De tiende steen

"Weg met de beschaving"
Pentekening uit 1979

Op de schaal van 1 tot en met 10 scoort onze beschaving in mijn optiek een magere 4. Beschaving. Wat is dat? Kun je dat eten? Riep men vroeger. Nee dat kun je niet eten, maar er is wel eten. En zolang niet iedereen op de wereld genoeg te eten heeft kun je eigenlijk niet van beschaving spreken. Zo zie ik dat. Uiteraard zijn er delen op de wereld waar je van een vorm van beschaving kunt spreken, als het criterium alleen over eten zou gaan. Voor beschaving is meer nodig dan alleen eten. Vrede is een punt van beoordeling. Gelijkwaardigheid van mens en dier en de natuur. Vrijheid van meningsuiting, respect en verdraagzaamheid zijn er nog een paar. Met gemak kan ik nog een paar punten opnoemen. Maar als je naar alle punten, die ik aangegeven heb, kijkt, dan denk ik dat een 4 nog aardig aan de hoge kant is. Vroeger kregen wij nog een min 1 op school als je een repetitie slecht had gemaakt. En als ik eerlijk ben heb ik wel eens een min 3 gehaald. En volkomen terecht, want dan had ik er ook echt niks aan gedaan. En daar schort het in de huidige beschaving ook aan. Men zegt wel dat ze hun uiterste best doen, maar economische belangen dringen altijd voor. Kijk maar naar de oorlogen in het midden oosten. Daar is olie een obstakel voor echte vrede. En strategisch bondgenootschap. In het oude Romeinse Rijk heette dat verdeel en heers. En zo gaat dat nu nog steeds.

Ik begrijp best dat de mate van beschaving niet zomaar een twee drie te verbeteren is, maar we kunnen er op zijn minst mee beginnen. En zoals dat altijd gezegd wordt is het volgende cliché heel juist. "Verbeter de wereld en begin bij jezelf." Doe dat en wacht niet tot anderen eerst beginnen, want dan gebeurt er nooit wat. In eerdere blogs heb ik al geschreven dat we in een interessante tijd leven en dat er grote veranderingen bezig zijn. Dat kun je zien aan het aantal mensen dat een groeiende afkeer heeft van politiek in het algemeen. "Democratie is de minst beroerde bestuursvorm van alle beroerde systemen." Dat zei een oude Griekse Wijsgeer. Ik weet zo gauw niet meer wie het was en dat doet er ook niet toe. Het is gewoon waar. Dat bewijzen alle huidige bestuursvormen over de wereld. Wij hebben hier nog mazzel dat we in een redelijke vorm van vrijheid leven, maar ga eens op Cuba kijken of in China en Noord Korea, of in landen in Afrika waar de ene bevolkingsgroep de andere het licht in de ogen niet gunt. En kijk eens voorzichtig naar de landen waar geloof een grote mate van onrust brengt omdat de een de regels anders interpreteert dan de ander. En hoe groter de angst voor het hogere is, hoe fanatieker het geweld tegen anders denkenden. 

Die anders denkenden hebben we hier in ons zogenaamd vrije westen ook. Maar helaas staan nog lang niet alle neuzen dezelfde kant op. Kortom; er is nog een hoop werk te verrichten. En daar moeten we dus zelf mee beginnen. Alle begin is moeilijk maar ook een lange reis begint met de eerste stap. En daar hebben weer weer een oude Chinese wijsheid. ja, de Chinezen wisten dat al lang. Helaas zijn ze ver terug gevallen, maar ze worden steeds wakkerder. De Chinezen komen er ook. Ze moeten wel, want anders gaat het mis. Veranderingen hoeven niet groot te zijn. Het begint al met eten en drinken. Ga er iets bewuster mee om. Laat eens een kop koffie staan om gewoon zuiver water te drinken. Veel mensen geloven dat je alleen maar gezond kunt zijn als je alleen maar biologisch verantwoord voedsel eet en geen vlees en vis. Maar dat is onzin. Ieder mens moet gewoon eten waar hij of zij behoefte aan heeft. Het gaat veel meer om de hoeveelheid dan om wat je eet. Een beetje matigen helpt al. Dat geldt voor alles, koffie, thee, alcohol, diverse rookwaar, snoep en nog veel meer. 

Tijd voor een tekening.

"Eet gezond, denk een appel."
1985

Gezondheid zit ook in het denken. Als je er helemaal van overtuigt bent dat je alleen maar gezond kunt zijn als je op een bepaalde manier met eten bezig bent, dan is de kans groot dat je helemaal niet gezond bezig bent en dan is de kans dat je gezond bent ook niet zo groot. Een klein beetje gezond bewustzijn kan al genoeg zijn. Ons Calvinistische denken zit ons duchtig in de weg. "Ja maar ik ben niet op die manier in dat dogma opgevoed." zullen een heleboel mensen zeggen. En dat mag dan waar zijn, maar door de eeuwen heen hebben diverse dogma's ons 'denken' en 'bewustzijn' scheve informatie gegeven. Er zijn nog steeds heel veel mensen die echt uit de grond van hun hart menen dat als je niet werkt, je ook geen recht op geld en eten hebt. "Dan moet je de armen maar uit de mouwen steken." zeggen ze dan en "eigen schuld dikke bult." Begrijpelijk vanuit het oude denken, maar o zo ouderwets als je het naar de normen van echte beschaving tilt. Want in een echte beschaving heeft iedereen evenveel recht op een goed en gezond leven als welk ander mens ook. Heel simpel. Barack Obama heeft het in zijn inauguratie toespraak nog eens duidelijk herhaald. En hij was niet de eerste Amerikaanse president die het wist en het uitsprak. Het staat ook in de grondbeginselen waarop de Verenigde Staten van Amerika is gebouwd. Het gebeurt alleen niet, ook in Amerika niet, daar is de tweedeling veel te groot en te machtig. Het is toch te gek voor woorden dat er daar twee kampen zijn die elkaar het licht in de ogen niet gunnen met als triest gevolg dat er vele vele Amerikanen in armoede leven. O ja, het is het land van onbegrensde mogelijkheden, maar moeten die mogelijkheden dan altijd over de ruggen van de minder fortuinlijken zijn? Nee toch. Maar het gebeurt wel. De ene politieke partij is bang dat de ander in de geschiedenisboekjes als winnaar uit de bus komt. Ik niet, dan jij ook niet. Op die manier sneuvelen heel veel goede maatregelen, initiatieven van beide zijden. Jammer maar waar. Dan hebben wij hier in ons kleine kikkerlandje heel wat meer keus, maar of het daar nou zo veel beter van wordt valt zwaar te betwijfelen. Het geeft in ieder geval het idee dat er een mogelijkheid is voor een grote groep Nederlanders dat ze mee mogen denken over de politieke koers van het land. Dat valt volgens mij reuze tegen. Wat volgt is over het algemeen een slap compromis waar veel te veel rekening wordt gehouden met een kleine groepering. Niet in de laatste plaats van een bepaalde geloofsovertuiging, of sociaal democratische geloofsovertuiging. Het kan hier in Nederland gewoon alle kanten op. 

In een echte beschaving staan mensen aan het roer die het belang van het grote geheel in de gaten houden. Dat doen ze nu toch ook? Hoor ik van verschillende kanten roepen. Ja, dat zeggen ze wel, maar het pakt altijd anders uit. En dat komt doordat alles is scheefgegroeid. 

Is het dan allemaal slecht wat er gebeurt?

Welnee, in tegendeel. Het gaat juist hardstikke goed. Het oude denken krijgt tik op tik en menig gouden paleis wordt omver gekegeld. En daar komt weer een spreuk van een wijs man. Ghandhi heeft gezegd: "Iedere dictator stoot zichzelf uiteindelijk van de troon." Hij heeft destijds het bewijs geleverd door de Engelsen op vreedzame wijze te verdrijven. En je ziet het hier in ons eigen land ook gebeuren. De medische wereld ligt onder vuur. De ene miskleun na de andere komt aan het licht. En het zal nog wel even aanhouden. De hele bankwereld staat zwaar onder druk. Waarom? Omdat ze hun macht niet terug willen brengen en het geld weer de waarde willen geven die het van oorsprong heeft en dat is een ruilmiddel. Wat doe je liever als je een paard wilt ruilen tegen een koe? Stel dat een paard anderhalve koe waard is. Dan is het toch beter om de waarde om te zetten in geld, zodat de een de koen gewoon kan kopen en de ander het paard. Dan blijven zowel het paard als beide koeien leven. Is dat nou zo moeilijk te begrijpen? Om je heen zie je steeds meer ruilhandeltjes opdoemen. Ik hoorde van vrienden dat ze oude singeltjes tegen een paar pakken koffie en koffiemelk hadden geruild. Voor mijn kleinkinderen leg ik even uit wat singeltjes zijn. Dat zijn kleine ronde zwarte schijfjes die je op een platenspeler legt, vervolgens zet je een speciale naald in de groeven van dat schijfje en als het apparaat aangesloten is op een versterker dan heb je kans dat je mooie muziek hoort. 

Op onderstaande tekening is alles ineen gestoken.

"Grammofoon mij stijl"
1985

Alleen is het kleine zwarte schijfje wit geworden en komt het geluid uit een grote hoorn.

Ruilhandel. 

Daar waren we gebleven. Steeds meer mensen gaan het op hun eigen manier doen. Enerzijds omdat ze gewoon geen geld meer hebben om spullen te kopen en anderzijds omdat ze gruwelijk de schurft hebben aan banken en hun despotische directeuren. Dictators zijn het. En ze stoten zichzelf van de troon. Daar kun je rustig op wachten. Vroeg of laat donderen ze met flink geraas omver, gewoon omdat de belastingbetaler het niet meer op kan brengen om nog een bank te redden en ook omdat de belastingbetaler dat niet meer wil. Het zou me niets verbazen als, die paar belastingbetalers die er nog zijn, gaan bepalen waar ze wel en waar ze niet meer belasting over willen betalen. Genoeg = genoeg en Op = Op!!! Wanneer gaat de politiek dat eindelijk eens zien. Waarschijnlijk pas als de schatkist zo geplunderd is dat het salaris van de eigen ambtenaren niet meer betaald kunnen worden. Sneu natuurlijk. Maar moeten zij dan de enigen zijn die er niet onder hoeven te lijden? Is de kleine man dan werkelijk zo klein geworden dat die er niet meer toe doet? Kennelijk wel. 

"Piramide en kantoortoren, zoek de verschillen."

29 maart 2013

Uit bovenstaande tekening kun je zelf wel zien wat er mis is. Links mist menselijkheid en rechts is volkomen uit balans. Het heeft niets met politieke voorkeur te maken, het is slechts een voorbeeld.

Het pyramide model laat zien dat de verschillen groot waren wat betreft macht en onmacht. De absolute macht zit helemaal bovenin het kleinste driehoekje. In de tekening heb ik er 'Hoogste adel" bijgeschreven. Vroeger was dat de machtigste Keizer, Koning, Paus en Admiraal.  Kan me niet schelen hoe je ze noemt. Direct daaronder komen de eerste armoedzaaiers. Ook al is het 'Hoge adel", het staat toch onder gezag van de alleenheerser die de absolute macht heeft. Onder de Hoge adel komt de middenklasse, inclusief lage adel. Ook armoedzaaiers, want ze horen niet bij de hoge adel, en ze willen niet bij de arbeiders horen. Helemaal onderop staan de arbeiders, zieken, zwakken en zwervers. Het is de grote groep die uitgezogen wordt door groep 3, die weer uitgezogen wordt door groep 2 en die weer door groep 1. Het is dus de onderste laag die werkelijk voor het geld zorgt. Of dat nou handel is of goederen,  opbrengsten uit veeteelt, of landbouw, of uit kunst en cultuur van welke orde ook. Het doet er niet toe. Het is die onderste groep die het geld genereert waar de bovenste groepen recht op denken te hebben. Dat denken ze omdat ze  dat denken, omdat men dat altijd al gedacht heeft. Daar gaan ze dus niets meer aan veranderen. En als hun geld op is sturen ze daar ander werkvolk op af om het geld op te eisen. Daar zijn door de eeuwen heen geraffineerde namen voor bedacht en om het allemaal een zweem van rechtvaardigheid te geven, hebben ze er ook wetten voor in het leven geroepen. Die wetten zijn dus vooral door groep 1 gemaakt en worden over het algemeen door groep 1 en 2 gehandhaafd. Klasse justitie heet dat. Daar is nog steeds niets aan veranderd, ook al doet men het voorkomen van wel. tegenwoordig heten de mensen die het geld bij de onderste groep komen halen, belastingambtenaren en als je niet kunt of wilt betalen heten die mensen deurwaarders en incassobureaus. Vroeger was gewoon een geldjachtopziener met een grote beul met hakbijl. Dat was heel duidelijk. Nu is het door de zweem van gerechtigheid nog gemener geworden en ook desastreuzer.

In het piramide model kun je zien dat de laagste groep redelijk groot is en het hele stelsel aardig overeind weet te houden. Dat gebeurt en gebeurde vooral door te wil te leven en te overleven. Daar is nog steeds niets aan veranderd.

De enige reden dat het piramide stelsel zolang gewerkt heeft is omdat de onderlaag heel lang dom en klein is gehouden vanwege de wetten die dat toestonden.

Tijdens de Franse revolutie zijn de bovenste twee lagen gedecimeerd met behulp van de guillotine. Dat mag tegenwoordig niet meer. Dat heet voortschrijdend inzicht en is een vorm van beschaving.

Vandaar dat we al aan een 4 toe zijn op de schaal van beschaving.

De bovenste twee groepen zijn wel degelijk gewaarschuwd voor het naderend onheil. Hen is geadviseerd om hun macht te delen. Dat wilden ze niet, want dat was niet nodig. Het ging al zo lang goed.

In het kantoortoren model zie je hoe het is fout gegaan.

Ook hier voor het gemak maar vier groepen en ook hier zit aan het hoofd van groep 1 een machtig man/vrouw. Niemand weet eigenlijk wie dat is. Dat is een verschil met de piramide, want daar wist iedereen wie dat was. De absolute heersers van vroeger zogen wel veel geld uit de onderlagen, maar dat staat in schril contrast met de hoeveelheid geld die nodig is om al die mensen die tot het hoge kader horen te betalen. Maar daar zijn zorgvuldig cao's voor afgesloten, dat heet in het geval van het hoge kader anders, maar dat maakt voor het verhaal geen verschil. Groep 3 bestaat uit ondersteunend personeel en dat zijn mensen die alle onzin die groep 1 en 2 bedenken in goede banen moeten leiden. Ik zeg met nadruk onzin, omdat het gros van de beslissingen die in de 'hoogte' genomen worden, in de 'laagte' niet werken. Meestal komt dat omdat groep 1 en 2 al lang geen verbinding meer hebben met groep 3 laat staan met groep 4. Die moeten niet zeuren, maar gewoon werken. Je ziet dat er in de loop der jaren een grotere groep is gekomen die welvarend te noemen is. dat komt omdat meer en meer mensen de gelegenheid gehad hebben om te studeren en omdat veel ouders graag willen dat hun kroost het beter moet krijgen dan zij het zelf hadden is het schooladvies zo hoog mogelijk gesteld. Allemaal begrijpelijk. Maar wie doet dan het werk? O, ja, helemaal vergeten. Het werk wordt gedaan door groep 4. Maar dat is een verdomd klein groepje, die kunnen toch nooit genoeg verdienen om die hogere groepen te onderhouden? Nee, dat kunnen ze ook niet. Maar daar hebben we wetten voor uitgevonden. En ook die zijn in dit geval door de bovenste groep gemaakt en worden gecontroleerd en uitgevoerd door groep 1 en 2 en uiteraard ondersteund door groep 3. Groep 4 moet zijn bek houden. Die moeten zo snel mogelijk weer aan het werk gaan. Dat is de slogan van het huidige kabinet en de voorganger van het huidige kabinet. Je ziet dat er absoluut geen bewustzijn is over mens en werk, laat staan over eten, waar ik het eerder over had. De hele beschaving is gebaseerd op een hele grote leugen en die leugen is de volgende. "De ene mens is beter dan de andere mens. Die betere mens heeft dus het recht  om die andere, mindere, mens te overheersen." Een grote misvatting. Onze hele 'beschaving' is gegrondvest op het idee van verschil. Een verschil dat uitgelegd wordt als beter en slechter. En de betere heeft altijd gelijk, omdat die dus beter is. 

"Afgebrande lucifer"
1985

Het is als met bovenstaande lucifer. Als je die aan de verkeerde kant aansteekt en hij blijft branden dan eindigt het met een knal als de zwavelkop bereikt wordt. Dooft het vuur, dan sterft het een natuurlijke dood. Wat misschien beter is dan met een ontsteking. De Franse adel is met een ontsteking onthoofd. Zou de huidige adel wel luisteren en de macht met het volk delen en het volk geven waar het recht op heeft? Ik hoop het wel, maar denk het niet. Ze zitten te hoog van de grond en missen daarom contact met de dagelijkse werkelijkheid en die ziet er niet goed uit. Door de lasten van groep 4 te verzwaren komt er een nog grotere druk op die groep te staan en ze hebben het al zo moeilijk en groep 4 wordt dunner en dunner. De kruik gaat net zolang onder tot die barst. En er zitten al een heleboel barsten in de kruik die de huidige beschaving voor moet stellen. Die kruik noemt men 'economie'. Ja, het zal volgend jaar beslist beter worden. Het dieptepunt is al bereikt. Deze leugen verkondigen de mensen uit groep 1 en 2 al meerdere jaren. Groep 4 zal geen guillotines oprichten, maar het zal groep 1 en 2 zeker pijn gaan doen, ook al omdat groep 3 met groep 4 solidair aan het worden is. Ook groep 3 voelt de druk groter worden.

Aan het begin zei ik dat de beschaving waarin wij denken te leven een min 4 heeft, maar het cijfer daalt angstwekkend snel. het wordt tijd dat alle mensen samen gaan werken en zo langzamerhand aan het idee gaan wennen dat we allemaal gelijk zijn aan elkaar. Waarom? Omdat we allemaal mensen zijn. Meer reden is daar niet voor nodig. Als je dat niet ziet, moet je het volgende leven maar op een andere planeet gaan leven. Eentje waar onderdrukking, slavernij en geweld hoogtij vieren. Hier op aarde is daar geen plaats meer voor. In Syrië woedt een hevige strijd om van een buitengewoon gemene dictator af te komen. Dat heeft hij aan zichzelf te danken. Had hij zijn macht maar met het volk moeten delen. Nu is het te laat. In Noord Korea zit ook zo'n schurk. Een jonge vent, die zou toch beter moeten weten. Misschien moeten we wachten tot zijn zoon het van hem over neemt.

Laten wij er hier niet op wachten. We nemen geen genoegen meer met het onderscheidt in groepen. Er is maar EEN groep en dat zijn we samen met ons allen. Iedereen over de hele wereld. 

Het zal nog wel even duren, maar het proces is al jaren geleden in gang gezet en het dendert door als een groep wilde olifanten en die zijn niet of nauwelijks te stoppen. Dat moet je niet eens willen.

"Lucifers, brengers van Licht"
1985

Ik ben gek op lucifers. Het zijn brengers van Licht en Warmte. Maar dan moet je ze wel goed gebruiken. Voor de gelegenheid plak ik er mijn lievelings slogan op. "Vrijheid, Gelijkheid en Broeder/Zusterschap" We zijn immers allemaal gelijk, mannen en vrouwen, oud en jong. Dat we met hetzelfde respect met de natuur en onze dieren om moeten gaan is een volgende stap naar beschaving.

Het spreekt voor zich dat als we deze lucifers goed gebruiken het vreugdevuren zijn.

Ik groet een ieder die dit lees, waar ook ter wereld, want ik krijg meldingen dat er van over de hele wereld mensen mijn blogs bekijken en lezen. Amerika, Venezuela, Ecuador, Thailand, Finland, Albanië, België en Duitsland. Ik geniet daar van en vindt het gelijk ook fascinerend.

Hartelijke groet allemaal en tot het volgende blog.

Dirk Jan van Harten

De negende steen

"Zoekplaatje" Getekend ergens in de tweede helft van de jaren 70

Toen ik deze tekening scande zocht ik een titel om hem weg te schrijven en ik kon even nergens anders opkomen dan 'zoekplaatje' Het origineel is wat groter. Ik heb hem in twee helften moeten scannen. Dat kun je zien links naast het gezicht  aan de rechterkant. Daar is de tekening wat lichter. Daar loopt de lasnaad zou je kunnen zeggen. Is dat vermeldenswaardig? Ja, dat vind ik wel, want het origineel is dus mooier. Maar aangezien ik geen grotere scanner dan een A4 scanner heb, moet ik een aantal tekeningen enigszins verminken. Jammer maar waar. 

Terug naar de titel. "Zoekplaatje" dekt de lading wel wat mijn leven betreft, want voor mij waren veel dingen niet echt zo eenvoudig zoals ze dat inmiddels wel zijn. Toen ik in militaire dienst moest en het van begin af aan helemaal fout ging, hebben mijn hevig geschrokken ouders, een mapje met mijn tekeningen gepakt en zijn ermee naar de militaire psychiater gegaan. Uiteindelijk bleek er niets aan de hand, maar dat kwam later pas naar voren. Die bewuste psychiater kwam niet verder dan de conclusie dat 'deze jongeman picturaal zeer begaafd was/is' en 'dat het allemaal wel goed zou komen.' Dat kwam het ook. Dus mijn vader en moeder weer naar huis met mijn mapje tekeningen onder de arm. Natuurlijk waren ze trots dat hun zoon niet gek verklaard werd. Na 3 maanden werd ik met S5 naar huis gestuurd. 

Nu moet ik natuurlijk wel het hele verhaal vertellen.

Het zat zo. Er was eens een jongeman die op de kunstacademie zat en al een paar jaar de oproep voor militaire dienstplicht met succes had weten uit te stellen vanwege een lopende studie. Eenmaal in jaargang 3 van de kunstacademie liep het niet zo heel erg lekker tussen mij en een paar leraren. Niet dat er sprake was van ruzie, maar er waren verschillen van inzicht en richting. Het kwam erop neer dat ik in een heel andere stijl tekende dan een van de belangrijkste docenten zelf deed. Dus was er sprake van een stugge werkverhouding. Ik tekende al op de manier zoals hierboven en daar kon men niks mee. Dat begrijp ik ook wel, maar ik tekende ook wel op een andere illustratieve manier, dus huisje boompje beestje stijl. Maar wel op mijn manier. En bij model tekenen stoorde ik me enorm aan de positieve manier van lesgeven van de docent. Met beide heren is het, nadat ik weer terugkwam om de studie af te maken, helemaal goed gekomen. Het lag uiteraard niet aan hen, maar helemaal aan mij. 

Dus rond december, zo tegen de kerstvakantie, was de limiet bereikt en verscheurde ik het verzoek tot uitstel van dienstplicht. Toen ik dit op school (de kunstacademie) ging vertellen, waren de docenten eensgezind in hun mening dat het zonde van mijn talent was, en de directeur zei dat ik, als ik dat wilde, weer terug kon komen om de studie alsnog af te maken. Daar was ik natuurlijk erg blij mee en stapte met een mengeling van onzekere zekerheid de wereld in. 

Begin maart 1973 moest ik me in Ede bij een kazerne melden om daar sergeant te worden. Nou ja, als men daar blij mee was, dan deed ik dat maar. Om gestress te voorkomen besloot ik vroeg van huis te gaan om het hele gedoe rustig te laten verlopen. Maar het ging eigenlijk al meteen fout. Ben je op tijd, krijg je nog kleren die niet passen. Dat is op zich heel normaal in die kringen, want het hoort bij het systeem van ongemakkelijk maken en je zover te krijgen dat je zelfs de grootste bullshit voor zoete koek slikt. Dat zou bij mij dus niet lukken. Het volgende crisispunt kwam toen we met een grote groep jonge soldaten in een niet al te groot zaaltje geperst werden alwaar wij door een sergeant, die ten tijde van zijn eigen keuring, duidelijk op zijn tenen had gestaan om groot genoeg te lijken om goedgekeurd te worden, onder de krijgstucht werden geplaatst. Dat allemaal in naam van de koningin. Ik weet nog dat ik dat raar vond, want waarom werd ons niet gevraagd of we dat wel zagen zitten? Het zou nog erger worden. 's Avonds zaten we op onze kamer en kregen we de opdracht om alle glimmende delen van onze zojuist verkregen uitrusting dof te maken. Daarvoor gaf de man ons een doos bruine schoensmeer of ander soortig smerig goedje. Mijn vraag aan de dienstdoende sergeant majoor was dan ook: "Waarom is dat nodig? Hadden ze die knopen en gespen dan niet gewoon dof kunnen maken?" Normale vraag toch? Maar daar dacht de beste man anders over en hij antwoordde broodnuchter: "Dan kan de vijand ons 's nachts niet zien." Toen wist ik zeker dat ik in een gekkenhuis beland was. Diezelfde avond moest Ajax in München tegen Bayern München voetballen, voor de europacup I. Een aantal jongens probeerden voorzichtig of er misschien een mogelijkheid was dat we die wedstrijd mochten zien. Dat wilde die man natuurlijk zelf ook, maar het dof maken van glimmende uniform onderdelen, was een zaak van leven of dood en dus werd er nee gezegd. Diep teleurgesteld begon de groep geknakte voetballiefhebbers aan hun taak. Zo af en toe probeerden een paar jongens nog of het asjeblieft mocht. Natuurlijk mocht dat, maar ook dit was weer een dankbaar lesje in macht en onmacht. Met andere woorden; een moderne vorm van slavernij. Ik ben de baas en ik kan doen en laten met jullie wat ik wil. Ach, het was geen onaardige man, maar mijn animo om er het beste van te maken daalde met de minuut. Wij dus naar de wedstrijd kijken. Ik was in die tijd zwaar voor Feyenoord en had al een paar jaar last van de suprematie van Ajax. De eerlijkheid gebied te zeggen dat Ajax toen ook gewoon de beste was en dat waren ze 3 jaar op rij ook in europees verband. Ze wonnen die avond dan ook met 5 tegen 2. De Duitsers in eigen huis verslaan geeft een Hollander altijd iets extras. Die avond begon mijn voorzichtige rebellie. Het lot wilde dat ik naast een grote Rotterdammer zat en bij elk doelpunt van de Duitsers juichten wij. Dat we daar naderhand geen last van hebben gekregen kwam door het postuur van de Rotterdammer en mijn eigen postuur, hoewel niet zo imposant als van mijn buurman, maar toch taai genoeg. Bovendien schoten de Amsterdammers er 5 in, dus dat zat wel goed. En eerlijk is eerlijk, in europees verband ben ik voor iedere Nederlandse club, of club met Nederlandse spelers. 

Het zou nog erger worden. 

Na de wedstrijd liepen we met een hele grote groep, net onder de krijgstucht geplaatste, jongens terug naar onze barakken. Wat een troosteloze wandeling was dat. Hadden we net genoten van een mooie voetbal avond, werden we gelijk weer geconfronteerd met de uitzichtloze situatie waar we 14 maanden gedwongen in zouden moeten vertoeven. Militaire dienstplicht. Vreselijk.

Begrijp me goed, ik ben niet tegen het leger en ook niet tegen dienstplicht, maar kom op mensen, geef die jongens dan ook iets nuttigs te doen en behandel ze niet als een stelletje onnozele halzen. 

Het werd nog erger.

Terug in de barak, kreeg ik een bed naast een groot raam zonder gordijnen en met een kap loos peertje, dat de hele nacht driftig bleef schijnen. Op een rooster had ik de corvee lijst gezien en daar werd ik ook niet blij van.

De hele nacht amper geslapen.

Het werd nog erger. 

De volgende ochtend vroeg werden we gewekt door een, mij wat te, vrolijke superieur en werd ons verteld dat we ons uitgaans uniform aan moesten trekken voor de pasfoto. Maar, je voelt 'm al aankomen, mijn uitrusting was niet compleet. Zo hadden we geen van allen een nette broek, maar alleen het uniform jasje. De meesten hadden ook nog een blouse erbij en een stropdas. Ik had alleen maar het jasje. Op de vraag of ik de ontbrekende onderdelen zou mogen halen, kreeg ik een ontkennend antwoord en we moesten maar samen delen. Nou ja, dan niet. Ik was daar natuurlijk niet blij mee, maar als dat de stand van zaken was, dan moest het maar. Terwijl ik mijn kamergenoten zo gedwee bezig zag, brak er iets in mij.

Ik besloot ter plaatse naar huis te gaan en begon mijn burger kleren weer aan te trekken. Mijn kamergenoten werden daar erg zenuwachtig van en ik werd steeds rustiger. Mijn besluit stond vast. Ik ging naar huis.

En weer werd het erger.

Er werd een kortverband vrijwilliger bijgehaald. Dat heb ik altijd een triest slag jongens gevonden. Dat waren namelijk dienstplichtigen die vrijwillig voor 4 jaar tekenden. Fanatiek dus ook. Met toch wel zachte drang werd mij gesommeerd mijn uniform aan te trekken voor de foto sessie. Ik was kalm en werd alleen maar kalmer. "Nee, ik ga naar huis!" Toch wel mooi om te merken dat als je als mens een goede beslissing neemt, je daar ook heel rustig en vredig van wordt.

Een kwartiertje later moest ik naar de groot majoor. De baas van de kazerne en die zou het wel even oplossen. Eerst nog geprobeerd mij af te bluffen, maar diegenen die mij een beetje kennen, weten dat zoiets bij mij juist een averechts effect heeft. Ik weet nog goed hoe kwaad ik werd toen hij mij vroeg wat voor opleiding ik gedaan had en toen ik kunstacademie zei, reageerde hij heel denigrerend met: "Oh, maar dan schrikken wij altijd even" en "Oh jee, dan weet ik het wel." Dat schoot mij in het verkeerde keelgat en dat zei ik hem ook. Dat maakte uiteraard geen indruk, dus werd er een dienstbevel van gemaakt. We gingen terug naar mijn kamer en de Majoor nam een legeroverall, wierp die op bed en gaf het bevel "aantrekken!" "Nee!" was mijn even duidelijke als stellige antwoord op zijn hooghartige bevel. Deze scène werd drie keer herhaald, dat moet wettelijk en ik werd achter de wacht gezet. Wat zoveel betekend als in de cel geworpen wegens dienstweigering. Klopte helemaal en volgens de regelen der krijgsmacht volkomen terecht. Ik geloof dat ik op donderdag in dienst moest en vrijdag werd ik al op water en brood gezet, dus het hele weekend zat ik daar. Op zaterdag kwam de Majoor nog even bij me langs om te kijken of hij me op andere gedachten zou kunnen brengen, maar dat hielp uiteraard niet. Ik mag dan van nature geen makkelijke beslisser zijn. Is die beslissing eenmaal genomen, dan hou ik me daar ook aan. De Majoor voelde zelf ook wel dat hij het anders had kunnen en moeten aanpakken. Op maandag werd ik in een busje naar Nieuwersluis gebracht, alwaar de grote gevangenis der Nederlandse krijgsmacht gehuisvest was en waar alle dienstweigeraars en andere militaire boosdoeners onder arrest verbleven. Toen ik binnen kwam en mijn uitrusting in een schap moest leggen zei de dienstdoende militair: "Leg maar ergens neer." En ik legde mijn plunjezak op nummer 17. "Jij bent hier binnen 3 weken weg. Iedereen die zijn spullen op dat nummer legt is tussen de twee en drie weken weer weg. Dat zou ruim kloppen. Ik had de juiste beslissing genomen, want de hele poppenkast was aan mij niet besteed. 

Het werd leuker.

Ik werd in een cel gezet en de deur bleef open en een voor een kwam er jongemannen binnen die me met 'broeder' begroetten. Dat vond ik echt raar, maar in mijn aanvankelijke onnozelheid dacht ik dat dat er misschien wel bij hoorde in dit gevangenis wereldje. Maar al snel kwam de aap uit de mouw. Er werd een bewaker bijgehaald en die vroeg of ik Jehova getuige was. Dat was ik niet en was dat ook niet van plan te worden. Er was dus een vergissing gemaakt en men had mij voor een Jehova getuige aangezien, die weigeren per slot van rekening ook dienst en moeten dan 14 maanden de cel in.

Achteraf vertrouwde ik het niet, volgens mij wisten ze donders goed dat ik geen Jehova was, maar hebben ze me expres bij die jongens gezet om er een 'vergissing' van te maken. Daar zou het later allemaal op gegooid worden.

Het werd weer erger.

De eerste week was vreselijk. Ik ging echt door een hel, probeerde me te verminken door met mijn hoofd en mijn knieën tegen de muur te bonken om maar afgekeurd te worden. Dat hielp niet, Onze Lieve Heer heeft mij stevig naar aarde gestuurd, want het leverde mij slechts blauwe plekken en een paar schrammen op. De mens is volgens mij duidelijk niet in staat om zichzelf, zonder wapens, ernstig te verminken. Of je moet in een nog grotere paniek zijn dan ik op dat moment was. 

Op woensdagavond kwam er nog een militair met me praten. Dat vond ik erg aardig van hem. Ik merkte dat hij zich zorgen maakte en me wilde helpen. Na een week werd ik weer wat rustiger en kwam bij zinnen en ging het spelletje mee spelen. Het acteurschap zat er al helemaal in en ik speelde met de situatie. Dat zou ik blijven doen tot ik met S5 naar huis gestuurd werd. S5 betekent Stabiliteits factor 5, wat zoveel betekent dat ik voor militaire begrippen een gevaar voor mijn mede soldaten was. Volgens mij zijn dat die lui die glimmende knopen dof laten maken omdat de vijand ze anders zou kunnen zien. Maar dat is mijn bescheiden mening.

Na ruim twee weken mocht ik weg en brachten mijn ouders me naar Ede, waar ik als gewoon soldaat mijn diensttijd uit zou gaan zitten. Ik zal een heleboel details weg laten, anders wordt het verhaal te lang. Maar om een heel lang verhaal kort te houden ben ik iedere dag naar een dominee, pastoor of rabbijn gegaan. Ik had me immers voorgenomen om naar huis te gaan. En dat is gelukt. Ik weet nog heel goed, kan me trouwens alles nog zeer gedetailleerd herinneren, dat enkele ervaren jongens mij op het hart drukten dat wanneer ik bij de dienstplichtig psychiater zat, ik me nergens bewust van zou moeten zijn. "Denk erom," zei er een, "als hij je iets vraagt waar je wel degelijk een antwoord op weet, dan weet je gewoon niks. Want zo gauw je iets begrijpt kun je hier je tijd uitzitten." En het klopte, want toen ik op de stoel bij de psychiater in Arnhem ging zitten vroeg hij. "Dus je weet waarom het gebeurd is? Waarom je hier bent." Ik haalde mijn schouders op en zei op mijn onnozelst: "Geen idee." dat geloofde hij duidelijk niet, maar ik voldeed aan het afkeur criterium en ik mocht naar huis. Achteraf hoorde ik dat ik geluk gehad had, want hij was een dienstplichtig psychiater. Vrij snel daarna werden die afgeschaft en kon je dat alleen zijn als beroeps militair. Ik vond het best, ik was vrij en op mijn voettocht terug naar het station van Arnhem om naar huis te gaan, kocht ik in de stationshal een vuistdikke roman van Lennaert Nijgh, de beroemde tekstdichter die samen met Boudewijn de Groot zoveel prachtige liedjes geschreven heeft.

De titel was 'Tobia en de ontdekking van het groot masturbariaat." In tegenstelling tot zijn weergaloze liedteksten, bleek zijn poging een mooie roman te schrijven, totaal te zijn mislukt. Op de voorkaft stond een tekening van een aangenaam verwilderd kijkende naakte jongeman met een groot condoom op zijn hoofd, tussen weelderige blote vrouwen borsten. Ik vond het een leuk boek. Het ging over de jeugd van de schrijver zelf in Aerdenhout. Ik geloof niet dat hij ooit nog een roman geschreven heeft, maar mijn vrienden en ik vonden het een goed plan om onze band naar deze roman te vernoemen. Onze band heette vanaf dat moment "Tobia". Wij hadden met onze band net zoveel succes als Nijgh met zijn boek. Nul dus.

Tijd voor een tekening.

"Kurkentrekker op tafel." 1985

Ook hier weer veel wit onder de tekening. Heeft met scannen te maken.

Deze tekening heb ik gemaakt met mijn half jarige zoon Wouter op schoot. Ik had een hele stapel papier gekocht en met een nieuwe rotring pen, niet zo'n strakke, maar een soort vulpen, tekende ik de hele stapel vol. Heerlijk. Bovenstaande tekening was er een in een grote serie. Ik had het net over de band waarin ik speelde en dan wordt er wel eens een biertje gedronken en wel twee ook. Onze drummer liep op sherry, een goedkoop soort bocht dat hij met smaak naar binnen werkte. Hij was best een goede drummer en had een enorm ritme gevoel en kon met zijn voeten op de pedalen behoorlijk uit de voeten. Maar na een flesje sherry of amontillado, kon hij alleen nog op een en drie het voetpedaal laten klinken. Op zich niet slecht, want het werd er wel strakker van. Ach we hadden lol en hoopten de wereld te veroveren. Dat hoopte ik in ieder geval, of de anderen ook zo fanatiek waren weet ik niet, maar ik denk het niet. Het past allemaal in het 'zoekplaatje', zoals in de eerste tekening tot uitdrukking komt. Ik was een twintiger en probeerde succes te behalen, liefst met muziek, maar heimelijk wilde ik dat ook als schrijver. In de band kon ik aardig mijn ei kwijt, want ik schreef het leeuwendeel van de muziek zelf, zowel tekst als muziek. Ik speelde gitaar en zong. Mijn zang zou pas na mijn veertigste beter worden. Eigenlijk pas toen ik vanuit mijn entertainment werk gewoon populaire muziek ging spelen en zingen. Hoofdzakelijk liedjes die ik in mijn band tijd voor geen goud wilde spelen. Ik noem er een paar" Twee eenzame cowboys, Rocking Billy en Café aan de haven en vele vele andere liedjes, zowel Nederlandstalig als Engelstalig. En daar heb ik enorm van genoten. Had ik dat maar geweten toen ik twintig was. Voor mij is het leven een zoekplaatje geweest. Ik denk dat dit voor heel veel mensen wel geldt, maar voor mij lag er geen weg uitgestippeld, anders dan de weg die ik zelf moest ontdekken. Ik heb altijd met verbazing en bewondering gekeken naar mensen die al heel vroeg wisten wat ze wilden gaan doen en het dan ook deden. Met succes. Ik wist ook wel wat ik wilde, alleen ontbrak bij mij succes. Nee, ik ben niet zielig. De puzzelstukjes vallen nu pas op hun plaats en dat is heel plezierig om nu te ervaren. Mijn weg is nou eenmaal anders dan die van anderen. Ik heb er eindelijk vrede mee, want ik ben wel altijd bezig geweest 'er iets van te maken'.

In de muziek ging het niet zoals ik het wilde, maar kwam het later op mijn pad en wel op een dermate manier dat we er heel veel mensen erg veel plezier mee gedaan hebben. 
Even een paar foto's van Hans en mijzelf. Hans op gitaar en ik op mandoline.

Tijdens de Djoser reizigers dagen als muzikale toeristen

De Muzikale Broers, ook wel optredend als "De Lopende Band"

Nadat ik was afgekeurd voor mijn dienstplicht en weer naar huis mocht, ben ik in september 1973 weer terug gegaan naar de kunstacademie en heb mijn studie afgemaakt. Het grote voordeel was dat ik nu beduidend meer gemotiveerd was en ook een goede band kreeg met beide docenten, waar ik daarvoor nog moeite mee had. Om een voorbeeld te geven. Onze docent modeltekenen riep altijd dat het een feest was om hier te mogen komen tekenen en hoe geweldig het was om de modellen te mogen leren tekenen. Eerst werd ik daar kotsmisselijk van, maar na mijn, drie maanden durende, helletocht door het leger, begreep ik wat de goede man bedoelde en ik heb daar mooie gesprekken met hem over gehad. Hij had gewoon gelijk.

"Sleutel"
Nog een zoekplaatje uit de eerste helft van de jaren 70

In dit zoekplaatje wordt nijver geprobeerd een sleutel op zijn plaats te brengen. Het geeft aan dat ik altijd al gezocht heb naar ingangen en antwoorden hoe de dingen te doen en er succes mee te hebben. Die hang naar succes heeft niets met Ego te maken, maar werd aangedreven door de angst tekort te schieten en tekort te koen. Door strips te tekenen hoopte ik een oeuvre op te bouwen waaruit ik royalties zou ontvangen zodat ik ook op latere leeftijd een goed leven zou hebben. Hetzelfde probeerde ik met muziek en stiekem ook met het schrijven van boeken. Het is dus niet zo gegaan en mijn schrikbeeld werd bewaarheid, op latere leeftijd (58 jaar), ben ik alles kwijt geraakt in plaats van een goed leven te kunnen leiden met behulp van mijn welverdiende royalties. Ik moet daar nu (61 jaar) hartelijk om lachen. Het is me niet gelukt om te vermijden waar ik bang voor was, maar ik leef nog en ik ben er nog en het leuke is dat ik het gevoel heb dat me nu wel lukt wat ik graag zou willen. Alleen kunnen die royalties me niet zoveel meer schelen. Het gaat goed met me en aangezien je doorlopend de overheid met die blauwe enveloppen op je nek hebt als je succes hebt, ben ik niet van plan om zoveel geld te verdienen dat ik mijn zuurverdiende geld aan de Haagse struikrovers af te dragen. Het is misschien niet aardig van me, maar inmiddels ben ik van mening dat de staat helemaal niets voor mij gedaan heeft, terwijl de staat wel verwacht dat ik alles voor de staat doe. Mooi niet. Dat heb ik ook verteld aan de deurwaarder van de belastingdienst toen die in februari 2010 bij mij kwam met de vraag: "Zo, meneer van Harten, waarom wilt u geen belasting betalen?" Ik ontplofte bijna en na weer een beetje tot bedaren te zijn gekomen kon ik de beste man snel en helder uitleggen dat ik dat echt wel wilde, omdat we dat nou eenmaal met ons allen hebben afgesproken, maar dat ik dat gewoon niet meer kon omdat het werk er niet meer was en is. En dat werk komt ook niet meer terug. Hij begreep me zonder dat te zeggen. Dat zag ik gewoon aan hem. Ik was immers niet de enige die door de recessie in de problemen was gekomen. Ook vertelde ik hem dat als ik eenmaal uit de ellende zou zijn gekomen en al mijn schulden zou hebben afbetaald, ik niet meer mee zou doen. Daar schrok hij van. Ik zei hem "dat ik geen gekke dingen zou doen, maar dat ik dan nooit meer zoveel zou verdienen zodat ik belasting zou moeten betalen. Niet zo moeilijk zei ik daar achter aan, want het werk is er niet meer en dat komt ook niet meer terug. Er komt een moment dat de staat, ook jullie ambtenaren niet meer kan betalen, en ja, dan komt het ambtenaren corps in beweging, want dan treft het hen zelf in de portemonnee. Maar als dat eenmaal zover is, dan zijn er eerst onnoemelijk veel mensen ten onder gegaan en is er al heel veel schade aangericht. Vooral geestelijk en mentaal. Waarom zien jullie dat niet!" Daar had hij geen antwoord op. Wat had hij dan moeten zeggen? Dat hij zich ook zorgen maakte? Dat zag ik zo ook wel. Hij is nog drie keer terug geweest en heeft me zelfs geholpen om een bezwaarschrift in te dienen. Dat heb ik gedaan en dat heeft maar gedeeltelijk geholpen omdat er in Nijmegen een onwrikbaar persoon op een positie zat die macht had. Ook die komt er wel een keer achter. Ondertussen was ik nog steeds op zoek en de recessie heeft me daar enorm bij gehopen. Mijn visie en inzichten werden steeds helderder en ik 'zag' steeds beter hoe het in elkaar zit en wat er aan het gebeuren is en was. Het mooie is dat er steeds meer mensen ook door beginnen te krijgen dat het anders moet en dat het ook anders kan. Ik wil absoluut geen paniek zaaien, maar het zal hoogstwaarschijnlijk eerst nog erger worden voordat het weer beter gaat worden. Eerst zal de macht van het geld gebroken moeten worden. De macht van de personen die de macht over het geld hebben, om het even helder te zeggen. Zolang er nog banken zijn die veel te veel geld verdienen met hun 'diensten', zal het steeds vervelender voor hen worden. Ik heb al vaak de vergelijking getrokken met de Franse revolutie. In die tijd had de adel de absolute macht en het volk had geen reet te vertellen. Er is de adel in die tijd veelvuldig en herhaaldelijk geadviseerd hun macht te delen met het volk. Maar zoals in de geschiedenisboekjes verslag gedaan is, heeft de franse adel daar niet naar geluisterd en om een heel lang verhaal heel kort te maken hebben vele guillotines de adel van hun macht ontnomen door hen te onthoofden. Simpel en buitengewoon doeltreffend. 

Heden ten dage bestaat de adel uit al die mensen die macht hebben zoals de hoge ambtenarij, hoge bank directeuren, idem dito van verzekeringen en energie bedrijven en andere machtsinstanties. Ik heb het al eerder geschreven en doe dat nu nog een keer, want het is essentieel voor het hele verhaal. Zolang er nog mensen zijn die vinden dat zij meer recht op een goed leven hebben dan wie dan ook, zal er niets nieuws kunnen ontstaan. Het hele denken over werken en leven voor luxe en wat al niet meer, zal moeten veranderen. Energie is er genoeg, daar zouden we niet eens voor moeten hoeven betalen. Het is er al lang en het kan zo ingezet worden. Voedsel is er genoeg, we hoeven het alleen maar met ons allen gezamenlijk te verbouwen en te verzorgen. Het is toch absurd dat we daar voor moeten betalen? Over de hele wereld is in principe meer dan genoeg voedsel voor iedereen, laten we het dan ook voor iedereen toegankelijk maken. Wat is er nou voor nobels aan om zelf rijk te worden terwijl er miljoenen mensen omkomen van de honger. Er zal nog veel moeten veranderen, maar het kan. De jonge mensen die nu in deze tijd nog iets willen beginnen, zullen dat op een creatieve en alternatieve wijze moeten den, want geld zal grotendeels verdwijnen. Het zal en kan dus anders moeten. Van de ouderen hoeven we niet zo veel meer te verwachten, die zijn al verpest door een levenslange indoctrinatie van het 'moeten werken anders heb je nergens recht op'. Dat is dus de grootst mogelijke onzin. Ieder mens heeft exact evenveel recht op een goed leven als welk ander mens ook. Ongeacht wie je bent en waar je vandaan komt, zonder uitzondering. Het is een schande dat wij dat nu nog steeds niet voor elkaar gekregen hebben. Het kan nog. De ouderen onder ons, mijzelf incluis, kunnen de jongeren helpen door ze te steunen en door ze vooral op het hart te drukken niet dezelfde fouten te maken die wij gemaakt hebben. Ik ben bereid die jonge mensen te helpen. Grenzen zouden weg moeten. Wie kan aanspraak maken op welk stukje grond dan ook? De indianen wisten dat al lang. Lang geleden al. Moeder aarde is onze gastvrouw en ze gedoogt ons en laat ons op haar prachtige wereld ons leven leven. Onze levens leven, want zoals je weet, leven we er niet een, maar leven we vele levens. Laatst had ik daar nog een leuk gesprekje over met iemand die dat maar een raar idee vond. Ik zei dat wij hier in het westen, door toedoen van de gevestigde godsdiensten, het enige werelddeel zijn waar mensen denken dat we het met een leven moeten doen. De rest van de wereld is een stuk wijzer, die weten wel beter. Hier komen we er ook wel achter. Je hoeft me niet te geloven, je merkt het vanzelf. Ik heb jarenlang in de auto gediscussieerd met mijn collega over dit thema. Hij geloofde er niet in en ik wel. Daar helpt geen enkele discussie, dus stelde ik hem voor om het volgende af te spreken. Als ik gelijk had, zouden we na onze dood gezellig op een wolk een biertje drinken en als hij gelijk had zouden we so wie so nergens meer last van hebben. Daar werd hij best wel even stil van. Mij maakte het niet uit. Of er nou wel of geen bier is in de hemel, maakt mij niet uit. Het gaat mij er om dat we elkaar altijd wel weer tegen komen en gewoon door gaan met onze reis van en naar Het Licht. In de tussentijd maakt het niet uit of je het gelooft of niet. Dat merken we dan toch vanzelf. (Vette grijns van opa, ik schrijf dit immers voor mijn kinderen en kleinkinderen en die mogen weten hoe opa er over denkt.) Wat ze zelf geloven of denken moeten ze helmaal zelf weten, daar hoef ik me gelukkig niet druk om te maken, want dat helpt toch niet. 

Tijd voor een tekening.

Hendrik krijgt binnenkort een eigen blog

In 1983 was ik zeer beslist gewend dat men het niet met mij eens was en dat liet men ook merken. Dat is tot voor kort zo geweest, maar geleidelijk aan is het tij gekeerd. Ik merk steeds meer dat mensen mij wel aan willen horen. Misschien voor sommigen nog wat te extreem en voor anderen juist te soft. Ach ja, shit happens, zeggen ze dan. Hendrik krijgt binnenkort een eigen blog. Dat verdient hij, want hij zegt wat hij denkt en heeft er volmaakt lak aan van wat en hoe een ander erover denkt. Hendrik is dus een echte hofnar, want die werden ook door niemand echt serieus genomen en konden juist daarom hun mening zeggen. Gewoon de waarheid vertellen, hun waarheid dan. Maar wel een waarheid waar je rekening mee moet houden, want juist omdat hofnarren niet voor vol werden aangezien, hadden ze toegang tot vele zalen en kamers. Van hoog tot laag en zo hoorden ze heel veel en wisten ze heel veel. Dat was soms ook wel gevaarlijk, maar een oude nar is een goede nar. En ook ik ben altijd nar geweest. Zelden voor vol aan gezien, maar zag en hoorde wel heel veel. En zoals het een goede nar betaamt, heeft hij geleerd hoe de waarheid in te kleden. Hendrik is volkomen onafhankelijk zowel politiek als financieel. Hendrik heeft waarschijnlijk helemaal niets. Ik heb hem nog nooit thuis getroffen. Altijd gehuld in die grote regenjas, levert hij kritiek op alles en iedereen, veelal de vinger op de zere plek leggend. 

Het is voorlopig wel weer even goed geweest. Hierna maak ik ook weer een blog over Goof Wordt vervolgd dus ik krijg het steeds drukker. Maakt niet uit wat Hendrik er van vindt.

Tot het volgende blog,

gegroet,

Dirk Jan van Harten

De achtste steen

"Stress en genezing"
Eindexamen tekening 1976

In bovenstaande strip heb ik een schildpad als gestresste reiziger opgevoerd. Maar het kan natuurlijk iedereen overkomen. Dat je in de stress zit en een reis moet maken om van die stress af te komen. Het is natuurlijk wel zo dat als je denkt van de stress af te komen door te gaan reizen, te verhuizen of nog drastischer door te emigreren, dat je dan behoorlijk bedrogen uitkomt, want je neemt jezelf altijd mee, waar je ook naar toe gaat. Een collega van mij dacht een hele tijd geleden dat hij het ei van Columbus gevonden had om wat rustiger te worden. Hij ging in februari, wanneer het een rustige tijd was voor onze sector in het entertainment, steevast naar een tropisch paradijs. Als hij dan terugkwam kon hij er weer helemaal tegen en dat was natuurlijk heel fijn voor hem. Maar ieder jaar dat hij weer thuis  kwam na een verkwikkende reis, duurde de ontspanning korter. Voelde hij zich de eerste keer wekenlang goed, na een paar jaar was het ontspanningseffect een stuk korter en uiteindelijk voelde hij de stress weer als hij amper uit het vliegtuig gestapt was. Het viel allemaal wel mee met mijn gewaardeerde collega, maar toch bleef hij naar ontsnappingsroutes zoeken. En allemaal buiten zichzelf. Dat doen vele mensen en ik heb dat zelf natuurlijk ook gedaan. Vreemd eigenlijk, want als je je niet goed voelt, dan zit dat IN jezelf en niet er buiten. Toch zoeken de meeste mensen hun heil elders in geval van stress, burn outs of gewoon de alledaagse ziektes. En niets helpt. Het is een interne aangelegenheid en die kan dus ook alleen maar van binnenuit worden geheeld. Dokters met pilletjes en spuiten helpen niet.

Illustratie bij cursus Chinees uit 2011

Bij het plaatsen van deze illustratie ging het niet zoals het zou moeten, dus als de tussenruimtes een beetje groot zijn, dan moet dat maar even zo. Een beetje 'wit' om de tekening is ook mooi. Soms doet de ruimte een tekening goed en datzelfde geldt uiteraard ook voor de mens. Dus zijn we weer waar ik zijn wilde en dat is dat je oplossingen van problemen altijd bij je zelf moet zoeken. Zoals boven de illustratie al gezegd: Dokters met pilletjes en spuiten helpen niet. Hoogstens zorgen ze voor wat verlichting en dat is op zich al heel wat. Maar genezen kun je alleen jezelf. Dat is mijn vaste overtuiging. iedereen mag daar anders over denken, maar voor mij geldt het in ieder geval volledig. Als er iets is, dan los ik het zelf op, dan kijk ik wat er loos is en waar het vandaan komt. Een simpele verkoudheid betekent in het algemeen dat je jezelf te weinig rust gunt en dat los ik op door wat meer rust te nemen, of te kijken waar ik me 'druk' om maak. In mijn tijd als acteur/entertainer had ik nog wel eens een lastige klus. Dan wist ik van te voren ook niet precies wat er zou gebeuren. Dat waren meestal presentatie klussen, dus waar ik een avond moest presenteren als ceremoniemeester. Dat was nooit echt mijn 'ding', ik hoef niet zo nodig op een podium te staan. Ik kan het wel, maar het is geen natuurlijke omgeving voor mij. Ik sta liever tussen de mensen. Dus als ik me druk maakte om zo'n klus, dan repeteerde ik van te voren alles in mijn hoofd. Dan projecteerde ik de hele situatie en speelde ik zo veel mogelijk alles wat ik doen kon. Het hielp wel, maar het enige dat werkelijk hielp, was de klus gewoon doen. Dat podium opstappen en beginnen. "Goedenavond dames en heren, heel hartelijk welkom op dit prachtige feest wat wij met u gaan vieren." Als ik eenmaal bezig was, dan ging het verder als vanzelf. Natuurlijk helpt een goede voorbereiding, maar ook dan vergeet je wel eens iets. Daar moet je je niet druk om maken, dat gebeurt de beste. Toen ik voor het eerst als ceremoniemeester de zaal in moest, het was een middeleeuwse partij, gaf ik mezelf 10 van deze klussen om te kijken of ik er mee door zou gaan. Uiteindelijk heb ik vele keren als ceremoniemeester in een zaal of op een podium gestaan, echt een hobby is het nooit geworden. Maar ik kan het wel. Wat heeft dat met ziek zijn te maken is nu de vraag. Dat is heel eenvoudig, je moet het probleem stevig beetpakken. Ziektes en problemen komen nooit uit de lucht vallen en het komt ook niet van buiten af. De oorsprong zit in je zelf. Niemand wordt voor zijn plezier ziek en al helemaal niet zwaar ziek. Nee natuurlijk niet, dat beweer ik ook niet, maar als het je overkomt is het handig waar je zoeken moet om weer te genezen. En dat is toch echt in je zelf. Tot nu toe heb ik 'zelf' met een kleine letter geschreven, maar als je Zelf met een hoofdletter schrijft zie je meteen dat het woord Zelf eerder een begrip is dan een woord. Want je Zelf, dat ben jij en niemand anders. Zelf heb ik al vele innerlijke reizen gemaakt, alleen en met begeleiding. De eenvoudige dingen kan ik zelf heel goed opzoeken, verwerken en oplossen. Dat heb ik dus ook gedaan. Bij de wat zwaardere fricties is hulp van buitenaf heel handig en buitengewoon welkom. Niet dat ik dat niet alleen zou kunnen, het gaat alleen een stuk sneller als ik er hulp bij heb. Iemand die je precies daar naartoe loodst waar ik zijn moet. Zou ik het alleen doen, dan wil het ego nog wel eens in de weg zitten. Het ego is handig voor bepaalde zaken, maar heel lastig als je 'heel' wilt worden en blijven. De externe reisleider/ster zorgt dus dat het ego niet kan gaan zitten storen. 

Door innerlijke reizen te maken heb ik heel veel blokkades en frustraties opgelost. Heel eenvoudig door terug in de tijd te gaan en naar het begin van het probleem te gaan. Heel vaak is dat de kindertijd, maar het kan net zo makkelijk een vorig leven zijn. En dat zijn over het algemeen geen reizen waar je jezelf als Napoleon ziet, tenzij je daadwerkelijk Napoleon geweest bent, maar dat kan uiteindelijk maar een iemand overkomen, dus die kans is op zich niet zo groot. Nee, het zijn vaak hele gewone levens waar je naar terug gaat. Levens waar je met een bepaald probleem geconfronteerd bent en dat probleem heb je in dat leven niet helemaal op weten te lossen en dus heb je het meegenomen naar een volgend leven. Een leven waarin je gekozen hebt om al die oude probleemsituaties op te lossen. En dat heb ik dus in dit leven gedaan. Ik mag wel zeggen dat ik een heleboel oud 'zeer' heb gevonden en verwerkt. Ik zit er over te denken of ik een voorbeeld zal geven of juist niet. Ik ben er nog niet helemaal uit. Maar wat ik wel kan zeggen is een herinnering aan een leven, waarin ik in 'goede' omstandigheden leefde, maar waar ik totaal geen initiatieven durfde te nemen om iets anders te proberen. Het doet er nu even niet toe wat ik toen niet durfde, het gaat er om dat ik het nu in dit leven wel zou durven te doen. Het gaat om 'durven' doen. Ik zag tijdens een reisje terug naar een probleemsituatie een zwarte lijkkoets. Glimmend en wel, heel mooi allemaal. Het gevoel dat ik erbij kreeg was een intense spijt en ik hoorde de woorden "Och had ik het maar gedaan." en dat herhaaldelijk. Voor mij in het nu was dat genoeg, ik begreep dat ik moest durven keuzes te maken en moest doen wat ik voelde dat ik moest doen. Nou is kiezen voor mij niet het gemakkelijkste onderdeel van mijn leven. Maar wat wel enorm geholpen heeft is mijn Gevoel. Ik voel namelijk heel sterk of iets goed is of juist niet. Ook voel ik daarbij of het makkelijk is of juist niet. In beide gevallen heb ik geleerd naar mijn gevoel te luisteren. Het is zelfs zo sterk geworden dat ik heel duidelijk onderscheid kan maken tussen het ego gevoel en mijn echte gevoel. Het echte, ware gevoel zit in mijn hart, met een sensor naar mijn buik/maag. Als het echt goed voelt, dan is alles rustig en in totale vrede. Zacht. Probeert mijn ego iets 'leuks' door te drukken, dan voel ik dat in mijn buik. Uiteraard volg ik dan mijn hart en doe het niet. dat heb ik in al die jaren wel geleerd. Mijn ego zit niet op de bok en bepaalt niet langer wat ik doe. Dat doe ik Zelf. 

Terug naar de koets. Ik wist dus dat ik in dit leven wel moest durven en dat heb ik in veel gevallen gewoon gedaan. Dus toen in februari 2009 die donkere tunnel, die we allemaal beter kennen als de 'recessie', voor de deur stond, wist ik heel goed dat ik er door heen moest. Het zou me niet nog een keer gebeuren dat ik in mijn kist spijt zou hebben voor dat wat ik wel wilde, maar niet durfde te doen. Het is een klein voorbeeld, maar voor mij o, zo duidelijk. Tijd voor een tekening.

Elf van voren gezien. Getekend in februari 2009

Zoals je aan de tekeningen, die ik van Elfen gemaakt heb ziet, is dat ik ze bijna allemaal in februari 2009 getekend heb. Ze waren veel bij me, het duurde echt wel even voor ik er aan gewend was, maar ik was en ben heel blij met hun hulp. En ik heb het al eerder gezegd, ik weet niet of het echt elfen zijn of Grote Zielen die ik zo noem. Het maakt me niet meer uit. Ik ben blij met hun aanwezigheid en hun hulp. Uiteraard dwingen ze me tot niets, nooit. Hun raad en adviezen zijn louter mogelijkheden die ik in overweging zou kunnen nemen ze wel of niet te doen. En dat doe ik dan ook. Zoals ik eerder al schreef, is mijn hart in combinatie met mijn buik een perfect controle middel tegen alles wat niet goed voor mij is. Zelfs voor anderen, maar dat is natuurlijk een andere zaak. Zoals ik er ook niet van hou dat anderen mij vertellen wat ik zou 'moeten' doen, doe ik dat ook een ander niet. En zelfs als het mij toch gevraagd wordt, ben ik terughoudend en hou het open. Ik kan zeggen wat ik denk, het is altijd aan die ander of hij of zij er iets mee doet. 

Op deze manier ben ik al voorzichtig bezig om mensen te helpen de problemen uit hun eigen leven op te lossen. Spannend, jazeker, maar ook dit doe ik voordat ik er spijt van krijg de stap niet gezet te hebben. Een soortgelijke drempel ben ik ook over gegaan toen ik besloot deze blogs te gaan schrijven. En moet je eens zien, in amper een maand tijd is dit alweer de achtste steen. Ondertussen zoek ik nog mogelijkheden om naast dit blog andere blogs te maken waar ik alleen mijn strip Goof plaats met uitleg. Gewoon de ontstaansgeschiedenis van Goof. En daarnaast nog een waar ik 'Hendrik' de ruimte geef om zijn veelal ongenuanceerde mening over van alles en nog wat te geven. Als voorbeeld doe ik er even een Hendrik bij. Schrik niet, hij kan heel vervelend zijn.

en deze

Hendrik komt regelmatig bij Goof kijken. Hij verdiende een spin off

Hendrik is een figuur die samengesteld is uit enkele familieleden, vrienden en kennissen. Hij is er een die je liever niet op je feestje hebt, maar op de een of andere manier komt hij altijd en drukt zijn vervelende stempel op de feestvreugde. Hendrik heeft namelijk de vervelende eigenschap dat er met hem niet te praten valt. Hij communiceert in 'stellingen'. Ik zoek nog mogelijkheden om Hendrik op Twitter te gebruiken. Hij kan zo heerlijk ongenuanceerd zijn mening, over Banken, de Overheid en al die andere nare bijkomstigheden die het leven momenteel zo zwaar maken, geven. 

Ik hou me aanbevolen voor tips hoe ik dit het beste kan doen. Een eigen blog zou ik ook heel plezierig vinden. Ook onder de noemer 'De Steen der wijzen'. Dus een serie stenen, waar dit de achtste alweer van is en een over Goof en een helemaal alleen voor Hendrik.

Een kort blog deze keer. 

Tot de volgende steen, groet 

Dirk Jan van Harten

De zevende steen

"De vriendelijke reus kwam op visite bij Thomas, terwijl Thomas in zijn luchtballon zat"
Getekend in 1978

Het mag ondertussen wel duidelijk zijn dat ik altijd datgene getekend heb wat hier niet is. Maar ik ben er van overtuigd dat die wereld wel degelijk bestaat. Al was het alleen maar omdat ik het zie en teken. Maar ik heb er totaal geen moeite mee als mensen zeggen dat ik een beetje veel fantasie heb. Om het maar eens mild te zeggen. Ik voel me er goed bij en het doet me denken aan de andere aarde, die zogenaamd 'nieuwe' aarde waar we allemaal naar toe gaan, maar waar we feitelijk op leven, dus is de term 'nieuw' niet echt van toepassing. De 'andere' aarde wel, want wie goed om zich heen kijkt ziet hoe de wereld niet meer is zoals we die zo lang gekend hebben en waar we ons zo veilig voelden. Ook al waren de leefomstandigheden nog zo beroerd, we houden nou eenmaal graag vast wat we hebben. Of liever gezegd hadden, want velen van ons zijn stilletjes aan dingen aan het 'verliezen'. Dat kan van alles zijn, het is voor iedereen anders. Maar wat voor velen het ergst is, dat is dat hun financiële zekerheden weg aan het vallen zijn. Voor de een wat drastischer dan voor de ander. Wat te denken van al die prachtig opgebouwde pensioenen, zullen die blijven? Ik denk het niet, ik weet het wel zeker. Maar zo erg is het niet, want het zal nog wel even duren voor het allemaal echt weg is. Eerst moeten er nog vele schandalen volgen. Eerst zullen er nog vele bestuurders en beheerders met de billen bloot moeten, want hoe kan het toch zijn dat er geen geld meer is? Wat hebt u er mee gedaan? Het was toch het geld van onze deelnemers in het pensioenplan of fonds of hoe je het ook wilt noemen. Weg = weg en op = op. Zoals nu de wielrenners met de billen bloot moeten, zo zullen al diegenen die de zaak bewust of onbewust belazerd hebben ontmaskerd worden. Het hoort bij het grote zuiveringsproces dat transformatie heet. De transformatie waar heel moeder aarde midden in zit en al heel ver gevorderd is. Hoe hoger het trillingsgetal hoe zuiverder alles wordt. Doe je dat niet, dan kun je eenvoudigweg niet mee. Dus is het zaak om zuiver te zijn en als je dat nog niet bent, om zuiver te worden. Het is goed om eens diep in je eigen ziel te kijken. Hoe denk je over bepaalde zaken? Waar ben je bang voor? Het kan en mag alles zijn. Niets is fout, alles is goed, zegt mijn aardse gids en begeleidster altijd. En gelijk heeft ze, want als je niets fout doet hoef je niets te leren en dan zou je niet hier hoeven te zijn. Dan ben je de wereld meester en hoor je in andere sferen thuis. Zo'n andere sfeer is de andere aarde. Daar kunnen vissen vliegen en vogels zwemmen. Allemaal totaal geen probleem. Daar werken mensen en dieren samen en eten ze elkaar niet op. Dat is ook iets om over na te denken. 'Is het langer nodig om dieren te doden en te slachten voor eigen consumptie?' Ik heb zo'n tien jaar geleden al nee op die vraag geantwoord en eet sindsdien geen vlees en geen vis meer. Ik heb wel even een terugval gehad, maar al snel deden drie van de vier gezinsleden mee. Nu allemaal. Het gaat erom of je het zelf wilt, ja dan nee. Ik hou er niet van om ergens toe gedwongen te worden, dus dwing ik zelf ook niemand iets wel of niet te doen, omdat ik er zo over denk. Het staat iedereen vrij om wel of geen vlees en/of vis te eten. Het is een eigen keuze. Dus maak je er niet druk om. Als het zover is, merk je het vanzelf. De ouderen van nu zullen steeds vaker geconfronteerd worden met kinderen die uit zichzelf al geen vlees of vis meer willen eten. Vis gaat meestal nog wel, omdat die in veel gevallen een vrij leven in zee gehad hebben, maar koeien en paarden en schapen en kippen en varkens worden in hokken vetgemest zoals Hans uit het Sprookje van Hans en Grietje met de boze heks. Zij was blind en deed Hans in een hok om hem vet te mesten, zodat ze hem, als hij daar dik genoeg voor was, lekker kon op eten. Zie je de vergelijking? De heks was blind. Dat zijn wij ook, zolang we niet zien dat dieren levende wezens zijn, net zoals wij dat zelf zijn. Ze hebben gevoel en willen niets liever dan vrij en veilig leven. 

'Eilandvis' getekend in 1987

Dieren zijn op aarde om mensen te helpen. Niet andersom. De mens kan en mag denken, heeft de rede meegekregen om van te leren. En om te leren moeten en mogen we fouten maken. Ik zeg niet dat het fout is om dieren te doden als we honger hebben en/of kleren nodig hebben om onszelf te beschermen tegen uiteenlopende weersomstandigheden. Maar het is allemaal een beetje uit de hand gelopen. Omdat we het te druk hebben, met onzin doen op het een of andere kantoor, laten we het jagen en slachten over aan anderen. Daar zijn we zelf te 'goed' en te 'beschaafd' voor. Ik geef je op een briefje dat als je vlees wilt eten, je eerst zelf een dier uit moest zoeken om het vervolgens zelf te slachten, alvorens je het kunt bakken of braden, dat er dan ineens een heleboel vegetariërs bijkomen. 

Zoals gezegd heb ik heel veel op allerlei feesten en partijen gewerkt en vooral tijdens middeleeuwse feesten gebeurde het dat er een varkentje aan het spit de zaal binnen gereden werd om het aldaar te roosteren. Inderdaad met een appel in de bek. Afschuwelijk heb ik dat altijd gevonden. Wat is de mens dan een barbaar, een kannibaal. Maar ondanks het schattige varkentje en de aanvankelijke bezwaren, werd het beestje tot op het bot opgevreten. Wat wil je ook met een hoop alcohol in je mik en een flinke dosis mooie muziek en acteurs die de sfeer er wel inbrengen. Dat is immers hun werk. Nee mensen, aan mijn lijf geen polonaise. Iedereen die vlees wil eten moet dat gewoon blijven doen, maar mij zul je niet snel aan tafel krijgen. 

Het gaat om de dingen zuiver krijgen. Daarvoor moet je het eerst zuiver zien. Om tot inzicht te komen heb je de juiste omstandigheden nodig. Die heb ik in ruime mate gehad. Mijn eigen bewustzijn van vele zaken, heeft me uiteindelijk gebracht tot de donkere tunnel waar ik de afgelopen jaren in heb gezeten en waar ik een poosje geleden voorgoed uit gekomen ben. In die tunnel ben ik vele zaken tegen gekomen die me het overkoepelende inzicht gegeven hebben dat onze maatschappij wel de naam beschaving heeft, maar dat allerminst is. Hoe kun je van 'beschaving' spreken als er honger op de wereld is, als er zoveel arme mensen zijn, als er zoveel zieken zijn en dat er wetten zijn die de ene groep mensen beschermt tegen de andere groep. En als je dan weet en ziet dat het groepje dat door de wet beschermd wordt uiteindelijk een klein groepje is, die zelf de wetten maken kan en mag interpreteren, dan weet je dat de slavernij nog lang niet afgeschaft is. Dat het alleen in woord niet meer bestaat, maar in daad nog steeds vrolijk ten uitvoer wordt gebracht. En het maakt niet uit welke huidkleur je hebt, welk geslacht, welke afkomst, of van welke geloofsovertuiging dan ook. Overal over de hele wereld zijn de eigen mensen hun medemensen aan het uitbuiten en afslachten en afpersen. Voor de hogere kaste is alles wat lager is een nummer en dat nummer heeft maar te doen wat de dienstdoende tiran wil dat er gebeurt. Ze zitten overal de dictators, op ministeries, op hoge posities bij banken en energiemaatschappijen, bij oliemaatschappijen, bij verzekeringsmaatschappijen, multinationals, hele grote landelijke bedrijven tot en met de kleinere bedrijven aan toe. Waar de kantoorgebouwen hoog de lucht in priemen, waar de directies zo hoog mogelijk hun domicilie hebben, daar is het minst voeling met de aarde en dus met de mensen. Het is als met de toren van Babylon, die werd ook te hoog. De mensen verstonden elkaar gewoon niet meer en door de ontstane spraakverwarring donderde het hele systeem in elkaar. Dat zien we nu ook gebeuren. Het systeem is ontploft, dat heeft het systeem zelf gedaan. Daar hebben wij allemaal aan mee gedaan. In dit leven of in vorige levens. Dat doet er niet toe, we hebben er allemaal aan meegedaan. Maar dat wil nog niet zeggen dat we er aan mee moeten blijven doen. Als je gedaan hebt wat je moest doen en je hebt er van geleerd, dan ga je verder. Dan ga je door naar een volgend ervaringsniveau, alleen nu maken we mee, dat de hele planeet overschakelt op dat andere leefniveau. machtig interessant allemaal. We moeten en hoeven niemand ergens de schuld van te geven. Dat is niet nodig.

'Contact met boven'
Deze tekening heb ik in 2009 gemaakt

We zijn hier allemaal met een doel en dat doel is 'heel' worden. Leren van onze fouten die geen fouten meer zijn als je er van geleerd hebt. Veel erger is het als je niet van je fouten leert. Zoals je nu nog veel bij de leidinggevenden van deze wereld ziet. Zoals die knaap in Syrië, die 'dom deurdoet' zoals ze dat hier in de kop van Overijssel zeggen. Of de machthebbers aan beide zijden in het midden oosten, waar ze maar blijven weigeren te zien dat we allemaal mensen zijn en dus alleen al daarom, gelijk aan elkaar zijn. En om dicht bij huis te blijven heb ik nog een paar voorbeelden van mensen die niet willen en/of kunnen leren, gewoon omdat ze angst hebben voor wat er komen gaat. Leidinggevenden in de volgende sectoren zoals; banken, energiemaatschappijen, verzekeringsmaatschappijen, medische wereld, zakenwereld, het complete justitiële apparaat, politie, leger, politiek, ambtenarij, regering en de complete adel, de media in al haar vormen en verschijningen. De lijst is waarschijnlijk niet compleet, maar het is wel even genoeg zo. Al voornoemde voorbeelden hebben te lijden onder de veranderingen die onontkoombaar zijn en ondanks heftig verzet toch gewoon doorgaan. Het is de bedoeling dat het verandert. Waarom denk je dat er stromingen zijn die willen proberen het internet in hun greep te krijgen. Kijk naar de dictators die in de afgelopen jaren verdreven zijn in Noord Afrika, ze zijn verdreven omdat er beelden met mobiele telefoons gemaakt zijn en op internet geplaatst, zodat de hele wereld kon en kan zien welke misdaden voornoemde dictators op hun geweten hebben. Nu in Syrië, komt ook de meeste informatie op die manier naar buiten. Waarom denk je dat China het internet in een verstikkende greep heeft en nog verder probeert te krijgen. Noord Korea idem dito met een sterretje. Het recht zal zegevieren en zuivering zal plaats vinden. En dan niet de zuivering zoals in de tweede wereldoorlog nagestreefd werd en door bepaalde strenge geloofsovertuigingen nu nog gepropageerd wordt, maar zuivering van het eigen denken. Wat niet goed voelt moet je gewoon niet meer doen. Het zal echt niet altijd even makkelijk gaan, maar als je er niet mee begint, wordt het nooit wat. Beter laat dan nooit en beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Ik weet het, het zijn tegeltjes wijsheden en clichés, maar als ze niet waar zouden zijn, zouden ze niet op een tegeltje terecht gekomen zijn. Wat dat betreft heb ik nog een mooie tegeltjes spreuk die een collega mij vertelde en waar ik een tekening bij gemaakt heb.

Tekst Cees Rombout, tekening Dirk Jan van Harten.
Halverwege de jaren negentig. We werkten op een middeleeuws feest.

Het is een waarheid als een koe, die is ook opgelucht als zij net gescheten heeft. Zie je wel, mens en dier verschillen niet zo veel. Weer terug naar heel worden en zuiveren. Het zijn niet alleen de leidinggevenden die het niet kunnen of niet willen, maar ook de mensen die daar onder werkzaam zijn en ook diegenen die daar weer onder werken en zo verder naar onderen. Het is over de hele linie geen gemakkelijke situatie. Het zou al helpen als je de huidige recessie geen recessie meer zou noemen, maar een toestand van verandering, een transitie, een overgaan van het ene in het andere. Dat zou al geweldig helpen en daar krijgen we hulp bij, zoals in de tekening 'contact met boven' te zien is, hebben we allemaal een hele sterke band met boven, of anders gezegd, met de andere kant van de sluier. We hoeven het niet alleen te doen, er is hulp, heel veel hulp. Zoals in de openingstekening van dit blog te zien is, komt de reus op bezoek bij Thomas. Maar Thomas zit in zijn luchtballon. De hulp van de reus is in feite de hulp van het reuzenvolk dat de Lemuriërs waren. Lemurië was een groot werelddeel dat een paar honderd jaar voor Atlantis in zee ten onder ging. Het huidige Hawaï is het topje van de hoogste berg op aarde en die berg stond op Mu, of Lemurië. De oorspronkelijke bewoners waren reuzen van 3 tot ruim 4 meter groot. Nakomelingen leven er nu nog, jazeker in het binnenste van de aarde. En ze komen pas naar buiten als wij er aan toe zijn en hun hulp aanvaarden. Tot nog toe vinden ze ons een buitengewoon onderontwikkeld zootje barbaren. Dat zijn mijn woorden, maar ik zit er niet ver naast. Als je een klein beetje weet hoe zij leven, dan is onze beschaving het niet waard om beschaving genoemd te worden. Maar bovenstaande tekening is een voorbode van wat ons te wachten staat. Thomas is immers op zoek naar het hogere, wat je gesymboliseerd kunt zien als zijn tochtje in de luchtballon. De reus heeft de tijd, hij/zij wacht rustig af tot hij er weer is, dan praten ze verder.

"Bestuurlijke misser"
In 1994 door mij getekend onder het pseudoniem Ducoeur

Deze cartoon heb ik gemaakt voor Opus 5, een toenmalige cultureel centrum, dat te lijden had onder het cultuurbeleid van de gemeente waar ik toen woonde. Het was een tekening bij een artikel over de beslissingen van Burgemeester en Wethouders die een beetje verkeerd uitpakten. Maar waar het mij om gaat is het feit dat dergelijke bestuurlijke college's op welk niveau van handelen ook, nogal eens de neiging heeft om het niet goed te doen. Om vervolgens hun besluiten met het wetboek in de hand en naar het adagio "de meeste stemmen gelden" hun beslissingen door handlangers der wet uit te laten voeren. In dit geval is de oude beul weer eens van stal gehaald. Die beul heeft in deze tijd de gestalte van incassobureaus en andere wetsdienaren aangenomen en handelen gewetenloos vanuit het gegeven: Opdracht is opdracht. Tja, het is maar hoe lang en in welke gevallen dat waar is. Ik zeg niet dat deurwaarders en incassobureaus hun werk niet goed doen, nee, ze doen het gewetenloos goed. Er zit geen hart in, er is geen 'contact met boven' en dat is dus buitengewoon onzuiver. Deze mensen laden in deze tijden erg veel negatief karma op zich. Kijk, als iemand bewust niet betaald of een grote of kleine order plaatst terwijl hij/zij weet dat ze niet kunnen betalen, ja, stuur er dan maar een voornoemd bureau op af. Dat begrijp ik nog wel. Maar wat te denken van die honderdduizenden mensen die door voornoemde recessie (transitie) in de problemen gekomen zijn, omdat zij wat kwetsbaarder zijn en waren dan anderen, moet je die nog verder in de stront duwen met voornoemde gewetenloze lieden die met het wetboek van strafrecht in de hand iemand rustig zijn/haar huis uitzetten. Het kan zijn dat ik het in een eerder blog al heb geschreven, maar voor de zekerheid doe ik het nu nog een keer. Een collega in het entertainment van mij was, net als ik, getroffen door de gevolgen van de recessie/transitie. Er is sinds begin 2009 gewoon veel minder werk dan we daarvoor gewend waren, maar als het er niet is, dan houdt het op. Dus mijn collega kwam in de problemen en is gered door schuld sanering. Ik was eind 2011 bij hem en had net zelf een aanvraag tot schuld hulp sanering ingediend. Dat is niks geworden, maar daarover later. Hij vertelde me dat hij erg blij was dat het nu eindelijk rond was, dat hij af was van de groeiende stapel brieven van allerlei instanties die geld van hem wilden. Hij kon die post gewoon niet meer open maken, ik ken dat gevoel, want ik had hetzelfde, nu nog kan ik geen blauwe envelop open maken, bijna geen een envelop maak ik nog open. Sommige moeten wel, maar het is echt erg als je in die omstandigheden zit waar wij in zaten. Weten dat men geld van je wilt terwijl je het niet meer hebt. Hij vertelde me dat hij het sinds jaren niet zo goed gehad had, want hij kreeg van zijn bewindvoerder wel 27 euro 50 per week. Het voelde aan als rijk. Ik begreep hem helemaal. "En Dirk" zei hij, "weet je wat nog beter voelt?" Dat wilde ik graag weten. "Dat het incassobureau dat mij op straat wilde zetten nu zelf failliet is." Een brede grijns verscheen op ons beider gezicht. In dit geval was er gerechtigheid geschiedt. Laat er nog veel meer gerechtigheid geschieden, het hoort bij zuiver worden. Tijd voor een tekening.

"Energiestroom:
Getekend op 28 maart 2010

Om 'heel' te zijn moet je het eerst worden en is het handig om wat meer te weten over hoe onze levens hier op aarde plaats vinden. Voor de meesten zal het niets nieuws zijn, maar voor diegenen die het nog niet weten, geeft bovenstaande tekening uitstekend weer hoe het leven werkt. Over reïncarnatie ga ik geen discussie voeren, dat is gewoon een feit. We leven vele levens om uiteindelijk weer terug naar huis te gaan, verlicht en heel geworden. Die vele levens leven we ongeveer gelijkelijk als man en als vrouw. In bovenstaande tekening heb ik tekst geschreven en omdat mijn handschrift niet voor iedereen even toegankelijk is type ik de tekst hier even over. "Het dubbelvoudig leven. De ene lijn het vrouwelijke, de andere lijn het mannelijke. Bovenaan komen ze eindelijk weer bij elkaar. Nadat het dubbelvoudig leven onderaan uit de Bron ontsproten is, als het ware door God geschonken, beginnen beiden aan hun ervaringen om uiteindelijk gewoon weer thuis te komen. Ik ben gelukkig bijna weer thuis, maar dat laatste stukje is niet gemakkelijk. Toch is het mij gelukt." Nou ja, gelukt, ik ben een heel eind, maar heb nog wel wat te doen. Ik maak de reis gewoon af, zoals iedereen dat uiteindelijk doet, want we zijn allemaal op reis en we zijn allemaal met dezelfde reis bezig. Iedereen heeft zijn/haar eigen redenen om het leven te leven dat ze nu aan het leven zijn. Het doet er niet toe of je het begrijpt, ook niet of je het er mee eens bent. Het is jouw leven, dus leef het zoals je dat moet doen. Moeten is een vreemd woord, zeg ik altijd, want het wordt pas moeten als een ander je zegt wat je moet doen en dat is dus een vorm van slavernij. Ik bedoel met moeten, 'dat je het leven leeft zoals dat voordat je aan dit leven begon de bedoeling was'. Het kan de bedoeling zijn dat je alle idee van God en/of Godsbewustzijn afwijst, of dat je ieder idee van God anders dan de kerk aangeeft afwijst. Geen probleem. God is geen mens en al helemaal niet een oude man met een grijze baard op een wolk. God is het AL, de Bron van alle leven en de oorzaak van alle leven, God is Allesomvattend, alles doordringend en Alomtegenwoordig. Dat kun je nalezen in De Kybalion, of lees er eens over in 'Meesters uit het verre Oosten', geschreven door Baird T. Spalding. En God is als bovenstaande tekening, Alles tegelijk en Alles in EEN. Denk er maar eens over na als je buiten in de zon loopt, of in regen of sneeuw, het hoort allemaal bij elkaar. Moeder Aarde is een levend wezen, een levend organisme. Moeder Aarde is Liefde, hoe anders zou ze zich laten tatoeëren met asfaltwegen en zich laten ondermijnen door olie- en gasboringen, als ze niet bewust ons mensen een thuis gaf om deze ervaringen op te doen. Zij wordt er zelf ook beter van. Datzelfde geldt voor de grote zielen die ons, vanaf de ander kant van de sluier, bijstaan, door ons te helpen, groeien zij ook. Maar bedenk wel dat omdat wij mensen zelf kunnen en mogen denken en dus onze eigen verantwoording hebben, kunnen we alleen maar geholpen worden als we er om vragen. Dat mag hardop zijn, maar je kunt het ook gewoon denken. Zorg ervoor dat je helder en duidelijk bent in wat je wenst of wilt, want het zal je gegeven worden als het niet in tegenstelling met je levensopdracht is. En het komt bijna altijd op een andere manier dan je gevraagd hebt, maar het resultaat is ook altijd beduidend beter voor je. Het maakt niet uit wat je gewenst en/of gevraagd hebt.

Goof strook 9

Deze strook van Goof sluit mooi aan bij mijn pleidooi voor hulp. De reuzen wachten op ons.

Tot de volgende steen en schrijf rustig een reactie als je dit blog gelezen hebt, of een ander blog, want ik vind het leuk om te lezen wat je er van vindt en of je er überhaupt iets van vindt.

Groet Dirk Jan van Harten