De twaalfde steen

Getekend tijdens een feest waar ik een soort professor speelde.

Bladzijde uit een schetsboekje dat ik veel gebruikt heb als ik ergens op lokatie een van mijn vele typetjes speelde. Altijd handig dat ik snel kon tekenen, want op feesten heb je vaak weinig tijd om de aandacht vast te houden. Het pseudo latijn is misschien ietwat flauw, maar het werkte wel, zeker als je onze 'vermomming' op de foto hieronder ziet. Heerlijke onzin.

Hans en ik als Dr. Living en Dr. Stone tijdens de Djoser reizigersdagen

Op de foto zie je een bladzijde uit het schetsboek waar Hans twee tekeningen van de groene grasparkiet had getekend. We hadden er eindelijk een gevangen, op onze expeditie in de Afrikaanse wildernis en nou was het enige exemplaar dat we hadden uit het kooitje ontsnapt, omdat een van ons, of de werkster, het deurtje van het kooitje open had laten staan. Of misschien wel niet goed dicht had gedaan. Tja, 'shit happens', zeggen we dan in geadopteerd engels. Trouwens, erg aardig van die hele lange meneer, dat hij even door de knieën ging voor de foto. Anders zouden we wel erg klein over gekomen zijn.

De 'ex poppus dus', ook wel vlinder genaamd, staat symbool voor liefde en transformatie.

Alles verandert, niets blijft hetzelfde. Dat is goed te merken als je om je heen kijkt en de veranderingen over de hele wereld bekijkt. Dat men het nu nog steeds 'recessie' noemt, kun je ze nauwelijks kwalijk nemen. Als je het niet ziet, kun je er ook niets aan doen en dus blijft men proberen het oude weer te herstellen. Je zou kunnen zeggen dat die mensen de rups status willen blijven behouden. Bang als ze zijn om even in een cocon te veranderen om verder te groeien. Mijn eigen situatie heb ik al eerder aangehaald en het is een goed moment om er iets dieper op in te gaan. Toen ik februari 2009 voor de keus stond of ik bereid was door de donkere tunnel te gaan en ik besloot dat te doen, nam ik bewust de onzekere stap van rups naar cocon naar vlinder. Ik wist wel dat het goed was, maar in zo'n cocon ben je wel heel erg kwetsbaar. En het is absoluut belangrijk dat je je tijd uitzit. Met andere woorden, dat je het proces geheel doorloopt. 
Er is een mooi verhaal van een wetenschappelijk onderzoeker die eens aandachtig naar een cocon keek en zag dat de vlinder al een beetje bezig was te bewegen. De wetenschapper dacht de vlinder te helpen door de cocon al een beetje open te snijden, zodat de vlinder er wat makkelijker uit zou kunnen komen. Maar ondanks zijn goede bedoelingen hielp hij de vlinder niet, in tegendeel, hij voorkwam juist dat de vlinder zijn/haar groeiproces af kon maken, waardoor de vlinder te vroeg uit de cocon gedwongen werd en gehandicapt de wereld in moest. Nou is een vlinder van zichzelf al kwetsbaar, maar deze vlinder haalde het niet en stierf een vroegtijdige dood. De wetenschapper had een wijze les geleerd. Hij zou die fout niet weer maken. Valt hem wat te verwijten? Als je dat graag zou willen wel natuurlijk. Maar je kunt ook zeggen dat hij uit hulpvaardigheid wilde helpen. 'Zalig zijn de armen van geest', schijnt Jezus ooit eens gezegd te hebben. En op een bepaald moment zijn we allemaal zalig, omdat we het vanaf dat punt even niet weten en dan kun je wel eens iets doms doen. Maar wel vanuit een goede bedoeling. 
Uit deze anekdote kun je opmaken dat het oude gezegde 'Aangeboden diensten zijn zelden aangenaam,' niet voor niets een oud gezegde is. Zeg maar gerust een oude wijsheid. Ik hou wel van die oude wijsheden, ze zijn niet voor niets al heel oud. Ken je geschiedenis dan ken je je toekomst. Als we dat wat meer zouden doen, dan zouden we niet zo veel fouten maken. Stomme dingen doen. 
De indianen hadden niet voor niets een raad van wijze oude mannen en hopelijk ook wijze oude vrouwen. Want als je het op kunt brengen naar 'oude' mensen te luisteren, en de raad mee te nemen in de door jou te nemen beslissingen, dan voorkom je waarschijnlijk de nodige pijnlijke ervaringen. Aan de andere kant heeft ieder mens ook het recht om van de gemaakte fouten te leren. 

Strijkbout uit 1985.

Je hoeft niet altijd alles gelijk glad te strijken. Plooien kunnen ook mooi zijn.

Ga ik weer terug naar de cocon en zijn/haar groeiproces. In feite zitten we als mens continu in een cocon en maken we doorlopend een groeiproces door. Het is dan misschien kwetsbaar om in een cocon te zitten, maar tegelijk is het ook veilig. Het moeilijkste van een dergelijk groeiproces is het geduld opbrengen om het proces tot volle wasdom te laten komen. Tot aan februari 2009 heb ik er alles aan gedaan om de cocon fase nog even uit te stellen, maar als het je tijd is, dan helpt geen lieve moeder meer om het te ontwijken. Dat bleek wel, want het was er ineens. Godzijdank heb ik een natuurlijke antenne met 'gene zijde' en was ik al lange tijd mezelf aan het trainen om naar de goede raad van de andere kant van de sluier te luisteren en op waarde te schatten. Dat heeft me veel rust gegeven. Maar tegelijkertijd ook onrust, want vanuit deze kille koude drie dimensionale realiteit bleef men aan me trekken. 'Je moet dit doen en als je nou eens dat probeert. Je moet wel een beetje in actie komen en het niet zo laten gaan.' En nog veel meer van die goedbedoelde adviezen waar ik helemaal niets aan had en ook totaal niets mee kon en dat ook niet meer wilde. Veel mediteren en mijn 'Gevoel' trainen. Luisteren naar wat goed voor me was en onderscheid maken van wat vanuit mijn ego kwam. Niet dat een ego niet goed is, maar als het klaar is, dan is het handig om snel van dat ego af te komen. Ik kreeg van een wijze oude man het advies om het ego alleen nog te gebruiken om iets voor elkaar te krijgen. Zoals dit blog bijvoorbeeld. Ik had daar aanvankelijk wat moeite mee, maar begreep hem wel. Een klein beetje ego dan. Maar niet teveel, want ik wilde het cocon proces niet verstoren. Om de heel simpele reden dat ik er geen zin had het nog eens over te moeten doen. Het is pas klaar als het klaar is. Een cliché van hier tot gunder, maar wel waar. Hoe merk je dan dat het proces afgerond is? Dat is een hele goede vraag. Dat merk je als het moment daar is. Net zoals het begin van de tunnel, zo is het eind van die tunnel er ook ineens. Je voelt je heerlijk. Vrij als een vogel.

Vogel Frie uit 1979

Waarom ik deze tekening de titel 'Vogel Frie' heb gegeven is me nu pas een beetje duidelijk. Het kan heel goed een naam uit een boek zijn, maar dan heb ik nu even geen idee welk boek dat geweest moet zijn. 'Frie' heeft de klank van het engelse 'free' en zo voelde ik me na 21 december 2012, want zo rond die tijd durfde ik er een beetje aan toe te geven dat ik klaar was. De eigenlijke bevrijdingsdatum kan ik niet exact zeggen maar dat was wel ergens in november december 2012. Heerlijk gevoel, maar ook een beetje 'eng' want wat zou ik gaan doen. Alles kan en mag weer. Eindelijk een 'ex poppus dus' oftewel eindelijk een vlinder, fragiel maar wel vrij. In mijn blogs over Goof Wordt vervolgd staat de steen waar Goof onder ligt symbool voor het hele proces van rups tot cocon tot vlinder. En tegelijk ook met alle wanhoop, pijn, verdriet, zorgen, hoop, verlangen en frustratie en nog veel meer. Want het is niet leuk om iedereen om je heen te zien bloeien en realiseren wat ze willen. Verre reizen maken, geld verdienen, nieuwe auto's kopen en nog veel meer dingen die er voor jou even niet in zitten, maar die op zijn tijd best wel fijn zijn om te doen. De een met wat meer succes dan de ander, maar toch. En ik maar blijven proberen en ploeteren en allemaal even vruchteloos, tot ik eindelijk rustiger en rustiger werd. Misschien niet van buiten, maar wel van binnen. Ik heb de ene na de andere reis naar binnen gemaakt. Alles opgeruimd wat ik op kon en moest ruimen en nog meer, want dat gaat gewoon net zolang door tot het klaar is. Daar ben ik steeds rustiger door geworden. Onderweg bleek ook dat ik klaar ben met mijn werk als 'artiest' zijn en dan in de ruimste zin des woords. Klaar met optredens doen, zowel als muzikant als entertainer. Maar om dit hele proces van de cocon te kunnen voltooien ben ik bereid geweest om zo lang, als ik het op kon brengen, nog als 'artiest' mijn optredens te doen om nog wat geld te verdienen. 

Dat heb ik tot op heden gedaan, maar wat mij betreft mag er snel iets anders op mijn pad komen. Ik ben er trouwens van overtuigd dat dat 'iets anders' er al lang is, maar ik moet het zelf nog even zien. Het schrijven van mijn blogs is er een van, maar dat levert vooralsnog geen geld op en dat vind ik best. Het is heerlijk om te doen en ik kan er gelijk mijn verhaal in kwijt van het hoe en waarom. En zoals ik in mijn eerste blog al schreef, doe ik dit vooral voor mijn kinderen en kleininderen. Als ze het willen lezen, want mijn zoon en dochter zijn er nog niet aan toe dit te lezen. Het was voor hen waarschijnlijk al moeilijk genoeg om met mij als vader te leven. Met mijn dochter Heleen kan ik daar gelukkig goed over praten, Wouter houd dat nog af. Is goed. Ook dat proces gaat door en komt op een natuurlijke wijze aan het eind. Wanneer is totaal onbelangrijk, het is klaar als het klaar is. Ondertussen ben ik al voorzichtig om me heen aan het kijken op welke manier deze 'ex poppus dus' zich verder gaat ontplooien, want dat gaat gewoon door. Ook als vlinder blijf je onderdeel van het totaal en ontdek je nieuwe werelden. 

'Dobbelstenen' uit 1985

Bovenstaande tekening uit 1985 is zo'n wereld. Links is een weg die over drie bepaaldelijk stijle bergen voert, lichtpuntje is de lantaarnpaal. De dobbelstenen staan symbool voor 'het lot', en dobbelstenen liegen nooit. Als je tijdens een spelletje met dobbelstenen je wel eens afvraagt waarom jij altijd zo beroerd gooit, zou je je eens moeten verdiepen in de betekenis van de getallen die je 'werpt'. Hetzelfde geldt voor speelkaarten. De ene keer krijg je betere kaarten dan de andere keer. Wat niet direkt wil zeggen dat de kaarten die je krijgt voor jouw privé situatie net zo goed zijn als in het spel dat je speelt. Kan geen kwaad je er eens in te verdiepen. 

Ik kan me nog heel goed die ene keer herinneren dat ik als een soort 'Oosterse prins' als waarzegger moest spelen. Voor de gelegenheid had ik een drietal gekleurde dobbelstenen gekocht. De kleuren hadden enkel als doel om de eenheden tientallen en honderdtallen te onderscheiden. Rood groen en blauw, dat waren de kleuren. Nog iedere keer als ik die dobbelstenen zie moet ik weer aan die avond denken. Het was op een lokatie in Kaatsheuvel en dus niet de Efteling, kan even niet op de naam komen, maar zie het hele spul voor me. Doet er verder ook niet toe. Het ging de hele avond goed, ik vond het leuk om te doen, maar wist ook dat de dobbelstenen en welk orakel je ook gebruikt nooit liegt. Het ging dus goed en dat kwam hoofdzakelijk omdat ik mijn 'klanten' aardig wist uit te zoeken. Ik probeerde zoveel mogelijk probleemgevallen te vermijden. Want zoals ik al eerder gezegd heb, beschik ik over een directe verbinding met de 'andere kant' en mijn gevoel bedroog me die avond geen moment. De meeste stelletjes die mij die avond om 'raad' vroegen, waren jong en een beetje of een beetje veel verliefd en dat vond zijn spiegel in de dobbelstenen. Die iedere keer het juiste getal tevoorschijn toverden. Dus ik kon gelukkig heel veel goed nieuws over liefde, voorspoed en geluk brengen. Maar er was ook een wat ouder stel dat mijn aandacht probeerde te trekken. En zoals gezegd had ik dat heel lang weten te ontwijken, maar opeens stonden ze voor me en moest ik wel. Wie van de twee de dobbels zou werpen maakte niet uit, want ze straalden zo ontzettend veel ellende uit dat een blind paard het nog zou zien. En ja hoor, de dobbels gaven het meest beroerde getal weer wat op dat moment mogelijk was. Ze wisten het zelf natuurlijk ook wel, maar ik probeerde er toch nog een positieve draai aan te geven. Daar trapten ze niet in. Ik moest en ik zou de waarheid vertellen. In de tarot is een kaart die 'De Dood' heet en iedere kaartlezer/es weet dat dat niet per se ook de dood als dood betekent. Het staat ook symbool voor een nieuw begin. Het eind van een bepaalde situatie en de omliggende kaarten vertellen dan meer over de situatie waarin dat gebeurt. Dus ik probeerde dit ook zo uit te leggen, maar het leek wel of ze blij waren met die negatieve uitkomst. Ze konden of wilden er niets positiefs in zien. Die avond besloot ik niet meer als oosterse waarzegprins op feestjes te spelen. Ik heb dat ook nooit meer gedaan, maar wel heb ik heel vaak gebruik gemaakt van mijn 'lijntje' met boven, want als ik tegenover sommige mensen stond kreeg ik bijna mijn tekst al in mijn mond gelegd. Ik hoefde het alleen maar te uiten en dat deed ik dan. Altijd raak. Meteen de vinger op de zere plek, maar gelukkig nooit op een nare manier. Ik heb op die manier best wel wat mensen een beetje kunnen helpen. En dat is iets wat ik nu wat meer wil gaan doen. Op een natuurlijke manier. Niets geforceerd, want dat heeft bij mij nog nooit gewerkt. Als het de bedoeling is dan zal het ook gebeuren, daar ben ik van overtuigd. De deur staat open. Ik ben bereid. Ook nu weer. Het voorval van die dobbelstenen en de 'nare boodschap' voor die twee mensen, is ook te vergelijken met de cocon. Het was duidelijk dat er een einde aan een voor hen bestaande situatie zou komen. Onvermijdelijk, ze waren er bang voor, maar begrepen wel dat het stond te gebeuren. Misschien zouden ze van rups naar cocon gegaan zijn of van cocon naar vlinder. Ik weet het niet. Alleen jammer dat ik hen daar niet verder mee heb kunnen helpen. Als ik dat gekund zou hebben natuurlijk. Ik wist toen nog niet wat ik nu wel weet. Ik stond nog aan het begin van een van die drie bergen links op de tekening. Voor mijn gevoel heb ik inmiddels alle drie de bergen overwonnen, maar het kan goed zijn dat het er maar een was. Nou ja, dan doen we die andere twee er toch gewoon achteraan. Als het een keer kan, dan ook twee of drie keer.

Grappig dat ik terwijl ik dit schrijf naar een stuk muziek zit te luisteren getiteld "The magicians birthday". Over signalen gesproken. Zie blog nummer elf. 

Nu we toch bezig zijn. Als je goed naar de tekening met de dobbelstenen kijkt, dan zie je in de lucht allerlei vormen van vervoer, variërend van een vliegtuig tot en met een UFO aan toe. Rechts zie je een soort van trouwring met ramen. Die vliegende tapijtjes vind ik ook wel leuk. Ze komen allemaal uit het oosten, daar kwamen de drie wijzen toch ook vandaan? Ik maak er nu even een beetje gekkigheid van, maar dat komt omdat ik nu ook even niet weet wat ik er verder uit zou moeten en/of kunnen halen. Wel in gedachten, alleen schrijf ik er nu nog even niet over. Laat het eerst maar gebeuren, dan zien we later wel verder. Voorlopig zegt het mij dat weer van alles en nog wat mogelijk is en daar geniet ik van. 

De wereld om ons heen zit ook in zo'n veranderingsproces. Kwetsbaar, fragiel, pijnlijk, maar ook hoopvol. Jazeker veranderingen zijn niet altijd even gemakkelijk, dat is goed in zuid Europa te zien. De Grieken krijgen het flink voor hun kiezen. Of het terecht is doet er even niet toe, wat ik veel mooier vind is dat er tussen alle pijn, boosheid en wanhoop ook nieuwe initiatieven ontstaan. Ik zag laatst een reportage op TV dat men daar voorzichtig bezig is met een nieuwe vorm van betalen. 'Euro's hebben we niet meer, dus gebruiken we een eigen betaalsysteem.' En het werkt. Mooi vind ik dat. Hier in Nederland wordt ook al langer geëxperimenteerd met alternatieve betaalsystemen. Hier en daar zie je ruilhandel en dat allemaal omdat we het oude systeem van banken met grote directeuren meer dan spuug zat zijn. Daar heb ik een leuke tekening voor.

Zouden de machthebbers dit begrijpen? Ik denk het niet.

Maar ik hoop het wel. Het zijn ook mensen die waarschijnlijk bang zijn om het stadium van rups te verwisselen voor dat van cocon. 'Het gaat toch goed zo?' Denken ze bij zichzelf. 'Waarom veranderen wat goed is?' Nou, omdat het misschien wel beter is om het over een andere boeg te gooien. Zou ik daar tegenin willen brengen. Omdat het tijd is voor een veel evenwichtiger maatschappij, waarin het niet alleen maar om het eigen welzijn gaat, maar dat het geheel weer belangrijk is, zodat we allemaal sterk en gezond zijn en genoeg te eten hebben en een huis hebben om ruim in te wonen. Dat iedereen het goed heeft, zodat we allemaal als vlinders zo vrij zijn en ook zo vrij als een vogel in plaats van vogelvrij, zoals nu nog steeds het geval is als je de hypotheek, verzekeringen en zo eventjes niet meer kunt betalen en je gelijk een heel bataljon aan deurwaarders en incassobureaus op je dak krijgt. Reden genoeg om voor het transformatieproces te gaan. Ik las vanmiddag dat er komend weekend een geboorte explosie van vlinders verwacht wordt. Wel als dat geen signaal is, dan weet ik het ook niet meer. Kijk er dus anders naar dan je gewend bent, dus niet alleen maar omdat vlinders nou eenmaal prachtige wezens zijn, maar vooral ook als symbool van verandering, van transformatie. Zonder de rups tekort te willen doen, maar een vlinder is toch wel even mooier, beweeglijker en vrijer dan een rups. Die rups die komt er ook wel, maar de vlinder is er al. 

Bedankt voor het kijken en lezen en tot het volgende blog.

Groet, Dirk