De eerste steen

Vliegend landschap. getekend in de jaren 70

In deze reeks blogs ga ik, aan de hand van oude en nieuwe tekeningen die ik vroeger gemaakt heb en nog ga maken, mijn verhaal vertellen. Hoe ik ondanks een serie hindernissen 61 jaar geworden ben en hopelijk nog ouder wordt. Al was het alleen maar om aan mijn kleinkinderen te vertellen wie opa was en wat hij gedaan heeft en geprobeerd heeft iets van zijn leven te maken. materieel niet zo succesvol, maar geestelijk natuurlijk wel. Want dat is uiteindelijk de enige rijkdom waar je wat aan hebt. Geld is natuurlijk heerlijk om te hebben, daar kom je meestal pas echt achter als je het niet hebt. Of als je het allemaal kwijtraakt. Maar de blogs moeten wel leuk en luchtig zijn.  

Eerste strook van "Goof" wat een krantenstrip had moeten worden. 

De steen der wijzen is mijn eigen manier om aan te geven dat ik van die steen op mijn nek erg veel geleerd heb. Al is dat aan de eerste aflevering van dit stripje niet te zien en te merken. Jaren later kwamen mijn ex echtgenote en ik erachter dat ik een strip over mezelf gemaakt had. 

Inmiddels ben ik gescheiden heb een lieve vriendin en ben ik opa van twee schatten van kleinkinderen. En juist dat laatste zette me aan het denken. Ik heb mijn eigen grootouders nauwelijks gekend. Mijn vaders ouders helemaal niet en de ouders van mijn moeder veel te kort. Ik weet niet hoe anderen dat ervaren, maar ik heb hun ervaringen en visie op het leven vanuit hun eigen ervaringen gemist. Had er veel meer van uit hun eigen mond willen horen. Vandaar dat ik op het idee kwam mijn eigen visie op de wereld en het leven, met mijn eigen leven in het bijzonder, aan mijn kleinkinderen door te geven.

Inmiddels weet ik dat de levens van mijn grootouders en mij overeenkomsten vertonen. Mijn vaders vader heeft zich van het leven proberen te nemen. Wat na drie dagen lijden in het ziekenhuis ook gelukt is. Daar heb ik een kort verhaal over geschreven dat ik later in de blogs zal plaatsen. En mijn opa van moeders kant is voor de oorlog tijdens de recessie van toen alles kwijtgeraakt. Hij had een stuk of 7 huizen en is ze gewoon allemaal kwijtgeraakt. Doordat hij de mensen die in zijn huizen woonden vertrouwde en dus geen zwart op wit huur overeenkomst had. Wat ik later hoorde durfde hij dat ook niet zo goed. Zelf heb ik zulke dingen ook altijd lastig gevonden en ben dan ook een keer of 3 aan een faillissement ontsnapt. Dat ik inmiddels door de huidige recessie ook alles ben kwijtgeraakt is voor mij dan ook niet zo verwonderlijk. Denk niet dat ik er niet alles aan gedaan heb om dit te voorkomen, maar dat is me dus niet gelukt. Rijk worden is me wat geld betreft dus ook nooit gelukt. En wat zou ik dat graag wel bereikt willen hebben. Ik ben pas 61 dus het kan nog. ;-) Het grote voordeel van niets meer hebben is dat men dus ook niets meer van je af kan nemen. En geloof me, de roofridders van de staat, de deurwaardes en incassobureaus proberen dat toch echt wel. Volgens de wet hebben ze groot gelijk. Alleen kijk ik daar wat anders tegen aan. Hoe lang gaan ze in Den Haag nog door met hun koppen in het zand steken? 

Getekend door mij in 2009. Niemand geloofde me toen.

Ik denk dat ze dat nog heel lang gaan doen. Hoe zou je anders kunnen verklaren dat zo'n beetje alle besluiten die ze nemen verkeerd uitpakken. Misschien had mijn opa wel gelijk. Hij had ambtenaren niet zo hoog zitten. Volgens mijn opa 'vreten ambtenaren uit de staats ruif'. Hij bedoelde eigenlijk dat ze niets gewend waren. Alles werd en wordt voor ze geregeld. Als je in een dergelijk beschermde omgeving je werk moet doen, dan is het bijna onmogelijk om dat goed te doen. Laat staan naar de geest van de tijd, gebruikmakend van de omstandigheden waar de gewone man (de niet ambtenaar) in leeft of moet zien te overleven. In deze barre tijden blijkt maar weer eens hoe langzaam de molens en het verstand van ambtenaren (dus ook ministers en staatssecretarissen) werken. Als je ministers hoort zeggen dat "het van het grootste belang is om de mensen weer snel aan het werk te krijgen' dan kun je wel zien dat de bewuste bewindsman (vrouw) geen idee heeft wat er zoal in het gewone burgermans leven speelt. Voor de goede orde: Er is gewoon geen werk meer. (punt)

Mijn eigen werkterrein, dat van het entertainment is grondig en succesvol de nek omgedraaid door de vorige minister van financiën, die liep te hannesen met BTW tarieven en bedrijfsfeesten niet langer belasting aftrekbaar te laten zijn. Vanaf begin 2009, februari om precies te zijn, sloeg het recessie spook genadeloos en tot nu toe permanent, bij mij toe. Het is dat ik dat jaar nog baadt had uit een leuke illustratie opdracht, anders was het nog desastreuzer geweest. Maar 45 % bruto omzetverlies is voor een kleine zelfstandige als ik toen was, niet op te vangen. Zeker niet als de daling aan werk in 2010 stevig doorzet. wat dus het geval was. Idem 2011 en idem 2012. En de vooruitzichten voor 2013 zijn wat het entertainment betreft voor mij niet rooskleurig. 

Ja, ik ben door een behoorlijk lange en zwarte tunnel gegaan. Maar als je het overlevingsadvies van Tom Hanks in de film "Cast away" opvolgt, dan kom je vanzelf weer uit die tunnel. Op de vraag hoe hij alle moeilijkheden op het onbewoonde eiland overleefd had antwoordde hij: "Just keep breathing."

En inderdaad als je het voor elkaar krijgt om adem te blijven halen komt aan alle ellende een eind. In mijn geval heb ik alles achter mij mogen en moeten laten. Mijn werk, auto, huis, gezin, geld en zin in het leven. In 2007 waren mijn vrouw en ik al gescheiden, dus dat was een mooie voorbode van nog meer onheil. Maar zie, ik ben blijven ademen en ik leef nog. Dat ik er weer zin in heb kun je wel zien aan mijn twitter account en nu dus ook mijn eerste schreden in blog-land. Bovendien heeft mijn dochter inmiddels twee prachtige kleinkinderen op de wereld gezet en dat maakt mij een enorm trotse opa. 

En voor hen schrijf ik deze blogs. Ik hoop later wel te horen wat ze er van vonden. Dat opa geen spookverhalen heeft zitten vertellen.

illustratie bij cursus Chinees, door mij getekend in 2009

Tot zover mijn eerste blog. Bedankt voor het lezen