 | ||||||||||||||||||
| Nieuwjaarskaart voor 2011
De langste dag ligt alweer achter ons, maar het licht straalt sterker dan ooit.
Zo kan het ook.
Licht per kaart sturen.
Het gaat erom dat het gebeurt en dan komt het ook aan.
Hoe de ontvanger/ster er ook over mag denken.
Als je geen licht wilt ontvangen, dan wacht het licht gewoon tot je er wel aan toe bent.
Dat is een universele wet.
Dat heb ik niet zelf bedacht.
Het werkt gewoon zo.
Gisteren was een mooie dag voor me.
Er is weer een lichtwerker bijgekomen.
Ze is nooit echt weggeweest, maar ze heeft een beetje gesluimerd.
Ik heb daar weinig aan gedaan, het was een kwestie van tijd.
En dat is iets waar we hier op aarde genoeg van hebben.
In dubbele betekenis, mag ik wel zeggen.
De tijd heelt alle wonden.
Dus je kunt stellen dat het Licht altijd zegeviert.
Want het licht heelt uiteindelijk alle wonden.
Van echte wonden tot en met financiële wonden en andere aardse ongemakken.
Wat daarbij heel goed werkt is; loslaten.
Loslaten is een vak apart.
Als je zoals ik, zo goed als, alle aardse bezittingen weg hebt zien vloeien, dan zou je misschien kunnen begrijpen dat loslaten niet alleen een fysieke en materiële zaak is.
Aangezien we met ons allen hier op aarde in de verdichte materie leven, is het logisch dat we ons erg aan die tastbare materie zijn gaan hechten.
Wil je hier weg, omdat er iets mooiers op je wacht, en dat wacht inderdaad, dan moet je wel die materie loslaten.
Sommigen doen dat al door zoveel mogelijk te onthechten.
Dat kun je doen, je weet nooit waar het goed voor is en alle beetjes helpen.
Maar het echte loslaten gaat toch echt een heel stuk sneller als er een crisis is.
Dat sluit dan weer mooi aan op de huidige situatie op aarde, want overal wordt uit alle macht iets geprobeerd vast te houden wat toch echt weg gaat.
Onze aardse genoegens, vorm gegeven door allerlei prachtige apparaten, diensten en mogelijkheden, worden niet langer meer ondersteund door het Universum.
De aarde is klaar voor een volgende ronde, maar dan op een 'hoger' niveau van zijn.
Ik vertel er wel eens wat over en de ene keer wordt er geluisterd en de andere keer smadelijk gelachen, zeg maar weggehoond.
Voor die laatste categorie is dus wat meer geduld nodig.
Misschien hebben die mensen zelfs nog een paar levens nodig op een planeet vergelijkbaar met hoe de aarde, de afgelopen zeer lange tijd, geweest is.
Maar het merendeel van de huidige aardebewoners/sters gaat gewoon mee naar die hogere graad van zijn.
Dat is niet verdiend door dit leven te ondergaan.
Nee, dat is verdiend door vele vele vele levens op aarde of soortgelijke omstandigheden te ondergaan.
Dit leven is er een om nog gauw even wat laatste ervaringen vanuit de derde dimensie te ondergaan.
Te doorlopen omdat dat op de een of andere manier nog even nodig was.
Hetzij om het voorgoed af te kunnen leggen anderzijds voor een verdieping van gevoel en ervaring.
Loslaten dus.
Onthechten is maar een zachte vorm van loslaten.
Het heeft eigenlijk alleen maar zin als je dat, wat je aan het onthechten bent, ook echt niet meer nodig hebt.
Het is heel lastig om te onthechten als de Ziel nog niet klaar is met het betreffende Onderwerp.
Zeg maar gerust onmogelijk.
Dat is dus gelijk ook een verklaring waarom sommige mensen zo hardnekkig volhouden om nog vast te blijven zitten aan datgene wat op dat moment het hardste nodig is.
Simpel gezegd komt het er dus op neer dat iedereen het gewoon heel goed doet.
Je moet wel, want het hoort bij de afspraken die je tussen twee levens in gemaakt hebt.
Dus ook diegenen die daar dus absoluut niet in geloven.
Ook zij doen het dus goed, want dat is wat ze beleven en ervaren willen.
Omdat dat de bedoeling is.
Terug naar loslaten.
Dat heb ik dus veel mogen doen.
Op televisie zie je van die programma's waarin mensen 'geholpen' worden van hun verzameling troep af te komen.
Goed bedoeld.
Soms ook echt hard nodig.
Maar heel gevaarlijk zoals het op de tv gebeurt.
Is mijn bescheiden mening.
Een opgeruimd huis zegt niets over een opgeruimde geest.
Ik prefereer dat laatste.
Van mensen met bureaus wordt gezegd dat hij/zij met een opgeruimd bureau een chaotische geest hebben.
En omgekeerd.
Mensen met een bureau vol rotzooi, papieren en weet ik wat al niet meer, hebben een schone opgeruimde geest.
Zelf behoor ik tot de laatste categorie.
Heb ik dan zo'n ordentelijke geest?
Ja.
Over het algemeen wel.
Dus.
Maar ook mij wordt het soms toch echt te gek.
Voor ik begon aan dit eenentwintigste blog heb ik eerst wat overbodige zaken van mijn bureau en printer verwijderd.
Dat was nodig om snel te kunnen scannen als dat voor dit blog nog nodig zou blijken te zijn.
Loslaten doe je dus vooral op geestelijk niveau.
Daar kom je pas echt goed achter als je in jezelf de reizen begint te maken naar datgene waar aandacht aan besteedt moet worden.
Is zo'n reis succesvol geweest, dus heb je het probleem in je gevoel gekregen en dus ook begrepen, dan resulteert dat vaak in het opruimen van bepaalde zaken in huis of op je bureau of in de tuin.
Of op je werk.
In je werk.
Op deze manier ruim je de dingen ook echt op.
Probeer je dat andersom te doen, dan kan dat geestelijk nog grotere onrust veroorzaken.
Natuurlijk is het fijn om in een opgeruimd huis te leven, maar wat zegt dat schone huis nou helemaal.
Dat er een dwangmatig persoon woont?
Zou kunnen.
Hoeft natuurlijk niet altijd.
Maar er zijn gevallen die als ze thuis komen eerst een rondje doen om alle spullen weer op hun plaats te zetten.
Ik had een oom, een fantastische man was dat trouwens, die liep eerst rond de eettafel om alle stoelen te verplaatsen.
Wat er in zijn geval op neerkwam dat hij ze oppakte en ze weer op exact dezelfde plek terugzette.
Ik vond dat altijd leuk om te zien.
Al begreep ik dat toen nog niet zo goed.
Maar niet heus.
Dat begreep ik al wel, alleen begrijp ik dat nu veel beter.
Het maakte mijn oom niet beter of slechter, ik mocht hem toch al graag.
Zoals ik al mijn ooms en tantes altijd een warm hart toegedragen heb.
Net zo makkelijk.
Loslaten doe je vooral door een geestelijk proces.
Ergens staat geschreven dat alles benoemd moet worden.
Wat dat betekende begreep ik pas toen ik ermee geconfronteerd werd.
Zoals bekend startte februari 2009 het fysieke en materiële proces van loslaten pas echt goed.
In dat najaar begon zich dat op geestelijk niveau te manifesteren.
Ik weet niet of het voor iedereen zo werkt, maar in mijn geval heb ik nachten lang enorm veel moeten zuchten.
Dat was niet een door mij bedacht proces.
Het gebeurde gewoon.
Gelukkig begreep ik het al snel.
Ik werd daar door mijn gidsen en grote Zielenvrienden natuurlijk ook bij geholpen.
Alles heb ik benoemd, echt alles en voor de zekerheid nog meer.
Er is inderdaad heel veel om los te laten.
En dat zuchten, is mij later door Marie Thérèse verteld, betekent dat het diep in je Ziel doordringt en dus ook diep ontvangen wordt, waardoor heling plaats vindt.
Het kan en mag dan echt weg en doet dat dus ook.
Dit klinkt erg makkelijk, maar zo heb ik het niet ervaren.
Het is een indringend en zeer ingrijpend proces dat veel tijd en energie kost.
Dat het zich loont merk je pas achteraf.
Dat maakt een volgende sessie weer wat makkelijker te ondergaan.
Het overkomt je gewoon.
Een paar nachten geleden had ik het ook weer.
Gelukkig niet zo heel lang, maar wel weer erg intens.
Tja.
Zo gaat dat.
Dan denk je dat je klaar bent.
Blijkt er toch nog iets te zitten.
En dat doen we dan dus gewoon ook weer.
Weg is weg.
Soms moeten dingen in laagjes opgeruimd worden.
Natuurlijk denk je dat de eerste het heftigst is, maar dat is alleen maar omdat je het nog niet gewend bent.
Dan doet het altijd wat meer pijn en kost het dus ook meer moeite en energie.
Dat ik al jaren en jaren zo ontzettend moe geweest ben heeft dan ook te maken met een langzaam voortschrijdend proces van bewustwording.
In mijn geval dus het bewust worden van wie en wat ik ben en wat ik hier ben komen doen.
Gelukkig doe je dat ook zonder dat je weet wat er gedaan moet worden.
Dat heeft dan weer met gidsen en omstandigheden te maken.
In alles wat je doet of ervaart staat een ding als een paal boven water en dat is dat voor alles in je leven gezorgd wordt.
En dan natuurlijk altijd met inachtneming van jouw persoonlijk doel hier op aarde.
Zeg maar: Levensopdracht.
Ik heb dat al een paar keer eerder aangesneden.
Als het de bedoeling is dat je datgene meemaakt en ervaart wat nodig is om je levensopdracht te vervullen, dan is daar geen ontkomen aan.
Sommigen proberen dat door zelfmoord te plegen.
Maar dat zal hen niet helpen.
Er zijn ook mensen die zo'n ervaring bewust mee willen maken, maar in de meeste gevallen is het echt niet de bedoeling.
Mijn grootvader van vaders kant heeft ook zo'n poging ondernomen.
Het is hem niet gelijk gelukt, want hij heeft nog ongeveer drie dagen in het ziekenhuis gelegen voor hij stierf.
Dit zijn feiten die ik en mijn broer en neven en nichten pas na het overlijden van mijn vader
heb vernomen.
Dat er iets ergs met opa aan de hand was dat wist ik al op vroege leeftijd.
Ik zal een jaar of vijf geweest zijn en ik vroeg aan mijn moeder waar opa en oma van Harten waren.
Ik kende alleen mijn opa en oma van mijn moeder, haar ouders dus.
Wat mij betreft werd het tijd om de andere opa en oma ook eens te ontmoeten.
Dat oma net na de tweede wereldoorlog aan keelkanker was overleden kreeg ik wel te horen.
Toen mijn vader en moeder elkaar leerden kennen heeft mijn vader mijn moeder nog aan zijn moeder, mijn oma dus, voor kunnen stellen.
Oma was blij met mijn moeder.
Ik ook.
Maar opa dan.
Waar is opa?
Tja zei mijn moeder na lang aandringen, zeg maar zeuren van mijn kant, dat zal papa je wel een keer vertellen.
Opa was erg ziek.
Daar kon ik het dan mee doen.
Ik had het natuurlijk ook aan mijn vader kunnen vragen.
Maar dat heb ik niet gedaan.
Waarom niet?
Geen idee.
Dat deed ik gewoon niet.
Mijn broer ook niet.
En mijn neven en nichten hebben dat ook nooit gedaan.
Daar werd gewoon niet over gesproken.
Mijn opa kwam tot zijn wanhoopsdaad begin april 1925.
Het trieste geval wil dat mijn vader, toen nog een ventje van zeven jaar, het heeft zien gebeuren.
Mijn vader had al wel aan mijn moeder verteld wat er met zijn vader gebeurd was, maar pas op zijn sterfbed heeft hij aan mijn moeder verteld dat hij het heeft zien gebeuren.
Mijn opa was in die tijd slager en beschikte over een slachtpistool/geweer.
Op die bewuste dag liep hij naar zolder, niet wetend dat zijn jongste zoon hem zo stil mogelijk achterna kwam, en schoot zich door zijn hoofd.
Ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen.
Zo is het gebeurd.
Mijn vader is daar nooit meer overheen gekomen.
Toch heb ik nooit iets raars aan mijn vader gemerkt.
Ja, het was niet zo'n prater.
Over gevoelszaken dan.
Want hij kon zeer goed uit zijn woorden komen.
Dat bleek ook wel uit de diverse openbare functies die hij tijdens zijn korte leven bekleedt heeft.
Voor de goede orde.
Mijn vader is 65 en een half jaar geworden.
Mijn broer is dat nu en ik ben net 62 geworden.
Hoe dichter bij ik kom hoe jonger ik het begin te vinden.
Maar mijn vader kon het gevecht gewoon niet meer aan.
Vlak voor zijn verjaardag kreeg hij een kleine hersenbloeding en dat heeft hem uiteindelijk na veel heen en weer geploeter in het ziekenhuis doen belanden.
De smoes was om naar zijn ogen te laten kijken.
Want hij zag wat slechter na dat hersenbloedinkje.
Eenmaal in het ziekenhuis moest hij direkt blijven.
Al heel snel werd duidelijk dat hij aan een agressieve vorm van darmkanker leed.
Dat was november 1982.
Eind februari 1983 is hij thuis overleden.
Ik hou het kort.
Maar het was een moeilijke en zware tijd voor ons allemaal en niet in de laatste plaats voor mijn vader en mijn moeder.
Mijn moeder heeft hem tot het laatst zelf verzorgd, gelukkig enorm geholpen door mijn schoonzuster die vanuit haar verpleging achtergrond daar bijzonder goed in was.
Wat waar is mag gezegd worden.
Ik weet dat ze daar niet op zit te wachten, maar het mag best gezegd worden.
Over loslaten gesproken.
Is dat niet een heel ingrijpend aspect van het leven als je je dierbare(n) moet loslaten als ze het tijdelijke met het eeuwige verruilen?
Ja.
Maar het kan ook een hele intense en liefdevolle periode zijn als je het zo bewust mogelijk probeert te doen.
Ik zeg met nadruk probeert te doen.
Want je wordt door de natuurlijke gang van zaken geleid.
Misschien maar goed ook, anders zou het nog zwaarder zijn.
Mijn broer en mijn vrouw en ik deden ondertussen ook waar we goed in waren.
Marius (mijn broer), probeerde zo goed mogelijk de zakelijke kant van de situatie af te handelen en mijn vrouw en ik stelden ons huis beschikbaar zodat mijn vader zo dicht mogelijk bij zijn gezin afscheid kon nemen.
Verder deed ik waar ik goed in was en dat was mijn moeder geestelijk ondersteunen door met haar te praten en naar haar te luisteren.
Hoe zwaar het ook geweest is, toch kijk ik er met plezier op terug.
Misschien is plezier niet zo'n goed gekozen woord.
Dankbaarheid zou beter passen en dat was het natuurlijk ook, maar als ik plezier zeg, dan denk ik vooral ook aan alle mooie dingen die we daar samen beleefd hebben.
Dan schakel ik weer even terug naar de zelfdoding van mijn opa, want na dat afschuwelijke voorval heeft niemand er ooit nog over gesproken.
Althans niet bij mijn weten en al helemaal niet door de direkt betrokkenen.
Misschien in de verdere familie wel, maar die zagen we nooit zonder mijn vader en zijn broer en zuster.
Er werd gewoon niet over gesproken.
Met geen woord.
Dat is echt niet gezond.
Mijn vader was zich pas op zijn sterfbed bewust dat die hele affaire rond zijn vader er mede voor gezorgd had dat hij kanker kreeg.
Er bestaan mensen die denken dat ziek zijn pech hebben betekent.
Maar dat is dus absoluut niet waar.
Je hoeft niet ziek te zijn, maar als het de bedoeling is, dan gebeurt het.
Als je niet naar je gevoel luistert of je gevoelens pijn en verdriet en wat al niet meer opkropt en niet uit, dan gaat het zich vastvreten in je lichaam.
Op de voor jouw meest kwetsbare plek.
Tijdens zijn leven heb ik wel eens geprobeerd er met mijn vader over te praten.
Vooral in de auto als ik eens met hem mee ging voor zijn werk of zo.
Hij luisterde er wel naar, maar kon er niet zoveel mee.
Hij wees het gelukkig niet af.
Helaas heb ik geen echte kans meer gekregen om er dieper met hem over in te gaan.
Maar aan het eind van zijn leven was hij zich ervan bewust dat meerdere nagels aan zijn doodskist met het voorval met zijn vader te maken hadden.
Er niet over praten is zo ongeveer het slechtste wat je kunt doen.
Maar kom daar eens om in 1925.
Niet lang daarna kwam de grote beurskrach van voor de oorlog.
Dat heeft mijn familie van beide zijden geen goed gedaan.
Mijn opa van moeders kant is toen zo'n beetje alles kwijtgeraakt.
Aan geld en goederen dan.
Zijn geestelijke vaardigheden en zijn vakmanschap waren hem niet af te nemen.
Datzelfde geldt voor mij en voor iedereen.
Geloof me maar.
Als het bij wet mogelijk gemaakt zou kunnen worden om ook je geestelijke vermogens alsook je vakmanschap door de staat of andere incassogiganten in beslag genomen zouden mogen worden, dan zouden ze er alles voor doen om dat voor elkaar te krijgen.
Tot martelen en vierendelen aan toe.
Wat dat betreft zijn mensen zeer verknocht aan alles wat een ander heeft en wat ze graag zelf zouden willen hebben.
Gelukkig kan dat dus niet.
Over loslaten gesproken.
Mijn moeder moest mijn vader loslaten.
Laten gaan.
Hij omgekeerd mijn moeder en mijn broer en ik en onze vrouwen en zijn kleinkinderen.
En natuurlijk familie en vrienden.
Een hele zware klus.
Maar het feit ligt daar en dwingt het afscheid af.
Het loslaten gaat eerst fysiek en pas daarna geestelijk.
Als je dat kunt, dan kun je de rest ook.
Niet alleen omdat je dat wilt, maar omdat het gewoon moet als je verder wilt.
Ik wil dat.
Daar heb ik overduidelijk voor gekozen.
Lang geleden.
Niet praten is vasthouden en dus het tegenovergestelde van loslaten.
Loslaten en verwerken lukt beter als je er over kunt praten.
Een reden te meer waarom ik zoveel mogelijk vertel door het op te schrijven.
Nu snap je mijn motivatie misschien ook beter waarom ik mijn kinderen en kleininderen in mijn eigen woorden wil vertellen waarom vader en opa gedaan heeft wat hij gedaan heeft.
Als het kan met reden en al.
Ik ben niet bang om ziek te worden.
Dat ben ik nooit geweest.
Om eerlijk te zijn heb ik niet eens een huisarts.
Al betaal ik me scheel, inclusief juridische incassokosten, aan die vermaledijde zorgverzekering.
De laatste keer dat ik bij mijn huisarts geweest ben, was ergens in 1987, toen ik nog een baantje had.
Ik begreep zelf ook wel waarom ik daar toen zat, maar het moest wel, anders deed de bedrijfsarts moeilijk en nog meer van die ellende.
In de tussentijd stopte mijn huisarts van toen en zijn vervangster heb ik zegge en schrijve een keer vluchtig ontmoet, toen zij op een feestelijke bijeenkomst vertrok en wij er net aankwamen.
Ik zie haar nog heel raar kijken toen ik na het horen van haar naam en wie ze was, blijmoedig zei: O, maar dan ben jij mijn huisarts. Leuk je te een keer ontmoeten"
Dat was het dan.
Je begrijpt dat het loslaten van artsen en andere bijbehorende elementen van de zorg mij niet moeilijk is afgegaan.
Ik heb er niks mee en zal dat nooit krijgen ook.
Van mij hoeven ze niet weg hoor.
Welnee.
Zolang er huisartsen en specialisten met alle mensen daaromheen nodig zijn ben ik blij dat ze er zijn.
Het is goed dat ze er zijn als je ze nodig hebt.
Dus als je iets los wilt laten moet je er over praten.
Dat hoef je niet met Jan en Alleman te doen, maar het is goed om dat met je naasten te doen.
Het is moeilijk genoeg, dus verwacht niet dat iedereen je begrijpt.
Het gaat erom dat je je uit.
Dat lucht op.
Niet alleen lichamelijk maar vooral ook geestelijk.
Ze zeggen wel: Een gezonde geest geeft een gezond lichaam.
Als je daar niet over beschikt is een innerlijke reis een van de mogelijkheden.
Keer in je zelf om een reis door de tijd te maken en ruim alles op wat je tegenkomt dat nodig opgeruimd moet worden.
Dat kun je zelf doen, maar soms is het beter om dat met hulp van iemand die daar goed in is te doen.
Ik heb mijn huis los mogen laten.
Mijn auto.
Mijn geld ( ;-) ) (Ik had niet veel, dus dat was snel weg.)
Mijn werk.
Mijn huwelijk.
Mijn zekerheden.
Goederen.
Muziekinstrumenten.
Mensen.
Vrienden.
Familie.
Hobby's.
Energie.
Hoop.
En nog veel meer.
Ik weet nog dat ik me tijdens de kerst van 2007 zo verschrikkelijk eenzaam en alleen gevoeld heb.
Niet te filmen.
Er zijn mensen die dat wijden aan mijn scheiding.
Dan hebben ze geen idee waar ze het over hebben.
Mijn echtscheiding was nodig.
Voor mijn toenmalige vrouw en voor mij.
Ik heb dat met haar vaak besproken.
Al ver voor de scheiding en zeker ook erna.
Om het populair te zeggen.
We waren klaar.
Punt.
We hebben samen gedaan wat we doen konden en moesten en nu is het gedaan.
Daarom kunnen we nog steeds goed door een deur.
Om weer aansluiting met je gevoel van EEN ZIJN te komen moet je eerst de totale eenzaamheid voelen en ervaren.
Dat gaat niet zo goed in een warm samenzijn.
Dus als het de bedoeling is om je pad af te lopen zoals het goed voor je is, dan kom je deze steen ook tegen.
Ertegen schoppen heeft weinig nut.
Als je pech hebt moet je naar de dokter.
Daar zijn ze zeker handig voor en goed in.
Die credits moet ik ze geven.
Dus niet slaan en schoppen.
Ondergaan.
Dat heb ik gedaan.
Koud en eenzaamheid heb ik ervaren en ondergaan.
Op de manier die voor mij klaar stond.
Zoals ik vaak gezegd heb: "Als de duivel voor de deur staat, laat ik hem er gewoon in. Dan vraag ik: Koffie? Of gaan we gelijk aan het bier.""
Dit om mijn bereidheid en gastvrijheid aan te geven en het bewustzijn dat de duivel niet als persoon bestaat, maar precies die vorm aanneemt die nodig is om jou weer naar het Licht te brengen.
Daarom heet Lucifer ook Lucifer, de brenger van het Licht.
Door de duisternis zul je het licht ervaren.
Helemaal waar.
Niet altijd even gemakkelijk.
Maar ik heb het traject volbracht en mocht er nog iets over blijken te zijn, dan doe ik dat er gewoon even bij.
Want ik weet dat het weer over gaat als je maar doet wat gedaan moet worden.
En je hoeft nooit iets te doen wat je niet aan kunt.
Mijn opa van vaders kant is dat helaas niet gelukt.
Ik weet dat uit een paar brieven die mijn broer en ik vonden toen we mijn vaders spullen aan het opruimen waren.
Het uitte zich materieel in de moeilijkheid zijn werk als slager goed te doen.
Hij stond steeds vroeger op om het werk gedaan te krijgen.
Dat moest wel fout gaan dus is hij een tijdje naar familie in Warmond geweest om bij te komen.
Dat is dus duidelijk een tijdelijke oplossing geweest.
Wat ik weet is dat mijn opa de slagerij over moest nemen.
Zijn oudste broer emigreerde naar Amerika, om daar, hoe cynisch, een slagerij te beginnen.
De tweede broer had een hele goede baan en wilde absoluut niet en de derde broer overleed vroegtijdig.
Toen was mijn opa aan de beurt en hij zal zich gedwongen gevoeld hebben.
Dat kan haast niet anders, want het was niet zijn vrijwillige keuze.
Dat bleek ook voorzichtig uit de brieven.
Mijn opa tekende en schilderde liever.
Maar daar was dus geen ruimte voor.
In het kader van de plicht gaat voor, ging hij iets doen waar hij eigenlijk helemaal geen zin in had.
Natuurlijk heb ik daar veel over nagedacht en ik kwam al snel tot de conclusie dat ik blij moest zijn dat mijn opa een eind aan het slagersaspect van de familie gemaakt had.
Al had dat wat mij betreft niet zo hoeven te gebeuren.
Maar ook uit dit gegeven blijkt weer hoe moeilijk er in mijn familie van vaders kant over gevoel en gevoelens gesproken werd en kon worden.
Er werd gewoon met geen woord over gerept.
Af-schuw-e-lijk!
Vreselijk vind ik dat.
Ook al is het nog zo moeilijk om erover te praten.
Doe het in Godsnaam toch, want je weet niet wat je aanricht als je het niet doet.
Het werkt echt niet om een probleem in een laatje te stoppen en dat laatje op slot te doen en de sleutel in een ander laatje te doen en die ook op slot doen en de sleutel daarvan weg te gooien.
Het vreet zich vast in je lichaam en groeit uit tot gezwellen.
Al dan niet operabel en of geneesbaar.
Een onuitgesproken probleem groeit en groeit, daar kun je alleen maar een eind aan maken door het de aandacht te geven die het verdient.
Pas dan kun je genezen.
Medicijnen zijn een tijdelijk lapmiddel.
Ik ben me ervan bewust dat dit niet voor iedereen even acceptabel is, maar aan mijn lijf geen polonaise van medici en verpleegsters, hoe leuk die laatsten ook zouden kunnen zijn.
Waar mogelijk los ik het zelf op.
Het einde van de slagerij van de familie van Harten in Geldermalsen kreeg dus abrupt gestalte begin april 1925.
Als mijn vader er al niet mee gestopt zou zijn, dan denk ik dat ik er zeker mee gestopt zou zijn.
En ik denk ook dat mijn broer zichzelf niet als slager ziet.
Dus hoe pijnlijk de zelfdoding ook was, het heeft mij familie ook van een probleem verlost.
Door er niet over te praten kwam er alleen een nog groter probleem bij.
Dat is ook zoiets aparts.
Uit onderzoek is gebleken dat bepaalde indringende gebeurtenissen tot wel drie of vier generaties lang door kunnen werken.
Dit onderzoek is vooral gedaan door nazaten van oorlogsslachtoffers te onderzoeken.
Toen ik over dat onderzoek hoorde was ik dus niet verbaasd.
Als mijn opa de eerste generatie was, dan was ik al de derde.
En mijn kinderen de vierde generatie.
Ik heb mijn kinderen het hele verhaal gewoon verteld.
Wat ik ervan wist en wat ik ervan vond.
En gelijk ook maar verteld over de teloorgang van mijn opa van moeders kant tijdens de crisis.
Uit ander onderzoek is voortgekomen dat kinderen meer met hun grootouders overeenkomen dan met hun eigen ouders.
Reden te meer om te praten.
Niet oppervlakkig, maar gewoon erover praten.
Zeggen wat je op je hart hebt.
Geen slap geouwehoer over pietluttigheden.
Daar wordt je alleen maar zieker van.
Er is een musical van Annie M.G. Schmidt, die naar de naam luistert: "Mens durf te leven!"
Ik heb hem niet gezien, die musical.
Ben daar niet zo'n type voor.
Maar ik zou me ook een musical voor kunnen stellen met de titel: "Mens durf te spreken!"
Angst is ook iets wat je los mag laten.
Pijn en verdriet ook.
Net als boosheid en echte pure woede.
Hoe zwaarder de lading, des te erger de kwaal als je het onbesproken laat.
En het is nooit te laat er iets aan te doen.
Ik herinner mij een leven dat, zoals zovele levens, in een doodskist eindigde.
Toen ik naar dat moment ging om te kijken wat het me bracht in mijn huidige leven, hoorde ik vooral: "Had ik het maar gedaan. Och had ik het maar gedaan."
Waar ik spijt van had is nu niet van belang, dat kan later altijd nog.
Het gaat erom dat ik de boodschap kreeg dat hoe moeilijk iets ook leek ik het beter wel kon doen zodat ik niet weer en nog een keer met spijt mijn graf in zou gaan.
Feitelijk betekent dat namelijk ook dat je nog een keer terug naar aarde moet om deze onbalans weer in harmonie met het Universum te brengen.
Dat is eenvoudig gezegd wat we hier met ons allen aan het doen zijn.
We zijn allemaal bezig met op onze eigen manier weer in balans, harmonie, te komen met het AL.
Als dat gedaan is, dan zijn we weer thuis.
In het Licht.
Daarom doe ik alles wat ik nu kan doen om zo min mogelijk terug te hoeven komen.
Ik weet het.
Dit klinkt erg dramatisch.
Dat is het niet.
Ik ben me er gewoon van bewust wat ik hier aan het doen ben.
Dat is alles.
Kom ik toch nog even terug met mijn worsteling met deurwaarders en incassobureaus.
Zij helpen mij om angst op dat gebied los te laten.
Alsook het gevoel van onmacht kwijt te raken.
Want je feitelijke macht leer je pas als je de onmacht in jezelf hebt ervaren en los hebt weten te laten.
Nou weet ik gelijk ook weer waarom ik een paar dagen geleden weer zo'n enorme diepe zucht sessie gehad heb.
Begin deze maand ben ik weer een flink stuk van de angst van machteloosheid los gekomen door mijn ontmoeting met twee deurwaarders, waar ik uiteindelijk een goed gesprek mee gevoerd heb.
Dat heeft me toen goed gedaan.
Als het nodig is, dan ga ik de volgende ontmoeting met een dergelijke instantie gewoon weer aan.
Zo kom je ervan los.
En daar gaat het om.
Loslaten.
Een woord dat twee disciplines in zich herbergt.
Los.
Laten.
En er dan ook niet meer naar omkijken.
Pas als het gedaan is krijg je alles wat je nodig hebt weer terug.
Het loslaten is dan een heel stuk gemakkelijker geworden.
Ik laat het er voor nu even bij.
Het was me een waar genoegen dit alles los te kunnen laten door het met iedereen die dat wil horen en/of lezen te delen.
Groet,
Dirk
|
vrijdag 21 juni 2013
De eenentwintigste steen
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten