De tweede steen

"Well, Well" tekening gemaakt eind jaren 70 begin jaren 80
ongeveer A3 formaat

Bovenstaande tekening is er een waar ik erg van hou. Als ik er aan terugdenk, dan weet ik weer met hoeveel liefde en plezier ik vroeger tekeningen maakte. Dat was waar ik voor naar de kunstacademie ben gegaan. Ik wilde tekenen. Dat was, samen met muziek maken, mijn passie. Het was ook het enige waar ik goed in was. In die tijd dan, want later zou blijken dat ik meer talenten heb meegekregen om hier op aarde mijn werk te doen. Helaas miste ik een talent dat ik graag ook nog in mijn bagage had willen hebben en dat was genoeg geld verdienen met dat wat ik kan en waar ik goed in ben. Dat is me nooit echt gelukt, wat een geploeter om een bestaan op te bouwen. Maar ik leef nog. En vanaf mijn 40ste heb ik werk gevonden waar ik goed in was en waar ik genoeg geld mee verdiende. Niet om over te houden, maar genoeg om mijn gezin van te kunnen onderhouden, want daar draaide het toch allemaal om. Waarom gaat het nu over geld? Wel, dat zit zo. Het is dinsdag 19 februari 2013 en ik heb zojuist een afspraak weten te maken met een incasso bureau voor het aflossen van een schuld. Hiep hoi, wat zijn we blij. Nou ja, blij, ik ben weer een stapje dichterbij het helemaal vrij zijn van schulden. Dat ik daarbij wederom een boete moet betalen aan de bloedhonden van de staat, want zo noem ik deurwaarders en incassobureaus, neem ik op de koop toe. heb ook weinig keus. Een andere naam voor voornoemde instanties, is ook wel, gelegaliseerde struikrovers. Ik weet het, het is niet aardig. Maar de Nederlandse staat heeft van oudsher een naam hoog te houden als het gaat over het roven van mensen, land, geld en goederen. En dat allemaal gebundeld onder de naam VOC.

Flintlock pistool
door mij getekend in 1981 om aan reclamebureaus te laten zien dat ik kon tekenen

Vroeger voeren de kaperen vaarders als piraten over de wereld zeeën, om in opdracht van de magistraten van toen, vreemde schepen te enteren en leeg te roven. Tegenwoordig mag dat niet meer. Dus berooft de staat op volkomen legale en democratische wijze de eigen burgers. Daar hebben ze een hele serie wetten voor gecomponeerd. Als je dat nog niet ziet en of begrijpt, raad ik je aan eens na te gaan of je naast de belasting die iedereen moet afdragen, verder zonder belasting je aankopen kunt doen. Ik dacht het niet, want er is niets waar geen belasting op zit. BTW is er een, maar ook de energiebedrijven berekenen de belasting die zij moeten betalen gewoon door aan de klant, en dat zijn wij met ons allen. De mevrouw van het incassobureau zei me: "U hebt het geld geleend en dus moet u het ook terug betalen." En gelijk heeft ze. "Als ik dat gekund had zou ik dat allang gedaan hebben." was mijn antwoord. Ik ga verder niet zeuren over ons gesprek, want zij heeft het goed en vriendelijk gedaan, ik was degene die een beetje aan de zoet/zure kant van me af blies. Tja, helemaal los ben ik er dus nog niet van. Maar ze geloofde me toen ik zei dat er bij niets meer te halen valt, omdat haar collega struikrovers alles al weggesleept hebben.

getekend in 2008 voor een talencursus

Niet helemaal waar, want er is geen deurwaarder die spullen uit mijn huis heeft gesleept, ik heb ze zelf van de hand gedaan. Dus er valt inmiddels inderdaad bitter weinig bij mij weg te halen.

Hoe denk je dat het voelt als een muzikant zijn instrumenten moet verkopen? Niet echt lekker, dat kan ik je wel vertellen. Mijn oude twaalf snarige gitaar die ik voor mijn 19de verjaardag gekregen heb en waar ik vele vele uren op gespeeld heb, genietend van dat heerlijke mantrische geluid dat ze kunnen hebben. Ik hou van geluid. Muziek is geluid, net als in de kunst is de punt het sublieme van het uitdrukken van emotie op doek. Voor sommigen dan. Zo is het ook met geluid in de vorm van een klank, of van een herhaling van klanken. Zoals de minimal music van Philip Glass. Je moet er van houden oké, dat begrijp ik. Het is net als met free jazz, dat is eigenlijk alleen maar leuk als je het zelf doet. Ernaar luisteren vind ik op zijn zachtst gezegd een ramp. Maar aan het spelen op mijn zo geliefde 12 snarige gitaar denk ik met een warm gevoel terug. Mijn ex heeft de instrumenten voor me verkocht. Ik heb de foto's gemaakt, mijn dochter Heleen heeft ze op marktplaats gezet en dan is het loslaten. Gelukkig is mijn oude 12 snarige gitaar bij een jonge student terecht gekomen, die er zielsgelukkig mee is. Dat doet me goed, net als mijn 40 jaar oude electrische gitaar, daar speelt de zoon van mijn vriendin op. Marvin heeft hem opgeknapt en hij houdt ervan op die gitaar te spelen. "Hij is lekker ingespeeld" zei hij. Dat klopt, want ook op die gitaar heb ik uren en uren geoefend en gespeeld. En niet alleen aan de kop van de hals, maar over de hele hals, elke noot die je erop kon spelen heb ik gespeeld. Niet dat ik nou zo'n geweldig goede gitarist was, maar ik kon aardig spelen. Geen wereld klasse, maar gewoon goed genoeg voor wat ik wilde. Maar ik wilde meer en dat lukte dan weer niet, hoe hard ik ook oefende. Ik speelde in mijn jonge jaren in een bandje en we schreven alles zelf. Dat deed ik grotendeels, maar we arrangeerden met zijn allen. Leuke tijd. Vol dromen en verlangen. En veel hoop op succes. Dat heb ik dus helaas niet mogen ervaren en hoe gek het ook mag klinken, daar ben ik achteraf eigenlijk wel blij om. Want ik heb er, naar nu blijkt, zo ontzettend veel van geleerd. Het maakt gewoon niet uit of je hard werkt en succes hebt, of dat je hard werkt en geen succes hebt. Het verschil is dat het zonder succes geen bevrediging geeft. Maar toch ben ik altijd door gegaan. Een kantoorbaan was voor mij niet weg gelegd. Ik heb midden jaren 80 een paar jaar bij het Centraal Boekhuis in Culemborg gewerkt. Maar mijn toenmalige echtgenote zei op een gegeven moment: "Dirk, ga asjeblieft weg daar, ik zie je langzaam doodgaan. Het kan zo niet langer. Begin gewoon weer voor jezelf." En dat heb ik gedaan. Ik kwam via een advertentie in de krant iemand tegen die een creatief mens zocht om iets met TV te gaan doen en ik zag mijn kans schoon. Aangezien ik van kind af aan geschreven heb en voor mijn vaste baan als copywriter voor reclamebureaus had gewerkt. Als free lancer wel te verstaan, wel met goed resultaat maar met veel te weinig werk, dacht ik 'yes dit is mijn kans. Nu komt het goed.' En ben het avontuur aangegaan. Het was hard werken, veel aanpakken, wat uiteindelijk resulteerde in een muziekprogramma voor de Tsjechoslowaakse staatstelevisie. Het was 1989 en de muur in Berlijn stond op vallen, maar ze hadden aan de andere kant van het IJzeren gordijn geen toegang tot westerse muziek op televisie. Via ons lukte dat. Ik schreef het format, wat ik niet zo moeilijk vond, want er was nog geen commerciële televisie, dus variatie was geboden. Een paar hits, echt goede muziek en een echte 'gouwe ouwe' en een interview met 'Ster'. Het programma heette Rhytmik. Heb ik niet bedacht die naam, was er niet kapot van, maar het werkte. Ik stelde het programma samen met een oude bekende Nederlandse muzikant die contacten met platen maatschappijen had, maar al snel had hij door dat ik dat goed alleen kon en dus deed ik het verder alleen. Ik verzamelde informatie over de artiesten, voor zover ik het zelf niet wist, schreef de teksten in het engels, zodat onze Tsjechoslowaakse presentator er zijn eigen verhaal van kon maken. Heerlijk was dat. Iedere twee weken kwamen Lubo (producent) en Miroslav (presentator) naar Nederland om twee afleveringen op te nemen. Het werd een groot succes, maar je begrijpt het al. Ik was de eerste die geen geld meer kreeg, dus stopte ik er mee. Alle programma voorstellen voor niets geschreven. Ik zal daar nu niet verder over uitweiden, maar er zaten echt wel goede voorstellen en ideeën bij. Ik heb ze nog. Ook een poging gewaagd voor de promotie van Amsterdam om een figuurtje te bedenken.

Werd goed ontvangen, maar te suggestief gevonden. Gek hè.

Na die teleurstelling bij 'ons' televisie productiebedrijf Redstone Productions, ben ik goed opgevangen door het GAK, dat heette toen nog zo, en geheel in tegenstelling voor opvolger UWV, was het GAK voor mij goed. Ik kreeg een bescheiden uitkering en kon zodoende de draad weer oppakken om aan mijn carrière te werken. Ik noem het nu wel zo, maar ik heb het nooit zo gezien. Ik wilde alleen maar mijn talenten benutten en er ook nog wat geld mee verdienen. Een vrouw, zoon en dochter, eigen huis. Ga er maar aanstaan. Ik vraag me zo af en toe nog wel eens af hoe we dat voor elkaar gekregen hebben. Iedereen leeft nog, dus zo erg is het niet geweest. Maar wat een geploeter. Zo af en toe afgewisseld met een heerlijke opdracht waar je je weer even aan kunt warmen. Omdat schrijven mij in het bloed zit net als al het andere wat ik kan en doe, ben ik voor lokale kranten gaan schrijven en voor commerciële uitgevers. En toen kreeg ik het verzoek om een opdracht over te nemen van iemand die er geen gat in zag om de klus te klaren. Ik mocht maar zo een boek over spelletjes schrijven, Voor uitgeverij Het Spectrum in de serie informatie thuis. Een gage, want de rechten werden daarmee afgekocht. Wat kon mij die rechten schelen, die zou ik nu toch hebben moeten verkopen. Al wist ik dat toen nog niet. Een boek schrijven over spelletjes en er ook nog illustraties bij maken. Wat een opdracht wat een geluk wat een weelde. Voor mij was het een hoop geld en ik kreeg het voor iets wat ik fijn vond om te doen.

schaakstukken illustratie uit 1992/1993

Het is helaas bij dat ene boek gebleven, maar ik heb niet stil gezeten met schrijven. Er ligt genoeg ruw materiaal om mee verder te gaan. Inmiddels was ik in het entertainment terecht gekomen en daar zal ik zeker uitgebreid over schrijven, want dat heeft me ook veel gebracht. Maar een van de leukere dingen die ik in de afgelopen 20 jaar heb gedaan is trio 'De Lopende Band' met Hans Heijman en Karel van der Leeuw. Hieronder de tekening die ik voor promotiedoeleinden gemaakt heb. Aan de marathons die we van onze optredens maakten, denk ik met heel veel plezier terug. Ik voel de blaren op mijn vingers nog, in het begin van mijn contrabas spelen. Een contrabas is net als een vrouw. Iedereen wil er aan zitten om er vervolgens niet meer van af te kunnen blijven.