De veertiende steen

"Vogelgezicht"
Deze tekening heb ik in 1977 getekend

Vandaag is Koning Elf nadrukkelijk aanwezig. Deze keer niet om me te dicteren, maar om me te begeleiden. "Je kunt het zelf" zegt hij dan. En dan doe ik het zelf, dan begin ik gewoon en dan vloeien de woorden als vanzelf uit mijn vingers. Eerst heb ik nog een aantal tekeningen gescand en dan krijg ik al een beetje een idee wat het gaat worden. 
Het loopt meestal anders dan je denkt. Laatst sprak ik met iemand over de blogs die ik schrijf en ik vertelde dat ik dat op dezelfde manier deed als met tekenen. Zeker de oudere tekeningen, zoals de openingstekening van vandaag, maakte ik in opperste concentratie. Het duurde wel even voor ik 'er helemaal in zat', maar dan ging ik ook als een speer. Dat lukte me helaas niet iedere dag, maar er waren van die dagen bij dat het wel als vanzelf ging. 
Dan had ik altijd het hele sterke gevoel dat ik niet alleen in de kamer was. Als ik om me heen keek zag ik ook niemand, maar ik voelde gewoon dat er iemand achter me stond. Zoals nu dus Koning Elf bij me is en nog een aantal anderen, maar hij is nu het meest nadrukkelijk aanwezig. 
Ik moet toegeven dat ik het vroeger best wel een beetje eng vond. Ik ben er nooit bang voor geweest, maar het idee dat er iemand was die mij wel zag en ik die persoon niet, was wel even wennen. Maar het voelde zo gewoon en vooral ook erg fijn, dat ik me tegelijkertijd ook erg sterk voelde.

Vogels komen nogal eens voor in mijn intuïtieve tekeningen. Op de een of andere manier horen ze er gewoon bij. Ze worden niet voor niets de boodschappers van God genoemd. En vogels vertellen dus altijd iets. Daar heb ik al eens eerder iets over geschreven.

Gisteren zat ik in de trein en zag buiten op de weilanden opeens een heleboel ganzen en ik dacht 'ik moet straks in mijn blog even zeggen wat ganzen je willen vertellen.' 
In het TotemdierTarot van Ted Andrews betekent de gans. "Sla acht op je queeste." In gewoon Nederlands wil dat zeggen dat je je levensopdracht in de gaten moet houden. Dat je niet teveel moet afdwalen van je feitelijke doel in dit leven. Dat is dus voor iedereen een ander doel, maar de gans vertelt je dat je je moet concentreren op wat echt belangrijk voor je is. 
Terwijl de trein stevig door denderde liet ik mijn gedachten de vrije loop. Dat is dus ongeveer hetzelfde als wanneer ik helemaal geconcentreerd zit te tekenen of, zoals nu, zit te schrijven. Al snel dacht ik aan enkele mensen die in hun laatste sterfelijke leven klaar waren met het aardse driedimensionale leven en 'los gekomen waren van de materie'. Zij bleven zo lang ze konden hun werk doen, maar gaven ook lezingen en inspireerden andere mensen. Ze gaven dus gewoon zoveel mogelijk informatie door aan al diegenen die het wilden horen. Dat lijkt mij ook wel wat. Mijn dochter zei me laatst dat ik een goede leraar zou zijn, want toen ik haar iets over tekenen vertelde, moest ze wel blijven luisteren en niet omdat ik haar daartoe dwong, maar omdat ze geboeid was door wat ik haar vertelde. Het deed me goed dat van haar te horen. Als ik dan aan het vertellen ben dan zit ik helemaal in de stof die ik door wil geven. Het moet dus iets met kennis doorgeven zijn. Als je wijsheid door kunt geven is dat natuurlijk nog mooier, maar dat zien we dan wel weer. 'Wat is wijsheid'" wordt vaak gezegd. Wie het weet mag het zeggen. Wijsheid is begrepen kennis, zeg ik altijd. Kennis kun je uit je hoofd leren, maar wijsheid is datgene wat je op de een of andere manier begrepen hebt. Daar gaan meestal wel een paar jaren overheen. 

Over jaren gesproken. Al een paar jaar krijg ik allerlei signalen welke richting ik met mijn leven op zou kunnen en/of moeten gaan.
Ik wil heel graag jonge mensen stimuleren om vooral hun hart te volgen en zich niet teveel af te laten leiden door wat de maatschappij van hen verwacht. Want wat de maatschappij van haar mensen verwacht is totale overgave in de geraffineerde vorm van slavernij, die geld verdienen heet.

De volgende tekening illustreert prima wat dat onder andere inhoud.

"Gulden"
Uit het zeer productieve jaar 1985

Geld verdienen en zoveel mogelijk in de materie duiken. De onbruikbare auto staat hier symbool voor alles wat we eigenlijk niet nodig hebben maar toch willen hebben. Dat kun je wel zien aan de onhandige plaats die het voertuig inneemt. Bovenaan een trap met een mooie loper die de treden afgerold is, maar waar de auto niet overheen kan. Zo'n auto kost geld en rechts voor toont de echte, ouderwetse gulden zijn/haar hoofd, ten teken dat je daar wel wat voor moet doen. En dat lukt dus over het algemeen alleen maar als je dingen doet die je eigenlijk helemaal niet wilt doen, maar omdat iedereen in die tredmolen loopt, doe jij het dus ook maar. En blij dat we zijn met al die materiële dingen. Reken maar van ja zekerwetenwel, het is heerlijk om een auto te hebben en al die andere luxe dingen. 

Maar moet dat dan helemaal ten koste gaan van onze natuur? Is ons gevoelsleven dan zo inferieur dat we alleen maar aan werken en geld verdienen denken omdat de huur en de hypotheek en de verzekeringen betaald moeten worden? 

Links ligt de natuur uitgeteld op de grond, de armen al diep in de grond. Over het onderlichaam groeit al gras en de maatschappij snelt verder. Naar de natuur wordt niet meer gekeken. In tegendeel, voor de materie wordt de loper uitgelegd. Je ziet de vogel verbaasd naar die auto kijken. Wat ik kan is toch veel handiger? Je ziet het hem denken. "Rare vogels die mensen." 

De vrouw links op de tekening staat symbool voor alle innerlijke gaven en het scheppende van de mens. Maar dat wordt door materie en hebzucht en geloof, totaal weggedrukt en vertrapt. Rechts zien we nog een gecultiveerd riviertje onder een brug doorstromen. Die brug zorgt ervoor dat we niet in het water hoeven. Water staat voor gevoel en gevoel daar hebben ze in de grote werkende mensenmaatschappij een broertje dood aan. 

Het liefst zou men alle rivieren, sloten en beekjes dempen en er grote snelwegen overheen leggen. Opgeruimd staat netjes denken ze dan. Dat gevoel hebben we mooi onderdrukt, daar stappen we mooi overheen. Maar het gevoel is niet te onderdrukken. 'Weet je wat we dan doen? Dan geven we de mensen toch een pseudo gevoel. Dan geven we ze iets om van te dromen. Zoals bijvoorbeeld grote glimmende moderne auto's, strakke slanke lichamen van mannen en vrouwen. Dan gaan ze wel hun best doen om alles te kunnen kopen wat nodig is om zo slank en strak te worden.' 'Hoe doen we dat?' vroeg een arme stakker, die wel mee wilde doen met de grote jongens en meisjes, maar nog in een korte broek naar de vergadering kwam. 

De grote jongens en meisjes lachten hem vierkant uit.  Daar hebben we reclame voor." We vertellen ze gewoon iedere dag wat ze nodig hebben en na een tijdje gaan ze echt denken dat ze het zelf bedacht hebben en dat ze het ook allemaal echt nodig hebben en willen hebben." "Zou je denken?" vroeg de kortgebroekte arme stakker in een ultieme poging iets verstandigs te zeggen. "Ga jij nou maar in de zandbak spelen en laat ons het grote werk doen. Misschien mag jij straks de eerste reclamefolders rondbrengen, dan kun je geld verdienen voor een echte lange broek, een grote mensenbroek." Nou dat leek de arme stakker wel wat en hij stonk er met open ogen in. Precies zoals de grote mensen het gezegd en bedacht hadden. Hij had echt het idee dat hij erbij hoorde toen hij eindelijk het geld bij elkaar had om een lange broek te kopen. Wat hij niet wist was, dat het een verkeerde broek was. Deze paste niet bij de werkende mens die zichzelf uiterst serieus nam en gewichtig over wilde komen. 

"Blitz Jasje"
Ook weer uit 1985

Dit deed me denken aan de tijd dat ik dacht dat ik een pak aan moest doen als ik met mijn tekeningen en teksten naar mogelijke opdrachtgevers ging. Dat werkte natuurlijk voor geen meter. Maar ik heb echt een tijdje gedacht dat het misschien wel zou werken. Daarvoor was het in een spijkerboek en een trui immers ook niet gelukt. 

In dat nette pak is dat dus ook niet gelukt. Was natuurlijk ook een verkeerd pak.

Kleren maken de man, zegt men en dat zal best zo zijn. Maar al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding. Niet zo aardig voor apen, maar het gaat even om de boodschap. Als je dan toch iets wilt doen in de maatschappij en je hebt geen idee wat en al helemaal niet hoe, dan kun je maar beter zo veel mogelijk jezelf zijn. Al loop je in een jute zak, wat kan het je schelen. Die anderen lopen toch ook voor gek met dat colbertje en die vreselijke stropdas op een fout bloesje. 

"Blitz dasje"
Je raadt het al, ook uit 1985

'Wil ik dit soort dingen allemaal aan jonge mensen vertellen?' dacht ik nadat ik een tijdje zo mijn gedachten had laten gaan. Ja, en natuurlijk nog heel veel meer, dat lijkt me erg leuk. Maar het mogen ook oudere mensen zijn. Alle leeftijden is helemaal goed. Ik wil graag vertellen hoe ik het zie en hoe ik het voor elkaar gekregen heb om, als een voor de huidige maatschappij totaal ongeschikte persoon, te overleven en er wat van heb weten te maken. Gewoon door adem te blijven halen en vooral mijzelf trouw gebleven te zijn. Vroeger wist ik nog niet van de vogels als boodschappers en al helemaal niet wat ganzen betekenden. Het enige dat ik over ganzen wist is dat het geweldig goede waak'honden' zijn en dat ze gemeen kunnen pikken. Dat zijn toch al weer gauw twee dingen. En ze leggen grote eieren. Dat is dus drie.

Al doende leert men en dat heb ik dus gedaan. Op mijn terrein en gevoed door een brede interesse in dingen. Ik heb altijd willen begrijpen wat mensen bewoog iets wel of niet te doen. "Waarom?" is een woord dat ik veel gebruikt heb. Waarom zijn oude beschavingen ten onder gegaan? Ook zo'n vraag die me veel heeft bezig gehouden. Nou ja, tegenwoordig hoef je maar om je heen te kijken om te zien waar beschavingen aan ten onder gaan.

"Ruïne."
Een jaren 80 opzetje voor een nog uit te werken tekening.

Ruïnes hebben de buitengewoon eigenaardige eigenschap dat ze ooit eens zijn gebouwd en waarschijnlijk een volle glorie hebben uitgestraald. Dat geldt voor alle bouwwerken, maar toch zeker voor de grote imposante gebouwen die men bouwde om weer en wind en vijanden te trotseren. 

Waarom vergaan ze dan? 

Ten eerste door de tand des tijds en ten tweede omdat er nieuwere en soms ook betere vormen van behuizing ontwikkeld werden. Een groot kasteel is moeilijk warm te houden en door de komst van nieuwe vechtmethodes en technieken zijn ze ook minder bruikbaar gebleken om zich tegen struikrovers en andersoortige legers te beschermen. Dus werd er van lieverlede uitgeweken naar andere beter te verwarmen en te bewonen behuizingen. Paleizen en zo. Ook groot en duur, maar beter passend in de moderne tijd. 

Dat geldt ook voor de maatschappijen die om dergelijke bouwwerken heen bestonden. Groot, log en steeds minder praktisch. Niet meer te verwarmen en het biedt ook geen weerstand tegen oprukkende vijanden. En om het even heel duidelijk te stellen. Alles wat niet in de dan heersende maatschappijvorm past of wil passen is een vijand. Vroeger en nu. Dat wordt niet met naam en toenaam gezegd, maar ze bedoelen het wel. 

Om een klein voorbeeldje te geven. Toen de Maya's en de Inca's geconfronteerd werden met de geweren van de Spanjaarden legden ze al snel het loodje. Tegen dergelijk modern wapentuig was de pijl en boog en de speer niet opgewassen. Dus namen de mannen met het geweer de hele club in Zuid Amerika over.

Datzelfde gebeurt nu hier ook. De steeds sneller voortschrijdende technologieën zijn niet meer door lokale wetgevingen tegen te houden, dus wordt de huidige conservatieve economie links en rechts onder de voet gelopen door alle nieuwe mogelijkheden. Momenteel hebben vooral banken erg te lijden onder cyberaanvallen. De betrokken bestuurders, van die banken, doen heel stoer en sturen zo snel ze kunnen, een arme drommel in een verkeerd pak voor de camera, om op televisie uit te leggen dat alles onder controle is. Lachwekkend natuurlijk, want deze cyberaanvallen duren al veel langer dan we weten en het gaat net zolang door tot het banken systeem op zijn/haar rug ligt. Met andere woorden, als er betere wapens zijn, dan leggen de oude wapens het gewoon af. 

Waarom hebben de huidige machthebbers die moderne wapens dan niet? 

Goede vraag. 

Conservatisme. 

Wat de boer niet kent vreet hij niet. Dus die moderne computertechnieken zijn niet voor gewone mensen, dat is iets voor nerds en die zijn ongevaarlijk. Niet dus.

Kijk maar naar het facebook feest in Haren.

Gewoon geen idee wat voor impact de moderne mediamogelijkheden allemaal in zich bergt. 

'Weet je wat?' Zie je de hoge dames en heren denken. 'Dan gaan we het toch gewoon verbieden. Dat deed de kerk vroeger ook.' Als iets gevaarlijk werd deden ze het gewoon in de ban. Dan werden er vervloekingen uitgesproken en werd je uit de groep gegooid. Dat was in die tijd makkelijk, want de groepen waren klein en overzichtelijk. Nu in deze tijd van globalisering, is de hele wereld een grote groep. Gooi die er maar eens uit. 

Dat valt met geen pijl en boog tegen te houden. En al helemaal niet door een politieman in een fout pak. Want laten we even heel eerlijk zijn. Die uniformen zijn toch steeds zieliger, zelfs Jan Klaasen heeft een dergelijk kostuum geweigerd toen hem een rol in een nieuw poppenkast stuk werd aangeboden. Dat verhaal zou over een troonswisseling gaan en Jan kreeg de buitengewoon belangrijke taak in het stuk om de koning te bewaken. 

Jan zag de bui al hangen en trok zich snel terug, want in deze tijden van massaliteit, drones en andere communicatie technieken zag Jan geen heil om in zo'n opzichtig harlekijns kostuum een rol van betekenis te spelen. Dat had je in Haren tijdens de rellen die daar ontstonden ook al gezien. Die strepen waren een geduchte markering waar stevig op gemikt kon worden. Of uit de buurt gebleven als er zo'n wandelende fluoriserende malloot jouw kant op kwam. "Gingen ze bij de poppenkast productie maatschappij dan helemaal niet met hun tijd mee?" Jan vroeg zich echt af of hij niet een last minute reis naar een warm land kon boeken. Equador leek hem wel wat, daar had Jan mooie foto's van gezien toen collega's daar voor een project naar toe gegaan waren. 

Jan had nog meer redenen om de aanvankelijk fel begeerde rol te weigeren. Ze hadden een openings liedje bedacht, waarvan ze zeker wisten dat het goed was. Dat hadden ze laten onderzoeken door aan hun medewerkers/sters te vragen of ze het leuk vonden. Nou en die hadden het allemaal een mooi liedje gevonden. Die trollen hoefden het zelf niet te zingen, dus vonden ze het goed en waren ze weer even verzekerd van werk.

Door mismanagement en stug volhouden, dat het allemaal goed is, gaat elke goed gefundeerde maatschappij naar de kloten. Daar kun je gif op innemen. Kijk maar om je heen.

"Lekke beker"
Ook getekend in 1985

Gewoon zeggen dat er niks aan de hand is en dat alles onder controle is. De beker is niet lek, nee, hij heeft een ingebouwd systeem zodat hij niet overstroomt.

Hoe lang duurt het nog voor dit soort machthebbers aan de kant geschoven worden en vervangen door anderen die het, hopelijk, beter gaan doen. Slechter kan haast niet.

Nee, Jan Klaassen had er toch al niet meer zo'n zin in en zocht stilletjes naar andere bezigheden. En omdat hij al zo heel lang de paljas had uitgehangen, leek het hem wel wat om zijn ruime ervaring over het leven met anderen te delen. 

Je staat er van te kijken wat zo'n clown allemaal meemaakt. Daar kan hij of zij veel over vertellen. Het voordeel van dergelijk werk is dat je als ongevaarlijk wordt gezien. Je draagt immers een 'verkeerd' kostuum, dus kun je nooit een bedreiging voor de autoriteit van de ander gelden. Dat hoeft ook niet, het is al genoeg als men je neemt zoals je bent. 

"Hoe denk je anders dat ik hier gekomen ben?"
Getekend in 1985

Als artiest wordt je niet vaak op waarde geschat. Je doet werk dat men over het algemeen niet begrijpt. En dan kun je er nog van leven ook. Niet iedereen kan daar goed mee omgaan. Ik kan me nog die dag herinneren dat ik op een feest moest spelen en ik met de opdrachtgever even buiten liep om mijn koffers uit de auto te pakken. Hij reed zelf in een bescheiden middenklasser en ik in een iets minder bescheiden middenlasser. 

De beste man verschoot van kleur, trok dus wit weg en keek geschrokken naar mijn auto. Toen klaarde zijn gezicht plotseling op en was het goed. Aan het nummerbord zag hij dat mijn auto een jaar of tien oud was en de zijne was nieuw. Begrijp je de gevoeligheid? 

Je mag alles, als het maar niet te gek is. 

Dat wordt iets anders als je bekendheid via radio, tv of film geniet. Dan is het ineens wel goed dat je een grote dure nieuwe auto rijdt, want je werkt er immers hard genoeg voor. Maar in mijn segment, waar bekendheid niet aan de orde is, is het belangrijk dat je het ogenschijnlijk niet beter dan de werkende opdrachtgever doet. 

Me dunkt dat ik het een en ander aan bagage in mijn ransel heb verzameld.

"Alles in 1"
1985

Bovenstaande tekeningen, die van de vliegende olifant met de grote oren en de 'Alles in 1", slaan uitstekend op mij. Niet dat ik al kan vliegen en/of zweven, maar het geeft mooi weer dat ik van mijn plek gekomen ben. Het laat zien dat er een nieuwe wereld voor me open ligt. Nog niet door mij betreden, maar al wel binnen bereik. Natuurlijk neem je in zo'n geval alles mee wat je in de afgelopen jaren en levens aan ervaring hebt opgedaan en dus is het nu tijd om het door te geven. 

Zo, dat heb ik eindelijk durven zeggen. Maar het is gewoon de waarheid en ik weet dat het zo is en dat het goed is.

Langzaam maar zeker ontrolt zich een nieuw leven voor me uit, met nieuwe bezigheden en mogelijkheden en daar geniet ik van. Het mag van mij soms wel wat sneller, want economisch gezien wordt het zo langzamerhand wel weer eens tijd dat ik wat vet op de botten krijg. Lijkt me leuk om weer eens iets te kunnen kopen wat je niet echt nodig hebt, maar het gewoon leuk vind om te hebben. Of om weg te geven. Dat is soms nog leuker.

"Vrouw met dienblad op een dienblad."
Weet zo uit mijn hoofd niet meer wanneer ik dit getekend heb.

Dat niet alles op een presenteerblaadje wordt aangeboden mag duidelijk zijn. Toch krijg je alles aangeboden. Dat klinkt heel tegenstrijdig. Maar het is wel zo. De afgelopen 21 jaar tijdens mijn werk in het entertainment, ben ik in zo ontzettend veel verschillende situaties terecht gekomen, dat het wel heel gek zou zijn geweest als ik daar niet het nodige van opgestoken zou hebben.

Zo is mijn afkeer voor uniformen nog groter geworden dan die al was. Zelf heb ik natuurlijk ook in uniformen gelopen. Voor sommige rollen is dat wenselijk, dus dan trek je zo'n mal pak aan. Man ik heb zelfs in een paashazen pak gelopen. Dat heeft me wel even een korte depressie opgeleverd. Ik dacht echt even 'ben ik nou echt 45 jaar geworden om dan nog in zo'n raar pak rond te moeten lopen?' Maar ik had de klus aangenomen en heb uiteindelijk reuze veel plezier gehad als paashaas. Dat komt ook omdat ik over het algemeen razend snel mogelijkheden zie om het toch leuk te krijgen en te houden. Door de kop niet op te zetten, want dat werkte niet en die was ook niet mooi, gaf ik mezelf de ruimte om het op mijn eigen manier te doen. En dat werkte, zoals dat over het algemeen werkt. In plaats van die kop zette ik een brilletje op, wat weer veel reacties van de aanwezige grapjassen en wijsneuzen opleverde. Dat ging dan van: "Heee, een paashaas met een bril, dat kan toch niet man." Ik reageerde dan stoïcijns: "Ik lustte vroeger geen worteltjes." En dan had ik er weer een paar vrienden voor het leven bij. Tja wie niet sterk is moet gewoon slim zijn. Gelukkig ben ik het allebei.

Dit soort ervaringen geeft wel aan dat je uit elke situatie iets positiefs kunt halen. Daar moet je dan wel even voor open staan en gelukkig heb ik dat zo veel mogelijk gedaan.

En die houding blijf ik houden, want ik zou wel gek zijn als ik zou denken dat ik er al zou zijn. Ik mag dan wel toe zijn aan een nieuwe uitdaging, dat wil nog niet zeggen dat ik alles al weet. Nieuwe ronde nieuwe kansen en die moet je grijpen, dus daar richt ik me op.

"Landschap schets"
Ook van deze tekening weet ik niet meer wanneer ik die getekend heb.

Het landschap is misschien nog niet helemaal scherp en afgetekend, maar is al wel duidelijk zichtbaar. Er loopt ook al een figuur de open vlakte op en dat ben ik dus. Het is allemaal nieuw, wat voor me ligt. Spannend en heel bevredigend en uitdagend om aan te beginnen.

Met dank aan alles wat ik tot dusver heb mogen doen en ook gedaan heb, laat ik het oude achter me en ga door met het nieuwe. Dat is de enige manier om niet door conservatisme uiteen te vallen, zoals dat met alles gebeurt wat zich niet aanpast en vernieuwt of gewoon mee buigt met het riet. "Buig je niet, dan barst je wel!"

"Touwladder"
1985

Het is niet erg om met een touwladdertje op het vliegende tapijt te klimmen. 

Alle begin is moeilijk en als je het al kunt hoef je het niet meer te leren, dus begin maar gelijk met leren. Dat houdt je jong en fris van geest. 

Ik ben dan wel geen fakir, maar als metafoor vind ik hem wel mooi. 'Ook een beginnend fakir heeft een opstapje nodig."

Al doende ben ik mijn eigen opstapje aan het creëren. Met passen en meten wordt de meeste tijd versleten.

"Overvol luchtruim"
Ook deze stamt uit 1985

Als we allemaal al zouden kunnen vliegen zou het luchtruim overvol zijn. 

Ik kon het toch echt niet laten om mijn handtekening rechts boven te zetten op de uitlaatgassen van de ufo die al helemaal links vliegt en/of zweeft. Ik heb wat met die dingen. 

Bedankt weer voor het kijken en lezen. Laat gerust wat van je horen als je op en/of aanmerkingen hebt. Vragen mag ook. Vind ik allemaal leuk.

Groet en tot de volgende keer,

Dirk

De dertiende steen

"Wereld in overgang." Uit 1985

Het wordt recessie genoemd, maar feitelijk is het progressie. De aarde draait sneller om haar as en het trillingsgetal van alles en iedereen stijgt. Daar zouden we met ons allen blij mee moeten zijn, maar in plaats daarvan probeert de halve wereld de andere helft ervan te overtuigen dat we zo snel mogelijk weer aan het werk moeten. De politieke leiders van dit moment doen hun uiterste best om het oude systeem te behouden. Maar als iets klaar is, dan is het niet meer dan logisch dat er iets anders voor in de plaats komt.

"Geloof in verval." Ook uit 1985.

Zoals ik al eerder heb gezegd, heb ik in het verleden veel tekeningen gemaakt waarvan ik op dat moment niet wist of begreep wat het betekende. En in 1985 heb ik heel veel uit de losse pols zitten tekenen. Vaak de ene na de andere. Er zijn er al een aantal voorbij gekomen en er komen er absoluut nog een heleboel aan bod. Dat klustertje gebouwen aan de horizon zijn een aantal geloofsgebouwen aan elkaar en bij elkaar. Want in mijn beleving is het allemaal een pot nat. Het zijn altijd geloven die ontstaan zijn door toedoen van grote geesten, zoals Jezus, Buddha, en nog een aantal andere profeten, die ik hier niet bij naam noem. Ik wil geen problemen met lui met een kort lontje. Als je begrijpt wat en wie ik bedoel. Het oorspronkelijke gedachtengoed van die grote Zielen was natuurlijk ook goed, het vervelende is dat meteen nadat deze zielen van de aardbodem verdwenen waren, er een aantal mannen opstond die wel raad wisten met de waarheden van die grote zielen. Waar ze konden, schrapten ze de rol van de vrouw zoveel mogelijk weg. Die vonden ze alleen maar lastig. Dat had een reden, want vrouwen hebben door de eeuwen heen altijd een goed gevoel voor spirituele zaken gehad. Velen hebben een direct lijntje met 'boven' al was het alleen maar omdat ze dat nodig hadden en nog steeds hebben om hun kinderen groot te kunnen laten worden. Het zesde zintuig heet dat. Dus de hoog sensitiviteit die vrouwen aan de dag legden en dat dus nog steeds doen, was een grote bedreiging voor de leidersrol die mannen graag voor zichzelf in gedachten hadden. Onderdrukking volgde en dat gebeurde over het algemeen niet op zachtzinnige wijze. Vrouwen zouden hun hoofden moeten bedekken en hun benen en eigenlijk alles wat maar te bedekken viel. Onzin natuurlijk, maar een bijkomend voordeel was dat het vrouwen ook wel beschermde tegen al te hitsige kerels die zichzelf niet in toom konden houden. 

"Vogel kijkt naar vrouw." Begin jaren tachtig

Deze tekening heb ik ook in zwart wit uitvoering. Die gebruik ik een andere keer wel weer.

We hoeven de vrouw in haar algemeenheid natuurlijk niet op een voetstuk te zetten. Ook vrouwen zijn mens. Ja heus waar, het is echt zo. Dus laten we elkaar dan ook als mens behandelen. En niet langer onderdrukken, op welke wijze dan ook en over de hele wereld. 

Ik noem een paar voorbeelden van onderdrukking, hoofdzakelijk geïnitieerd door de diverse, dan geldende, geloofsgroepen. Als men dacht dat iemand dingen kon die ze eigenlijk niet zouden moeten kunnen en/of  weten, zoals het gebruik van geneeskrachtige kruiden, dan waren er altijd wel een paar angsthazen die zo iemand bij de gezagsdragers verraadden. Niet zelden ook door de geneesheren, die via reguliere weg zich de geneeskunst eigen hadden gemaakt, maar veelal enorm tekort schoten in de daadwerkelijke genezing van de diverse kwalen van die tijd. Wat dat betreft is er nog steeds niets veranderd. Natuurlijk was het moeilijk te bewijzen dat dergelijke vrouwen en ook wel mannen, iets konden wat ze eigenlijk niet zouden moeten kunnen, dus bedachten ze idiote proeven van bekwaamheid, of liever gezegd van bezetenheid. De verdachte personen werden in het water gegooid en als ze bleven drijven waren ze heks en als ze niet bleven drijven deugden ze ook niet. Het kwam er dus gewoon op neer dat als je verdacht werd van iets, wat de hoge heren niet zinde, je eigenlijk ook al meteen veroordeeld was. Uiteraard werd er een tribunaal ingesteld en daar werden de verdachten nog verhoord en kregen ze de kans te bekennen, zodat ze nog gered zouden kunnen worden. Maar meestal waren de arme drommels eerst vakkundig en op laaghartige wijze gemarteld. Een hoge geloofsfunctionaris met het heilige geschrift er naast staand natuurlijk. De schijnheiligheid ten top. 

Jeanne D'Arc was een grote ziel die ook op bovenstaande wijze gemarteld en verbrand werd. Alleen maar omdat ze te machtig geworden was met haar natuurlijke vermogen met 'God' te spreken. Al dit soort verwerpelijk machtsvertoon monde uiteraard uit in menige schertsvertoning. Er zijn nu nog steeds landen op de wereld die zich bedienen van soortgelijke schijnrechtvaardigheid, ingegeven door angst hun macht en bevoorrechte positie kwijt te raken. In de middeleeuwen was de brandstapel een geliefde strafmaat, eenzame opsluiting en inmetselen waren ook beproefde straffen. Verbanning was misschien nog wel het menslievendste wat je in die tijd kon overkomen. Tegenwoordig mag de brandstapel niet meer, maar maakt men graag gebruik van de diverse media om mensen, die niet in het juiste hokje passen en alleen al daarom niet in het gareel lopen, te stigmatiseren en belachelijk te maken. Het zal duidelijk zijn dat ik veel, nog lagere vormen van straf mogelijkheden, onbenoemd laat. Wat dat betreft is de menselijke geest tot veel slechts in staat. Gelukkig is de mens ook tot heel veel goede dingen in staat en die tijd breekt nu dus aan. Is al aangebroken moet ik zeggen. Alleen merken we voorlopig alleen nog maar de afbrokkeling van het oude vertrouwde systeem van angst en slavernij.

 

De derde dimensie, waar we tot nu toe in geleefd hebben, is er een van angst, bijgeloof, geweld en slavernij. Duizenden en duizenden jaren heeft de mens de kans gekregen om zich door deze brij van onvrijheid en onrechtvaardigheid heen te worstelen. Lukte dat, dan had je de staat van Verlichting bereikt. Eerder al schreef ik dat de grote zielen van de aarde verdwenen. Dat noemt men sterven of doodgaan, maar deze grote zielen gingen niet gewoon dood, ze waren zo ver ontwikkeld dat hun trillingsgetal zo hoog geworden was dat wij gewone stervelingen hen niet meer konden zien. Ze hadden zich vrij- en los gemaakt van de beklemmende en beperkende leefomstandigheden die de derde dimensie nou eenmaal is. In feite zijn ze er nog steeds. Zij zien ons wel, alleen de meesten van ons zien hen niet. Dan zegt men dat ze in de hemel zijn, of aan de andere kant van de sluier of aan gene zijde. Ook al onze familieleden, vrienden en wat dies meer zij, die 'dood' zijn, kunnen ons gewoon zien en horen. Maar ze mogen zich niet met ons hier bemoeien. Simpelweg omdat we een eigen vrije wil hebben. We zijn hier allemaal met een reden en die reden is voor iedereen anders. Onze gidsen helpen ons onze levensopdracht uit te voeren.

Kijk, dit is dus zo'n stukje tekst waar ik een paar honderd jaar geleden nog voor op de brandstapel zou zijn gegooid. Alleen omdat deze gedachten niet strookten met de werkelijkheid zoals de machthebbers het graag wilden hebben en houden. Nu is het grootste risico dat ik loop, dat lezers van dit blog afhaken met de gedachte dat ik niet spoor en er rare ideeën op nahoud.

"Gefragmenteerd." Uit 1985.

Ook weer zo'n tekening die naadloos aansluit bij wat ik wil zeggen. Deze persoon is nog net te zien, handen en hoofd zijn nog zichtbaar. De rest zien we niet, alleen de kleding. Kortom deze mens is op het randje van onzichtbaarheid gekomen. Niet door een toverformule, maar gewoon omdat hij hier zo goed als klaar is. Feitelijk zijn we allemaal op weg om die staat van zijn te bereiken. Dat doen we door heel te worden. Eerst alle ballast loslaten en dan de staat van vrij zijn betreden. 

Wat we nu in de huidige crisissituatie meemaken is het loslaten van alle ballast. Het valt niet mee om al je zekerheden weg te zien vallen. Waarom denk je dat er zoveel werkeloosheid is en dat mensen hun huizen niet meer kunnen betalen en dus uit huis gezet worden. Dat is echt niet zonder reden. Het lijkt hard, en als je er in zit, dan is het ook hard, maar als je er doorheen bent, dan ben je echt weer een stukje verder in het bereiken van de status van VRIJ ZIJN. 

Weet je nog? Dat legendarische stukje tekst uit een van de toneelstukken van Shakespeare. "To be or not to be, that's the question." Hij wist het al, want Shakespeare was ook een grote ziel. Niet hij zelf, maar degene die zich van zijn naam bediende. Ook daar zijn bewijzen van en dat is allemaal te lezen in boeken en ook op internet. Je hoeft het niet te geloven, maar geef het dan de kans om zo te zijn. Het is toch wel zo, of je het gelooft of niet. 

De waarheid heeft geen bewijs nodig. Alleen leugens hebben bewijs nodig. Kijk wat er tegenwoordig met alle machthebbers gebeurt. De ene leugen na de andere komt aan het licht. Dat is niet voor niets, want ook dat hoort bij het overgangsproces waar de hele aarde mee bezig is, compleet met al haar bewoners en bewoonsters van de minerale wereld, de planten wereld en de dierenwereld. Vrijheid, gelijkheid en broeder/zusterschap. Makkelijker kan haast niet.

"Geloof in het nauw." 1985

Omdat het oude systeem vooral gebaseerd was op angst, zullen velen proberen vast te houden aan wat ze kennen. Ook al stort om hen heen elke vorm van houvast ineen. Neem het Geloof. Maakt niet uit welk geloof je neemt, ze staan allemaal op instorten. Ook die leiders proberen te redden wat er te redden valt. In regio's waar de vrouwen nog hevig onderdrukt worden wordt dat met extreme vormen van geweld gedaan en in de gebieden waar een redelijke of goede vorm van gelijkwaardigheid bestaat, probeert men nog op oude sentimenten in te spelen. Maar steeds meer schandalen komen boven drijven en zorgen ervoor dat het oude losgelaten kan worden. Natuurlijk zijn velen geschokt door de vele vormen van misbruik van macht die nu geopenbaard worden, maar het is nodig. Anders worden die oude structuren van geloof en geloven niet losgelaten. 

Hetzelfde geldt voor onder andere politiek, de diverse overheden, medische wetenschap, het rechtssysteem, geldsysteem, energiebedrijven, het hele onderwijssysteem en als laatste het hele schimmige gebied dat we verzekeringen noemen.

Verzekeringen afsluiten is wel het ultieme machtsmiddel dat gebruikt wordt om mensen klein te houden door ze te overladen met angst. Kijk naar al die mensen die hun pensioenen weg zien vloeien omdat de banken er een puinhoop van gemaakt hebben en gewoon doorgaan met er een puinhoop van te maken. Zolang niemand dergelijke machtswellustelingen uit hun hoge kantoorgebouwen sleept en ze de sloot in smijten, gebeurt er niets en gaan ze gewoon verder met hun schimmige geldzaken. Maar ook die instituten zullen onherroepelijk verdwijnen. Niet omdat we ze niet meer willen, nee, gewoon omdat we ze niet meer nodig hebben. Overal om je heen kun je al mensen zien die, gedwongen door de omstandigheden, alternatieve betalingssystemen ontwikkelen. Ruilhandel is wel de simpelste. Maar er zijn ook mensen die een eenvoudige vorm van geld gebruiken en wel zo dat er geen bankdirecteur meer aan te pas komt om zichzelf te verrijken. In alle gevallen zijn natuurlijk uitzonderingen. Niet alle geloofsdienaren zijn slecht en dat geldt natuurlijk voor alle disciplines die ik hierboven heb genoemd. Ik weet het, ik noem vaak dezelfde instellingen die van hoog naar laag onder vuur liggen. Dat doe ik niet omdat ik een hekel heb aan de mensen die er werken, in tegendeel. Mensen zijn mensen en zolang we in de derde dimensie leven en geleefd hebben moeten en moesten we daar ook naar handelen en dat heeft iedereen op zijn/haar eigen wijze gedaan. Maar het hoeft niet meer. We kunnen nu allemaal samen gaan werken om er iets moois van te maken. We krijgen daar hulp bij. Heel veel hulp. Van alle grote zielen die er zijn. De kinderen die in deze tijd geboren zijn en worden, zullen zich (bijna) allemaal afkeren van het oude systeem, ze zijn daar gewoonweg niet voor gebouwd. Ook zij staan er niet alleen voor. Velen zijn hen voor gegaan, mensen zoals ik (is dat even uit de kast komen) hebben de weg gebaand voor hun kinderen die dat op hun beurt weer voor hun kinderen doen. Mijn ouders hebben de weg gebaand voor mij en voor mijn broer. En hun ouders daarvoor hebben dat ook gedaan. Overal over de hele wereld zijn mensen bezig geweest om op hun eigen manier bij te dragen om de huidige omwenteling van dimensies tot een succes te maken. De een heeft dat met Licht gedaan, de ander door veel en diep te mediteren, weer een ander heeft dat gedaan door gewoon de dingen anders te doen dan men gewend was te doen. Bijvoorbeeld door eerlijk zaken te doen. Dat kan namelijk en er zijn zakenmensen die dat gewoon goed doen. In alle lagen van de wereldbevolking zijn mensen, mannen en vrouwen, die hun werk gedaan hebben. Vaak zonder te weten dat ze dit aan het doen waren en ook waarom. Deze mensen noemen ze ook wel slapende reuzen. Waarom weet ik niet, maar het zou te maken kunnen hebben met het Lemurische mensenras, dat een stuk groter dan de huidige mens was. Het doet er ook niet toe, het heeft gewerkt, de aarde is zich onomkeerbaar aan het doorontwikkelen naar de volgende dimensie. Een dimensie waar het niet mogelijk is om met leugens en list en bedrog te werken. Simpel en alleen omdat iedereen dat gelijkt ziet, weet en/of voelt. Zelf heb ik daar mijn hele leven al last van, want toen ik een klein manneke was begreep ik al niet dat niet iedereen dat had. Ik heb geleerd er nauwelijks aandacht aan te besteden en mensen niet op hun doen en laten te be- en veroordelen, maar het is altijd aanwezig. Ik weet zeker dat in deze tijd steeds meer mensen ook soortgelijke gaven aan het ontwikkelen zijn. Of er op zijn minst voor open staan, omdat ze het zelf zo af en toe misschien ook wel hebben. Ik zou er maar vast aan wennen, want de jonge mensen van nu en in de toekomst, accepteren gewoon niet meer dat ze dingen moeten doen die ze niet zien zitten, ook al omdat het niet meer nodig is. Leerkrachten van alle onderwijs niveaus en systemen zullen daar meer en meer mee te maken krijgen. Dat is natuurlijk al lang aan de gang, maar het zal sterker worden. 

"Vissen aaien." Jaren tachtig.

Zou het niet prachtig zijn om de vissen onder water te aaien, zonder zuurstofflessen en andere hulpmiddelen? Ik zeg niet dat zoiets zou kunnen, maar ik denk het wel. Of dat al in de vijfde dimensie mogelijk is, weet ik niet, maar alles kan, dus waarom dat dan niet.

We gaan naar de vijfde dimensie en dus niet naar de vierde dimensie. Want dat is de dimensie waar we naar toe kunnen en dus ook gaan, als we slapen. Onze dromen beleven we vanuit de vierde dimensie. Daar leren we wat nodig is, krijgen we informatie en het wordt als een doorgeefluik gebruikt om ons te helpen. Ten minste, als we in staat zijn om onze dromen te begrijpen. Maar dat is te leren en ook daar is van alles en nog wat over te lezen. Er zijn ook cursussen voor en workshops. 

"Hulp nodig?" Eind jaren 70.
subtitel: "Vaarwel mijn vriend. Zoek wat ik niet kan vinden."

Als je niet op pad gaat kom je nergens, datzelfde geldt voor ergens naar zoeken. Als je niet begint met antwoorden te zoeken op de vragen die je hebt, zul je ze ook niet vinden. Het kan ook directer want de grote schilder Picasso zei: "Ik zoek niet naar oplossingen, ik vind oplossingen.: En zo is het maar net. Zoeken is mooi, maar vinden is beter. Maar je moet er wel een keer mee bezig gaan. Dat is vaak al genoeg. Er mee bezig zijn. Dat betekent dat er een proces op gang komt dat de antwoorden uiteindelijk bij je brengt. Je moet als een kind zo nieuwsgierig zijn en alles voor mogelijk houden. Dat betekent natuurlijk niet dat je klakkeloos alles maar voor zoete koek moet slikken. Als je er aan toe bent, komen de antwoorden vanzelf. Er is ook een reden waarom de grote zielen ons niet alles van begin af aan vertellen. Het is namelijk de zoektocht op zich die ervoor zorgt dat je het best en het meest leert. Het is de levenservaring die het hem uiteindelijk doet. En al die jonge kinderen dan? Hoe zit het daar mee? Dat is vrij eenvoudig. De kinderen die in deze tijd geboren worden hebben in hun vorige levens al datgene gedaan wat nodig was. Ze zijn dus redelijk blanco wat problemen betreft. Misschien nog niet helemaal vrij van karma, maar grotendeels toch wel. Dat neemt niet weg dat sommigen er bewust voor gekozen hebben om in moeilijke omstandigheden te incarneren. Waarom weten ze natuurlijk zelf het best. Onder andere om ons te helpen het werk af te maken. Dat is een van de redenen. Sommige mensen hebben wat meer hulp nodig dan anderen. Daarom ook bovenstaande tekening. Het is een ontwerpschets. Ook deze heb ik uitgewerkt, maar ik vind hem zo ook mooi. Het 'vreemde' wezen rechts onderin symboliseert de hulp die we ieder moment van de dag ontvangen. Of we er om vragen of niet. Er is altijd iets of iemand die ervoor zorgt dat we exact dat tegenkomen wat we nodig hebben. Daarom heeft het ook geen zin om medelijden met iemand te hebben. Hoe moeilijk de omstandigheden voor die bewuste mens ook mogen zijn. Medeleven is heel wat anders, dan toon je begrip en kun je de betrokken persoon of personen beter helpen. In het geval van medelijden lijdt je mee en dan kun je niets voor ze doen. Dan zit je zelf ook teveel in de problemen. Hoe beter je los kunt zijn van iemands lijden, hoe beter je die persoon kunt helpen. En hulp ontvangen werkt het beste als er eerst om hulp gevraagd wordt. Daarom moet je de engelen (ook grote zielen) altijd om hun hulp vragen. Mijn moeder vroeg de heilige Antonius om hulp als ze iets kwijt was. "Heilige Antonius beste vrind, maak dat ik ... weer vind." Op het stippel lijntje datgene vermelden wat je kwijt bent. En het werkt altijd, misschien niet onmiddellijk, maar uiteindelijk komt het weer bij je. Wij zijn van huis uit niet katholiek, maar heiligen zijn gewoon toegeëigend door de katholieken, ze zijn er echt wel voor iedereen. Je kunt er rustig van uit gaan dat verreweg de meeste 'heiligen' gewoon verlichte zielen zijn. Of grote zielen zoals ik ze graag noem. Verlicht betekent niets meer of minder dan los van de derde dimensie. Als je los bent, dan kan er ook niets meer aan je kleven, zoals zorgen, pijn, verdriet en ziekte. Het is de moeite meer dan waard om het pad van verlichting te bewandelen. Dan onderga je wat nodig is voor jou om tot verlichting te komen. Maar hoe zit dat dan met mensen die enorm veel en vaak en ook ernstig ziek zijn? Tja, daar mag je niets van zeggen, want je weet niet welke levensopdracht die mensen hebben. Ik weet het, dit klinkt wel heel erg makkelijk, maar als je het vanuit je geestelijk lichaam bekijkt is het o zo eenvoudig. Dan krijg je inzicht van het hoe en waarom. Ieder mens heeft reden om het leven te leven dat ze leven. Het is als met Hannes, die loopt de hele dag zijn neus achterna en het doet niet eens pijn.

Ergens in de jaren 80 gemaakt.
Bedoeld als tekening voor een kinderboek.

Maar Hannes concentreert zich alleen op zijn neus. Hij kijkt niet verder dan zijn neus lang is en het is veel verstandiger om dat wel te doen. Dat voorkomt veel butsen en builen en ook bloed en pijn. Het is als het leven, hoe bewuster je dat leven beleeft en leeft, hoe beter het gaat. En van een paar butsen en builen, pijn, verdriet en andere ongemakken wordt je niet slechter, uiteindelijk wordt je er alleen maar beter van. Beter betekent in dit geval 'heel'. 

Tot zover mijn dertiende blog.

Groet,

Dirk

De twaalfde steen

Getekend tijdens een feest waar ik een soort professor speelde.

Bladzijde uit een schetsboekje dat ik veel gebruikt heb als ik ergens op lokatie een van mijn vele typetjes speelde. Altijd handig dat ik snel kon tekenen, want op feesten heb je vaak weinig tijd om de aandacht vast te houden. Het pseudo latijn is misschien ietwat flauw, maar het werkte wel, zeker als je onze 'vermomming' op de foto hieronder ziet. Heerlijke onzin.

Hans en ik als Dr. Living en Dr. Stone tijdens de Djoser reizigersdagen

Op de foto zie je een bladzijde uit het schetsboek waar Hans twee tekeningen van de groene grasparkiet had getekend. We hadden er eindelijk een gevangen, op onze expeditie in de Afrikaanse wildernis en nou was het enige exemplaar dat we hadden uit het kooitje ontsnapt, omdat een van ons, of de werkster, het deurtje van het kooitje open had laten staan. Of misschien wel niet goed dicht had gedaan. Tja, 'shit happens', zeggen we dan in geadopteerd engels. Trouwens, erg aardig van die hele lange meneer, dat hij even door de knieën ging voor de foto. Anders zouden we wel erg klein over gekomen zijn.

De 'ex poppus dus', ook wel vlinder genaamd, staat symbool voor liefde en transformatie.

Alles verandert, niets blijft hetzelfde. Dat is goed te merken als je om je heen kijkt en de veranderingen over de hele wereld bekijkt. Dat men het nu nog steeds 'recessie' noemt, kun je ze nauwelijks kwalijk nemen. Als je het niet ziet, kun je er ook niets aan doen en dus blijft men proberen het oude weer te herstellen. Je zou kunnen zeggen dat die mensen de rups status willen blijven behouden. Bang als ze zijn om even in een cocon te veranderen om verder te groeien. Mijn eigen situatie heb ik al eerder aangehaald en het is een goed moment om er iets dieper op in te gaan. Toen ik februari 2009 voor de keus stond of ik bereid was door de donkere tunnel te gaan en ik besloot dat te doen, nam ik bewust de onzekere stap van rups naar cocon naar vlinder. Ik wist wel dat het goed was, maar in zo'n cocon ben je wel heel erg kwetsbaar. En het is absoluut belangrijk dat je je tijd uitzit. Met andere woorden, dat je het proces geheel doorloopt. 
Er is een mooi verhaal van een wetenschappelijk onderzoeker die eens aandachtig naar een cocon keek en zag dat de vlinder al een beetje bezig was te bewegen. De wetenschapper dacht de vlinder te helpen door de cocon al een beetje open te snijden, zodat de vlinder er wat makkelijker uit zou kunnen komen. Maar ondanks zijn goede bedoelingen hielp hij de vlinder niet, in tegendeel, hij voorkwam juist dat de vlinder zijn/haar groeiproces af kon maken, waardoor de vlinder te vroeg uit de cocon gedwongen werd en gehandicapt de wereld in moest. Nou is een vlinder van zichzelf al kwetsbaar, maar deze vlinder haalde het niet en stierf een vroegtijdige dood. De wetenschapper had een wijze les geleerd. Hij zou die fout niet weer maken. Valt hem wat te verwijten? Als je dat graag zou willen wel natuurlijk. Maar je kunt ook zeggen dat hij uit hulpvaardigheid wilde helpen. 'Zalig zijn de armen van geest', schijnt Jezus ooit eens gezegd te hebben. En op een bepaald moment zijn we allemaal zalig, omdat we het vanaf dat punt even niet weten en dan kun je wel eens iets doms doen. Maar wel vanuit een goede bedoeling. 
Uit deze anekdote kun je opmaken dat het oude gezegde 'Aangeboden diensten zijn zelden aangenaam,' niet voor niets een oud gezegde is. Zeg maar gerust een oude wijsheid. Ik hou wel van die oude wijsheden, ze zijn niet voor niets al heel oud. Ken je geschiedenis dan ken je je toekomst. Als we dat wat meer zouden doen, dan zouden we niet zo veel fouten maken. Stomme dingen doen. 
De indianen hadden niet voor niets een raad van wijze oude mannen en hopelijk ook wijze oude vrouwen. Want als je het op kunt brengen naar 'oude' mensen te luisteren, en de raad mee te nemen in de door jou te nemen beslissingen, dan voorkom je waarschijnlijk de nodige pijnlijke ervaringen. Aan de andere kant heeft ieder mens ook het recht om van de gemaakte fouten te leren. 

Strijkbout uit 1985.

Je hoeft niet altijd alles gelijk glad te strijken. Plooien kunnen ook mooi zijn.

Ga ik weer terug naar de cocon en zijn/haar groeiproces. In feite zitten we als mens continu in een cocon en maken we doorlopend een groeiproces door. Het is dan misschien kwetsbaar om in een cocon te zitten, maar tegelijk is het ook veilig. Het moeilijkste van een dergelijk groeiproces is het geduld opbrengen om het proces tot volle wasdom te laten komen. Tot aan februari 2009 heb ik er alles aan gedaan om de cocon fase nog even uit te stellen, maar als het je tijd is, dan helpt geen lieve moeder meer om het te ontwijken. Dat bleek wel, want het was er ineens. Godzijdank heb ik een natuurlijke antenne met 'gene zijde' en was ik al lange tijd mezelf aan het trainen om naar de goede raad van de andere kant van de sluier te luisteren en op waarde te schatten. Dat heeft me veel rust gegeven. Maar tegelijkertijd ook onrust, want vanuit deze kille koude drie dimensionale realiteit bleef men aan me trekken. 'Je moet dit doen en als je nou eens dat probeert. Je moet wel een beetje in actie komen en het niet zo laten gaan.' En nog veel meer van die goedbedoelde adviezen waar ik helemaal niets aan had en ook totaal niets mee kon en dat ook niet meer wilde. Veel mediteren en mijn 'Gevoel' trainen. Luisteren naar wat goed voor me was en onderscheid maken van wat vanuit mijn ego kwam. Niet dat een ego niet goed is, maar als het klaar is, dan is het handig om snel van dat ego af te komen. Ik kreeg van een wijze oude man het advies om het ego alleen nog te gebruiken om iets voor elkaar te krijgen. Zoals dit blog bijvoorbeeld. Ik had daar aanvankelijk wat moeite mee, maar begreep hem wel. Een klein beetje ego dan. Maar niet teveel, want ik wilde het cocon proces niet verstoren. Om de heel simpele reden dat ik er geen zin had het nog eens over te moeten doen. Het is pas klaar als het klaar is. Een cliché van hier tot gunder, maar wel waar. Hoe merk je dan dat het proces afgerond is? Dat is een hele goede vraag. Dat merk je als het moment daar is. Net zoals het begin van de tunnel, zo is het eind van die tunnel er ook ineens. Je voelt je heerlijk. Vrij als een vogel.

Vogel Frie uit 1979

Waarom ik deze tekening de titel 'Vogel Frie' heb gegeven is me nu pas een beetje duidelijk. Het kan heel goed een naam uit een boek zijn, maar dan heb ik nu even geen idee welk boek dat geweest moet zijn. 'Frie' heeft de klank van het engelse 'free' en zo voelde ik me na 21 december 2012, want zo rond die tijd durfde ik er een beetje aan toe te geven dat ik klaar was. De eigenlijke bevrijdingsdatum kan ik niet exact zeggen maar dat was wel ergens in november december 2012. Heerlijk gevoel, maar ook een beetje 'eng' want wat zou ik gaan doen. Alles kan en mag weer. Eindelijk een 'ex poppus dus' oftewel eindelijk een vlinder, fragiel maar wel vrij. In mijn blogs over Goof Wordt vervolgd staat de steen waar Goof onder ligt symbool voor het hele proces van rups tot cocon tot vlinder. En tegelijk ook met alle wanhoop, pijn, verdriet, zorgen, hoop, verlangen en frustratie en nog veel meer. Want het is niet leuk om iedereen om je heen te zien bloeien en realiseren wat ze willen. Verre reizen maken, geld verdienen, nieuwe auto's kopen en nog veel meer dingen die er voor jou even niet in zitten, maar die op zijn tijd best wel fijn zijn om te doen. De een met wat meer succes dan de ander, maar toch. En ik maar blijven proberen en ploeteren en allemaal even vruchteloos, tot ik eindelijk rustiger en rustiger werd. Misschien niet van buiten, maar wel van binnen. Ik heb de ene na de andere reis naar binnen gemaakt. Alles opgeruimd wat ik op kon en moest ruimen en nog meer, want dat gaat gewoon net zolang door tot het klaar is. Daar ben ik steeds rustiger door geworden. Onderweg bleek ook dat ik klaar ben met mijn werk als 'artiest' zijn en dan in de ruimste zin des woords. Klaar met optredens doen, zowel als muzikant als entertainer. Maar om dit hele proces van de cocon te kunnen voltooien ben ik bereid geweest om zo lang, als ik het op kon brengen, nog als 'artiest' mijn optredens te doen om nog wat geld te verdienen. 

Dat heb ik tot op heden gedaan, maar wat mij betreft mag er snel iets anders op mijn pad komen. Ik ben er trouwens van overtuigd dat dat 'iets anders' er al lang is, maar ik moet het zelf nog even zien. Het schrijven van mijn blogs is er een van, maar dat levert vooralsnog geen geld op en dat vind ik best. Het is heerlijk om te doen en ik kan er gelijk mijn verhaal in kwijt van het hoe en waarom. En zoals ik in mijn eerste blog al schreef, doe ik dit vooral voor mijn kinderen en kleininderen. Als ze het willen lezen, want mijn zoon en dochter zijn er nog niet aan toe dit te lezen. Het was voor hen waarschijnlijk al moeilijk genoeg om met mij als vader te leven. Met mijn dochter Heleen kan ik daar gelukkig goed over praten, Wouter houd dat nog af. Is goed. Ook dat proces gaat door en komt op een natuurlijke wijze aan het eind. Wanneer is totaal onbelangrijk, het is klaar als het klaar is. Ondertussen ben ik al voorzichtig om me heen aan het kijken op welke manier deze 'ex poppus dus' zich verder gaat ontplooien, want dat gaat gewoon door. Ook als vlinder blijf je onderdeel van het totaal en ontdek je nieuwe werelden. 

'Dobbelstenen' uit 1985

Bovenstaande tekening uit 1985 is zo'n wereld. Links is een weg die over drie bepaaldelijk stijle bergen voert, lichtpuntje is de lantaarnpaal. De dobbelstenen staan symbool voor 'het lot', en dobbelstenen liegen nooit. Als je tijdens een spelletje met dobbelstenen je wel eens afvraagt waarom jij altijd zo beroerd gooit, zou je je eens moeten verdiepen in de betekenis van de getallen die je 'werpt'. Hetzelfde geldt voor speelkaarten. De ene keer krijg je betere kaarten dan de andere keer. Wat niet direkt wil zeggen dat de kaarten die je krijgt voor jouw privé situatie net zo goed zijn als in het spel dat je speelt. Kan geen kwaad je er eens in te verdiepen. 

Ik kan me nog heel goed die ene keer herinneren dat ik als een soort 'Oosterse prins' als waarzegger moest spelen. Voor de gelegenheid had ik een drietal gekleurde dobbelstenen gekocht. De kleuren hadden enkel als doel om de eenheden tientallen en honderdtallen te onderscheiden. Rood groen en blauw, dat waren de kleuren. Nog iedere keer als ik die dobbelstenen zie moet ik weer aan die avond denken. Het was op een lokatie in Kaatsheuvel en dus niet de Efteling, kan even niet op de naam komen, maar zie het hele spul voor me. Doet er verder ook niet toe. Het ging de hele avond goed, ik vond het leuk om te doen, maar wist ook dat de dobbelstenen en welk orakel je ook gebruikt nooit liegt. Het ging dus goed en dat kwam hoofdzakelijk omdat ik mijn 'klanten' aardig wist uit te zoeken. Ik probeerde zoveel mogelijk probleemgevallen te vermijden. Want zoals ik al eerder gezegd heb, beschik ik over een directe verbinding met de 'andere kant' en mijn gevoel bedroog me die avond geen moment. De meeste stelletjes die mij die avond om 'raad' vroegen, waren jong en een beetje of een beetje veel verliefd en dat vond zijn spiegel in de dobbelstenen. Die iedere keer het juiste getal tevoorschijn toverden. Dus ik kon gelukkig heel veel goed nieuws over liefde, voorspoed en geluk brengen. Maar er was ook een wat ouder stel dat mijn aandacht probeerde te trekken. En zoals gezegd had ik dat heel lang weten te ontwijken, maar opeens stonden ze voor me en moest ik wel. Wie van de twee de dobbels zou werpen maakte niet uit, want ze straalden zo ontzettend veel ellende uit dat een blind paard het nog zou zien. En ja hoor, de dobbels gaven het meest beroerde getal weer wat op dat moment mogelijk was. Ze wisten het zelf natuurlijk ook wel, maar ik probeerde er toch nog een positieve draai aan te geven. Daar trapten ze niet in. Ik moest en ik zou de waarheid vertellen. In de tarot is een kaart die 'De Dood' heet en iedere kaartlezer/es weet dat dat niet per se ook de dood als dood betekent. Het staat ook symbool voor een nieuw begin. Het eind van een bepaalde situatie en de omliggende kaarten vertellen dan meer over de situatie waarin dat gebeurt. Dus ik probeerde dit ook zo uit te leggen, maar het leek wel of ze blij waren met die negatieve uitkomst. Ze konden of wilden er niets positiefs in zien. Die avond besloot ik niet meer als oosterse waarzegprins op feestjes te spelen. Ik heb dat ook nooit meer gedaan, maar wel heb ik heel vaak gebruik gemaakt van mijn 'lijntje' met boven, want als ik tegenover sommige mensen stond kreeg ik bijna mijn tekst al in mijn mond gelegd. Ik hoefde het alleen maar te uiten en dat deed ik dan. Altijd raak. Meteen de vinger op de zere plek, maar gelukkig nooit op een nare manier. Ik heb op die manier best wel wat mensen een beetje kunnen helpen. En dat is iets wat ik nu wat meer wil gaan doen. Op een natuurlijke manier. Niets geforceerd, want dat heeft bij mij nog nooit gewerkt. Als het de bedoeling is dan zal het ook gebeuren, daar ben ik van overtuigd. De deur staat open. Ik ben bereid. Ook nu weer. Het voorval van die dobbelstenen en de 'nare boodschap' voor die twee mensen, is ook te vergelijken met de cocon. Het was duidelijk dat er een einde aan een voor hen bestaande situatie zou komen. Onvermijdelijk, ze waren er bang voor, maar begrepen wel dat het stond te gebeuren. Misschien zouden ze van rups naar cocon gegaan zijn of van cocon naar vlinder. Ik weet het niet. Alleen jammer dat ik hen daar niet verder mee heb kunnen helpen. Als ik dat gekund zou hebben natuurlijk. Ik wist toen nog niet wat ik nu wel weet. Ik stond nog aan het begin van een van die drie bergen links op de tekening. Voor mijn gevoel heb ik inmiddels alle drie de bergen overwonnen, maar het kan goed zijn dat het er maar een was. Nou ja, dan doen we die andere twee er toch gewoon achteraan. Als het een keer kan, dan ook twee of drie keer.

Grappig dat ik terwijl ik dit schrijf naar een stuk muziek zit te luisteren getiteld "The magicians birthday". Over signalen gesproken. Zie blog nummer elf. 

Nu we toch bezig zijn. Als je goed naar de tekening met de dobbelstenen kijkt, dan zie je in de lucht allerlei vormen van vervoer, variërend van een vliegtuig tot en met een UFO aan toe. Rechts zie je een soort van trouwring met ramen. Die vliegende tapijtjes vind ik ook wel leuk. Ze komen allemaal uit het oosten, daar kwamen de drie wijzen toch ook vandaan? Ik maak er nu even een beetje gekkigheid van, maar dat komt omdat ik nu ook even niet weet wat ik er verder uit zou moeten en/of kunnen halen. Wel in gedachten, alleen schrijf ik er nu nog even niet over. Laat het eerst maar gebeuren, dan zien we later wel verder. Voorlopig zegt het mij dat weer van alles en nog wat mogelijk is en daar geniet ik van. 

De wereld om ons heen zit ook in zo'n veranderingsproces. Kwetsbaar, fragiel, pijnlijk, maar ook hoopvol. Jazeker veranderingen zijn niet altijd even gemakkelijk, dat is goed in zuid Europa te zien. De Grieken krijgen het flink voor hun kiezen. Of het terecht is doet er even niet toe, wat ik veel mooier vind is dat er tussen alle pijn, boosheid en wanhoop ook nieuwe initiatieven ontstaan. Ik zag laatst een reportage op TV dat men daar voorzichtig bezig is met een nieuwe vorm van betalen. 'Euro's hebben we niet meer, dus gebruiken we een eigen betaalsysteem.' En het werkt. Mooi vind ik dat. Hier in Nederland wordt ook al langer geëxperimenteerd met alternatieve betaalsystemen. Hier en daar zie je ruilhandel en dat allemaal omdat we het oude systeem van banken met grote directeuren meer dan spuug zat zijn. Daar heb ik een leuke tekening voor.

Zouden de machthebbers dit begrijpen? Ik denk het niet.

Maar ik hoop het wel. Het zijn ook mensen die waarschijnlijk bang zijn om het stadium van rups te verwisselen voor dat van cocon. 'Het gaat toch goed zo?' Denken ze bij zichzelf. 'Waarom veranderen wat goed is?' Nou, omdat het misschien wel beter is om het over een andere boeg te gooien. Zou ik daar tegenin willen brengen. Omdat het tijd is voor een veel evenwichtiger maatschappij, waarin het niet alleen maar om het eigen welzijn gaat, maar dat het geheel weer belangrijk is, zodat we allemaal sterk en gezond zijn en genoeg te eten hebben en een huis hebben om ruim in te wonen. Dat iedereen het goed heeft, zodat we allemaal als vlinders zo vrij zijn en ook zo vrij als een vogel in plaats van vogelvrij, zoals nu nog steeds het geval is als je de hypotheek, verzekeringen en zo eventjes niet meer kunt betalen en je gelijk een heel bataljon aan deurwaarders en incassobureaus op je dak krijgt. Reden genoeg om voor het transformatieproces te gaan. Ik las vanmiddag dat er komend weekend een geboorte explosie van vlinders verwacht wordt. Wel als dat geen signaal is, dan weet ik het ook niet meer. Kijk er dus anders naar dan je gewend bent, dus niet alleen maar omdat vlinders nou eenmaal prachtige wezens zijn, maar vooral ook als symbool van verandering, van transformatie. Zonder de rups tekort te willen doen, maar een vlinder is toch wel even mooier, beweeglijker en vrijer dan een rups. Die rups die komt er ook wel, maar de vlinder is er al. 

Bedankt voor het kijken en lezen en tot het volgende blog.

Groet, Dirk