In dit zoekplaatje wordt nijver geprobeerd een sleutel op zijn plaats te brengen. Het geeft aan dat ik altijd al gezocht heb naar ingangen en antwoorden hoe de dingen te doen en er succes mee te hebben. Die hang naar succes heeft niets met Ego te maken, maar werd aangedreven door de angst tekort te schieten en tekort te koen. Door strips te tekenen hoopte ik een oeuvre op te bouwen waaruit ik royalties zou ontvangen zodat ik ook op latere leeftijd een goed leven zou hebben. Hetzelfde probeerde ik met muziek en stiekem ook met het schrijven van boeken. Het is dus niet zo gegaan en mijn schrikbeeld werd bewaarheid, op latere leeftijd (58 jaar), ben ik alles kwijt geraakt in plaats van een goed leven te kunnen leiden met behulp van mijn welverdiende royalties. Ik moet daar nu (61 jaar) hartelijk om lachen. Het is me niet gelukt om te vermijden waar ik bang voor was, maar ik leef nog en ik ben er nog en het leuke is dat ik het gevoel heb dat me nu wel lukt wat ik graag zou willen. Alleen kunnen die royalties me niet zoveel meer schelen. Het gaat goed met me en aangezien je doorlopend de overheid met die blauwe enveloppen op je nek hebt als je succes hebt, ben ik niet van plan om zoveel geld te verdienen dat ik mijn zuurverdiende geld aan de Haagse struikrovers af te dragen. Het is misschien niet aardig van me, maar inmiddels ben ik van mening dat de staat helemaal niets voor mij gedaan heeft, terwijl de staat wel verwacht dat ik alles voor de staat doe. Mooi niet. Dat heb ik ook verteld aan de deurwaarder van de belastingdienst toen die in februari 2010 bij mij kwam met de vraag: "Zo, meneer van Harten, waarom wilt u geen belasting betalen?" Ik ontplofte bijna en na weer een beetje tot bedaren te zijn gekomen kon ik de beste man snel en helder uitleggen dat ik dat echt wel wilde, omdat we dat nou eenmaal met ons allen hebben afgesproken, maar dat ik dat gewoon niet meer kon omdat het werk er niet meer was en is. En dat werk komt ook niet meer terug. Hij begreep me zonder dat te zeggen. Dat zag ik gewoon aan hem. Ik was immers niet de enige die door de recessie in de problemen was gekomen. Ook vertelde ik hem dat als ik eenmaal uit de ellende zou zijn gekomen en al mijn schulden zou hebben afbetaald, ik niet meer mee zou doen. Daar schrok hij van. Ik zei hem "dat ik geen gekke dingen zou doen, maar dat ik dan nooit meer zoveel zou verdienen zodat ik belasting zou moeten betalen. Niet zo moeilijk zei ik daar achter aan, want het werk is er niet meer en dat komt ook niet meer terug. Er komt een moment dat de staat, ook jullie ambtenaren niet meer kan betalen, en ja, dan komt het ambtenaren corps in beweging, want dan treft het hen zelf in de portemonnee. Maar als dat eenmaal zover is, dan zijn er eerst onnoemelijk veel mensen ten onder gegaan en is er al heel veel schade aangericht. Vooral geestelijk en mentaal. Waarom zien jullie dat niet!" Daar had hij geen antwoord op. Wat had hij dan moeten zeggen? Dat hij zich ook zorgen maakte? Dat zag ik zo ook wel. Hij is nog drie keer terug geweest en heeft me zelfs geholpen om een bezwaarschrift in te dienen. Dat heb ik gedaan en dat heeft maar gedeeltelijk geholpen omdat er in Nijmegen een onwrikbaar persoon op een positie zat die macht had. Ook die komt er wel een keer achter. Ondertussen was ik nog steeds op zoek en de recessie heeft me daar enorm bij gehopen. Mijn visie en inzichten werden steeds helderder en ik 'zag' steeds beter hoe het in elkaar zit en wat er aan het gebeuren is en was. Het mooie is dat er steeds meer mensen ook door beginnen te krijgen dat het anders moet en dat het ook anders kan. Ik wil absoluut geen paniek zaaien, maar het zal hoogstwaarschijnlijk eerst nog erger worden voordat het weer beter gaat worden. Eerst zal de macht van het geld gebroken moeten worden. De macht van de personen die de macht over het geld hebben, om het even helder te zeggen. Zolang er nog banken zijn die veel te veel geld verdienen met hun 'diensten', zal het steeds vervelender voor hen worden. Ik heb al vaak de vergelijking getrokken met de Franse revolutie. In die tijd had de adel de absolute macht en het volk had geen reet te vertellen. Er is de adel in die tijd veelvuldig en herhaaldelijk geadviseerd hun macht te delen met het volk. Maar zoals in de geschiedenisboekjes verslag gedaan is, heeft de franse adel daar niet naar geluisterd en om een heel lang verhaal heel kort te maken hebben vele guillotines de adel van hun macht ontnomen door hen te onthoofden. Simpel en buitengewoon doeltreffend.
Heden ten dage bestaat de adel uit al die mensen die macht hebben zoals de hoge ambtenarij, hoge bank directeuren, idem dito van verzekeringen en energie bedrijven en andere machtsinstanties. Ik heb het al eerder geschreven en doe dat nu nog een keer, want het is essentieel voor het hele verhaal. Zolang er nog mensen zijn die vinden dat zij meer recht op een goed leven hebben dan wie dan ook, zal er niets nieuws kunnen ontstaan. Het hele denken over werken en leven voor luxe en wat al niet meer, zal moeten veranderen. Energie is er genoeg, daar zouden we niet eens voor moeten hoeven betalen. Het is er al lang en het kan zo ingezet worden. Voedsel is er genoeg, we hoeven het alleen maar met ons allen gezamenlijk te verbouwen en te verzorgen. Het is toch absurd dat we daar voor moeten betalen? Over de hele wereld is in principe meer dan genoeg voedsel voor iedereen, laten we het dan ook voor iedereen toegankelijk maken. Wat is er nou voor nobels aan om zelf rijk te worden terwijl er miljoenen mensen omkomen van de honger. Er zal nog veel moeten veranderen, maar het kan. De jonge mensen die nu in deze tijd nog iets willen beginnen, zullen dat op een creatieve en alternatieve wijze moeten den, want geld zal grotendeels verdwijnen. Het zal en kan dus anders moeten. Van de ouderen hoeven we niet zo veel meer te verwachten, die zijn al verpest door een levenslange indoctrinatie van het 'moeten werken anders heb je nergens recht op'. Dat is dus de grootst mogelijke onzin. Ieder mens heeft exact evenveel recht op een goed leven als welk ander mens ook. Ongeacht wie je bent en waar je vandaan komt, zonder uitzondering. Het is een schande dat wij dat nu nog steeds niet voor elkaar gekregen hebben. Het kan nog. De ouderen onder ons, mijzelf incluis, kunnen de jongeren helpen door ze te steunen en door ze vooral op het hart te drukken niet dezelfde fouten te maken die wij gemaakt hebben. Ik ben bereid die jonge mensen te helpen. Grenzen zouden weg moeten. Wie kan aanspraak maken op welk stukje grond dan ook? De indianen wisten dat al lang. Lang geleden al. Moeder aarde is onze gastvrouw en ze gedoogt ons en laat ons op haar prachtige wereld ons leven leven. Onze levens leven, want zoals je weet, leven we er niet een, maar leven we vele levens. Laatst had ik daar nog een leuk gesprekje over met iemand die dat maar een raar idee vond. Ik zei dat wij hier in het westen, door toedoen van de gevestigde godsdiensten, het enige werelddeel zijn waar mensen denken dat we het met een leven moeten doen. De rest van de wereld is een stuk wijzer, die weten wel beter. Hier komen we er ook wel achter. Je hoeft me niet te geloven, je merkt het vanzelf. Ik heb jarenlang in de auto gediscussieerd met mijn collega over dit thema. Hij geloofde er niet in en ik wel. Daar helpt geen enkele discussie, dus stelde ik hem voor om het volgende af te spreken. Als ik gelijk had, zouden we na onze dood gezellig op een wolk een biertje drinken en als hij gelijk had zouden we so wie so nergens meer last van hebben. Daar werd hij best wel even stil van. Mij maakte het niet uit. Of er nou wel of geen bier is in de hemel, maakt mij niet uit. Het gaat mij er om dat we elkaar altijd wel weer tegen komen en gewoon door gaan met onze reis van en naar Het Licht. In de tussentijd maakt het niet uit of je het gelooft of niet. Dat merken we dan toch vanzelf. (Vette grijns van opa, ik schrijf dit immers voor mijn kinderen en kleinkinderen en die mogen weten hoe opa er over denkt.) Wat ze zelf geloven of denken moeten ze helmaal zelf weten, daar hoef ik me gelukkig niet druk om te maken, want dat helpt toch niet.
Tijd voor een tekening.
![]() |
Hendrik krijgt binnenkort een eigen blog |
In 1983 was ik zeer beslist gewend dat men het niet met mij eens was en dat liet men ook merken. Dat is tot voor kort zo geweest, maar geleidelijk aan is het tij gekeerd. Ik merk steeds meer dat mensen mij wel aan willen horen. Misschien voor sommigen nog wat te extreem en voor anderen juist te soft. Ach ja, shit happens, zeggen ze dan. Hendrik krijgt binnenkort een eigen blog. Dat verdient hij, want hij zegt wat hij denkt en heeft er volmaakt lak aan van wat en hoe een ander erover denkt. Hendrik is dus een echte hofnar, want die werden ook door niemand echt serieus genomen en konden juist daarom hun mening zeggen. Gewoon de waarheid vertellen, hun waarheid dan. Maar wel een waarheid waar je rekening mee moet houden, want juist omdat hofnarren niet voor vol werden aangezien, hadden ze toegang tot vele zalen en kamers. Van hoog tot laag en zo hoorden ze heel veel en wisten ze heel veel. Dat was soms ook wel gevaarlijk, maar een oude nar is een goede nar. En ook ik ben altijd nar geweest. Zelden voor vol aan gezien, maar zag en hoorde wel heel veel. En zoals het een goede nar betaamt, heeft hij geleerd hoe de waarheid in te kleden. Hendrik is volkomen onafhankelijk zowel politiek als financieel. Hendrik heeft waarschijnlijk helemaal niets. Ik heb hem nog nooit thuis getroffen. Altijd gehuld in die grote regenjas, levert hij kritiek op alles en iedereen, veelal de vinger op de zere plek leggend.
Het is voorlopig wel weer even goed geweest. Hierna maak ik ook weer een blog over Goof Wordt vervolgd dus ik krijg het steeds drukker. Maakt niet uit wat Hendrik er van vindt.
Tot het volgende blog,
gegroet,
Dirk Jan van Harten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten