De derde steen

Getekend tijdens mijn academiejaren

Bovenstaande tekening is er een die geïnspireerd is door twee nieuws items van verschillend karakter. De ene was een foto bij een artikel dat er op het heilige gras van de Wimbledon tennisbanen na het gras maaien een heuse autoriteit de banen betrad om met vergrootglas en schaar, te lange grassprieten van hun beschamende lengte te ontdoen. Om het beeld wat te vermenselijken heb ik er twee borsten neergelegd. Hoe zou de man gekeken hebben als hij met zijn vergrootglas onderaan de zacht glooiende heuvels van die borsten was aangekomen? Ik denk dat hij ter plekke overtuigd zou zijn geworden van het gegeven dat de wereld nu toch echt aan zijn eind zou zijn gekomen. Tja mensen het kan verkeren. De wereld vergaat niet, die veranderd alleen maar en daar zitten we midden in. We zullen geduld moeten hebben om de resultaten te kunnen zien. En over geduld wou ik het vandaag hebben. Ik zat een beetje tegen aflevering 3 van de serie blogs aan te hikken en dat deed me aan vroeger denken. Aan ideeën geen gebrek, maar hoe ze te realiseren was een ander verhaal. Dat heeft menig frustratie naar boven doen borrelen. In het begin, vlak na de kunstacademie niet. Toen bruiste ik van energie en ik zou de wereld gaan bestormen. Succeseen aaneen rijgen. Dat viel een beetje tegen. En dan ben ik mild. Maar niet getreurd, ik leef nog en ik geloof er nog steeds in dat het tij voor mij een keer gunstig zal zijn en daar ook nog eens de wind bij mee hebben. Dat lijkt mij me wel eens leuk. Vind ook dat ik dat na al die jaren proberen en doorgaan ook wel een keertje verdiend heb.

in 1981 getekend voor in mijn presentatie map

De wind meehebben hoeft ook niet zo hard dat ik de boot bijna niet overeind kan houden. Maar gewoon lekker de wind in de rug. Als je naar veel van mijn oude tekeningen kijkt dan kun je je wel voorstellen dat ik over voldoende geduld beschik om dergelijke bewerkelijke tekeningen te maken. Naast de vaardigheden om ze überhaupt te kunnen tekenen. Aan beide schort het in ieder geval niet. Maar eigenlijk hoef ik niet zo nodig hele bewerkelijke en moeilijke tekeningen te maken. Het mag best simpeler. Maar om de een of andere reden vind ik dat toch lastiger, ook al vind ik het vaak wel mooier. Zoals onderstaande illustratie. Die heb ik lekker uit de losse pols getekend en er nauwelijks iets aan hoeven te corrigeren. Heerlijk is dat. Eerlijker en emotioneler, recht uit het hart. Daar heb ik veel meer voorbeelden van, te groot om te scannen, maar ik moet ze eerst op de een of andere manier fotograferen voor ik ze op de computer kan zetten. Daar ga ik dus een rustig aan beginnen. Dat ergens rustig aan beginnen is nou niet bepaald mijn sterkste punt geweest. Altijd wachten op de dead line. Niet leuk, maar wel effectief.

die heb ik in 2011 getekend voor de cursus Chinees. 'Effe lezen...!'

Zoals de hele serie voor een internet cursus Chinees. Ruim 100 illustraties gemaakt en uiteraard altijd tegen de dead line aan gezeten. Natuurlijk ook wel eens er overheen, maar ja, zo gaat dat hè! Inmiddels zit ik daar niet meer mee, het werkt natuurlijk niet echt lekker. Maar als ik de flow eenmaal te pakken had, dan denderde ik als een stoomlocomotief door. En dat is gaaf. Het is trouwens niet toevallig dat deze 'effe lezen' tekening de laatste in de serie was. Ik voelde me gewoon zo. Het was een leuke klus, maar eindelijk klaar. Wat mij betreft mag er wel weer zo'n klus langskomen, ik ben er nu beter voor in conditie dan de afgelopen jaren, want als de recessie zo hard toeslaat als die bij mij gedaan heeft, dan heb je op een gegeven moment gewoon nergens meer zin in. Dan ben je op het eind gewoon murw gebeukt van ellende. En ja, natuurlijk zijn de mensen in mijn omgeving goed voor me geweest. Ze geven je allerlei adviezen hoe het aan te pakken, maar ja dat noem ik denken vanuit een volle portemonnee en dat denkt en handelt nou eenmaal wat makkelijker. Natuurlijk heb ik alles binnen mijn mogelijkheden geprobeerd het tij te keren. Maar als het jou tijd is om alles kwijt te raken, dan gebeurt dat ook. Net zoals met succes. Als het je gegeven is, dan gebeurt het. Je moet er wel voor werken, daar gaat het niet om. Maar het moet dan wel gek gaan wil het niet lukken. Wel, het tegenover gestelde werkt precies zo. Toen ik besefte wat voor opdracht er op mijn stoep stond, besloot ik door het proces heen te gaan. De hele gifbeker leegdrinken leek mij de beste oplossing. Dat wist ik en dat voelde ik. Tja, dat krijg je als je voelsprieten tot in de hemel hebt. Er naar luisteren is een vak apart en ik heb het met schade en schande geleerd. Ik heb er altijd alle vertrouwen in gehad dat het allemaal weer helemaal goed zou komen. Dat ik nu alweer aan mijn derde blog bezig ben is daar het beste bewijs van. Want een half jaar geleden zou ik het gewoon nog niet voor elkaar gekregen hebben. Het tij is gekeerd en ik ga heerlijk verder met mijn leven. 

Maar eerst nog even terug naar de tijd voor de recessie. De tijd waarin ik mijn best deed het komende onheil af te wenden. Want ik durf dat nu wel te zeggen. Ik heb altijd geweten dat er iets dergelijks met mij zou gebeuren. Als ik dat toen had gezegd, dan hadden ze me voor gek verklaard, en zelfs nu moet ik er nog mee uitkijken, want men houdt nu eenmaal niet van mensen die 'iets ver van te voren weten' en 'iets aan voelen komen'. Dat komt omdat het niet gepast is gebruik te aken van dat wat niet iedereen kan en wat men niet ziet. Een paar honderd jaar geleden werd je met liefde en plezier op de brandstapel gegooid. Nu mag dat niet meer, maar er zijn mensen die dat graag toch weer in ere zouden willen stellen. Of ben ik nu te somber. Ik denk het niet, want ik kom nog steeds mensen tegen die bij hoog en bij laag beweren dat zoiets niet kan. Nou mensen, laat ik je dit zeggen het kan en het gebeurt en iedereen kan het, je hoeft het alleen maar te durven.  

Genoeg gezeurd over brandstapels. Terug naar de tijd van radbraken, vierendelen en verbranden. Alleen nu de 'leuke' kant daarvan. Het spelen van de Nar. In alle pogingen een beetje een leuk leven te creëren voor mijzelf en mijn geliefden heb ik gelukkig best wel een hoop leuke dingen gedaan. Zeker de afgelopen 20 tot 25 jaar. Dat ik er financieel niet rijk van geworden ben is tot daar aan toe, maar ik ben er wel een heleboel wijzer van geworden en dat is toch ook een vorm van rijkdom. Voor mij wel. En nu begin ik gewoon weer van voor af aan met nieuwe dingen. En ik blijf de oude er bij doen zo lang ze me daar voor vragen. zoals voor het entertainment werk. Want daar heb ik een heleboel leuke dingen gedaan. Alleen, maar ook samen met collega's. Van middeleeuwse feesten tot en met silent disco's aan toe. Voor de middeleeuwse feesten heb ik een soort van Nar bedacht, die niet zoals de meeste bekende narren in een prachtig veelkleurig pak rondliepen. Nee, mijn nar heette "Snoeshaan" en liep in een jutezak. Onderstaand de eerste schets en de uitvoering daarvan als foto.

                                                                                                                                                                                                            

Ik heb geprobeerd de afbeeldingen naast elkaar te plaatsen, maar het is helaas niet gelukt. dan maar niet. Aan de twee voorbeelden is goed te zien dat ik natuurlijk best wel een aantal dingen heb weten te bedenken en realiseren. Ik ben niet zielig. 

Op afbeeldingen van narren uit de middeleeuwen kwam ik geen veelkleurige narrenpakken tegen. Die zijn ook later pas ten tonele verschenen, door toedoen van de comedia del Arte in Italië. Nee, de narren, zoals ik ze graag zie, lopen in een soort van lompen. Dat moest ook wel, want dan werd je niet zo serieus genomen en kon je makkelijker de waarheid zeggen. 'Een goede nar is een oude nar.' Zeg ik altijd. Uiteraard heb ik ook een veelkleurig narrenpak, maar mijn Snoeshaan kostuum is voor mij het mooist. De Snoeshaan neemt voor zich in en is multifunctioneel. Hij kan van de vroege middeleeuwen tot aan begin 1900 aan toe, want armoedzaaiers zijn er altijd geweest. Er is een groot voordeel aan dat jute zakkenpak. Het is laag drempelig en mensen zijn er niet bang voor. Het maakt ze juist nieuwsgierig, waardoor ik dicht bij de mensen kan komen. Dan ben ik op mijn best, want dan kun je leuke gesprekken met mensen voeren. Ze leggen soms gewoon hun ziel bij me bloot. Dat gebeurt trouwens ook als je schoenpoetser speelt, dat is ook zo'n laag drempelige rol. Heerlijk om te doen.

Als ik butler speel, dan is men eerst toch even gereserveerd en kijken de kat uit de boom.

De butlers, samen met Hans.

 Leuk om te doen. Gewone mensen spelen is het leukst. Dat vind ik tenminste. Er is mij wel eens gevraagd om een zakenman te spelen, maar dat zie ik totaal niet een zitten. Een zakenman is niet leuk en totaal niet laagdrempelig. Het is eerder iemand die je niet vertrouwd. Hoe zou dat toch komen.

Als ik dat moet uitleggen, dan mail je me maar, dan doe ik dat. 

Tussen de mensen werken is voor mij leuker, maar zeker ook makkelijker dan op een podium staan. Dat hoeft voor mij niet zo. Ik ben ook best vaak ceremoniemeester geweest en dan moet je natuurlijk wel op een podium staan en dat doe ik dan, maar ik heb dan geen lekker contact met de gasten. Soms kan dat wel, maar dan is de situatie er ook naar. Ik moest een keer op een boot op het IJsselmeer een groep mensen vermaken, die al een dag of drie met elkaar aan het werk waren. Ze waren dus al suf geluld door allerlei mensen die ingehuurd waren om mensen beter te laten samenwerken zodat ze beter op het werk zouden functioneren. Dus je begrijpt dat ze aanvankelijk helemaal geen zin in mij hadden. Maar ja, je moet toch wat en ze konden niet weg, want we voeren midden op het IJsselmeer. Slim van de opdrachtgever, want die had zich natuurlijk eerder aan dit fenomeen in de vingers gesneden. Dat de een na de ander met een smoes eerder naar huis moest. Dat kon nu ook, maar dan wel zwemmend. Leuk hè, hoe effectief ervaring is. dat geldt ook voor mij, want ik heb de hele meute toch aan de gang gekregen en ze vonden het nog leuk ook. Even kijken of ik er nog een foto van heb. Kun je gelijk zien dat je ook zonder podium een groep mensen kunt toespreken.

En je ziet het, ik zag er nou niet bepaald uit als een zakenman in mijn rode windjack. Maar ze luisterden wel, en wat nog belangrijker is, is dat ze nog deden wat ik hen vroeg te doen. Niet gelijk, maar geleidelijk aan. Dat soort klussen doe ik nog altijd met plezier, daar word ik niet echt moe van. Maar om in een een of ander ludiek pak leuk te gaan lopen doen. Nee, daar heb ik geen zin meer in. Die tijd is geweest. Dat is ook het mooie van zo'n recessie. Het is ook een natuurlijke schifting. Ik heb ondertussen veel kostuums weggedaan. Die rollen speel ik gewoon niet meer. De leukste hou ik en die blijf ik doen zolang het nodig is. Want ik ben voorzichtig begonnen om mensen te helpen. Coachen is een goed woord. De afgelopen jaren ben ik heel diep gegaan om alle problemen, obstakels, frustraties op te zoeken en te verwerken. dat is een langdurig proces en daar heb ik professionele hulp bij gehad. Niet van psychotherapeuten, die gaan me niet diep genoeg.

Nee, ik heb hulp gehad van mensen die wel een dergelijke opleiding genoten hebben, maar die dieper kijken dan de huid dun is. En het is gebleken dat ik daar ook enig talent voor heb. Je leest het al, ik ben voorzichtig. Ik zeg ook niet dat ik mensen kan genezen van het een en ander. Genezen is misschien niet het juiste woord, maar ik kan heel goed helpen om het zelf je zelf te healen. Ik zou liever 'helen' zeggen, maar dat heeft een negatieve klank in het Nederlands omdat het om gestolen handel gaat. Maar 'helen' is wel degelijk wat je doet als je diep in jezelf afdaalt om daar te kijken waar het probleem zit. Je krijgt altijd die mensen die je kunt helpen en zeker niet zwaarder dan wat je zelf gedaan hebt. Nou dan zal ik wel zware gevallen krijgen, want ik ben behoorlijk diep en ver gegaan bij mezelf.

Dat moest ook wel, want anders was ik nooit afgekomen van die figuren die van mij wilden profiteren. En geloof maar dat ik er daar een paar van tegengekomen ben. En als je niet naar de oorzaak kijkt, en er op die manier iets aan doet, dan blijft het net zo lang terug komen tot je er wel naar wilt kijken. Ik zeg altijd dat het niet zeer genoeg doet als mensen steeds maar weer dezelfde fout maken.
Ik kan je verzekeren dat het zeer deed bij mij. Maar ik bedacht me ineens dat ik niet boos moest zijn op de mensen die mij probeerden te belazeren, maar dat ik moest gaan kijken naar wat er met mij aan de hand was dat die figuren bij mij kwamen. Of beter nog dat we elkaar tegen kwamen en dat ik dacht dat zij de ontbrekende schakel tot succes waren. Toen ik dat eenmaal doorhad, was hulp snel voorhanden. En ik ben een aantal jaren begeleid door een mentor, die mij middels gesprekken en opdrachten liet zien hoe het werkte en wat ik daar aan moest (kon) doen. En dat heb ik gedaan. Dat was, zeker in het begin, erg zwaar. Maar ik ben doorgegaan en met succes. leter ben ik middels concentratie en meditatie nog dieper gegaan, ook weer onder begeleiding, want dit soort dingen moet je niet zelf doen. Kleine dingen kan wel, maar het grote werk, daar heb je hulp bij nodig. Toen ik bereid was die weg te gaan, ben ik dergelijke hulp tegengekomen en het heeft me veel gebracht. En die recessie dan? Zul je je afvragen. Hoe zit dat? Dat ga ik een andere keer vertellen. Alles op zijn tijd.

Beschermengeltje

Er is altijd een beschermengeltje in de buurt dat helpt en zegt dat het goed is en dat het goed komt. En gelijk hadden ze met zijn allen, want het is allemaal weer goed gekomen en wat nog goed moet komen  komt goed. Daar geloof ik heilig in en blijf dat doen, want het heeft me erdoor heen geholpen en ze zijn er dag en nacht. Voor iedereen groot en klein of je ze ziet of niet. Ze zijn er.

Zo, dit was de derde steen en ik bedank en groet een ieder die dit heeft willen lezen. 

Tot de vierde steen.