De negentiende steen

"Gezicht"
1978

Ik zou de meeste van mijn oude tekeningen de titel 'zoekplaatje' mee kunnen geven.
Er is altijd veel op te zien en nog meer te zoeken.
Het zijn ook stuk voor stuk momentopnames van hoe ik me op dat moment voelde of wat er in me speelde.
Het zijn in feite reisverslagen van mijn innerlijk leven.
Al vrij vroeg begreep ik dat het mijn eigen psychotherapie is geweest.

Een geestelijke uitlaatklep om te voorkomen dat ik zou klappen. 
Zoals een versleten fietsband ineens leeg kan lopen, zo kan dat met de mens natuurlijk ook.
Er zijn therapeuten die werken aan de hand van tekeningen die ze je laten maken. 
Zelf heb ik dat nooit gedaan, maar ik geloof zeker in de mogelijkheden en de resultaten daarvan.
Tegenwoordig maak ik mijn innerlijke reizen vanuit een stoel.
Niet eens een luie stoel, maar meestal een gewone keukenstoel.
Soms zelfs liggen op bed of in bed. 
Daar is wel enige discipline voor nodig want in bed liggend, wil de slaap nog wel eens de zaak overnemen. 
Maar dan nog kan het, als je je er maar bewust van bent dat je alles wat je ziet nodig hebt om te ervaren wat nodig is om een bepaalde vraag die je had te beantwoorden.

Het zal de regelmatige kijker en lezer van mijn blogs opgevallen zijn dat er heel weinig kleur in mijn tekeningen zit.
Daar heb ik vroeger ook al over nagedacht, maar ik kwam nooit veel verder dan proberen.
Meestal werd mijn kleurgebruik afgekeurd vanwege te felle kleuren of welke ander kritiek dan ook.
Zelf hou ik het erop dat mijn leven zo plat mogelijk moest zijn om me te voegen aan de derde dimensie.
Daar kon ik dus geen kleur bij gebruiken.
Maar ik hou van kleur.
Ook nu nog moet ik mijn best doen om de kleuren een beetje te verzachten, want ik gebruik het liefst hele felle kleuren.
Sons zelf tegen het fluoriserende aan.
Leuk toch.
Ik ben ook gek op de graffiti op straat.
Daar zitten echt prachtige kunstwerken tussen.
Natuurlijk ook een hoop troep die het niveau van twitter niet overstijgt.
Of zoals vroeger toen de mobieltjes in opgang begonnen te komen.
Dan stond je ergens op straat of zoals in mijn voorbeeld voor een supermarkt en dan hoorde je de volgende conversatie: "He, hallo, wat leuk. Waar sta je?"
---
"O, wat leuk, ik ook."
...
"Hier bij de super."
...
"Wat! nee echt?! Maar waar dan, ik zie je niet."
...
"Omdraaien? (draait zich om)
...
"Te geeeeeek.
Ik zie je,"
...
"Ja, ik kom er ook aan."
En gewoon doorlullend (ik gebruik dit woord expres) in dat mobiele praatijzer naar elkaar toe lopen en dus niet dat ding uitzetten.
Vreselijk.

Mannen en vrouwen, dat maakt niet uit, ze praten dezelfde onzin als ze zo'n mobiel in handen hebben.

Graffiti.
Daar zijn grote kunstenaars uit voortgekomen.
Vergeef me dat ik even geen namen bij de hand heb, want dat is nooit mijn sterkste kant geweest. 
Dat komt ook omdat ik nooit echt iets van kunst begrepen heb.
Muziek was en is voor mij veel tastbaarder, dan is er gelijk sprake van gevoel en sfeer.
Of totaal niet natuurlijk, maar dat is dan ook heel duidelijk.
Ik heb dat met kunst ook wel, zeker als ik voor een doek sta, maar mijn idee van kunst strookt niet altijd met die van de kenners.
Gelukkig niet zou je soms zeggen.
Dat had ik op school ook al. 
De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik niet veel van kunstgeschiedenis heb opgestoken.
Dat vind ik soms best wel jammer.
Maar het is bij mij net als met bier en/of wijn. 
Ik vind het lekker of niet.
Het hoe en waarom vind ik niet eens zo belangrijk.
Ook niet als het wel lekker is, dan maakt het me nog niet uit waarom.
Lekker is lekker. 
Mooi is mooi. 
Kunst is kunst.

Ik kan dit rijtje met gemak een stuk langer maken, maar daar zit ik zelf niet op te wachten.
Voor ik aan dit negentiende blog begon heb ik eerst een sessie met Koning Elf gedaan.
Misschien komt hij straks nog even langs, maar misschien ook niet.
Het is mij in ieder geval weer een heel stuk duidelijker geworden.

Dus weer terug naar kleur, ofwel het gebrek aan kleur in mijn leven.

Slepen door de materie.
Jaren 70

In deze tekening sleep ik me letterlijk door de materie heen.
Zonder me daar op dat moment van bewust geweest te zijn overigens.
Ik heb me altijd afgevraagd waarom ik aan die boog met de 7 erop hang.
Natuurlijk ben ik dit zelf.
In die jaren had ik nog lang donkerblond haar en was ook nog redelijk slank.
Als ik aan de afgelopen jaren denk, dan illustreert deze tekening precies hoe ik me voelde en hoe ik er door gekomen ben.
Ik ben daar al bezig het aardse kleed van me af te werpen.
Maar zo eenvoudig is dat natuurlijk niet. 
Ja, achteraf wel, maar op het moment zelf uiteraard niet.

Ik heb er nog een paar.

Trap naar boven.

Ook weer leuk geprobeerd.
Zou er bovenaan die trap ook een schrokop staan, of is het slechts een vreemde poort naar mooier?
Ik wilde in ieder geval gewoon naar boven.
Je ziet dat ik de kleuren een beetje aan de fletse kant gehouden heb. 
Voor mijn doen dan, want het kan natuurlijk veel mooier.

Begin van een sprookje.

Want deze is niet afgemaakt.

Het was een nobele poging om mijn pietepeuterige pentekeningetjes in kleur te maken.

Daar heb ik nog een groot formaat tekening van, maar die is te flets geworden.

Helaas was de inkt die ik ervoor gebruikt heb, niet tegen de tand des tijds opgewassen. 

Ik laat hem dus niet zien.

Te erg voor mezelf.

Het kan dus wel en wie weet ga ik het toch nog wel een keertje doen.

Voorlopig ga ik nog even door met mijn verhaal vertellen aan de hand van mijn oude tekeningen.

Langzamerhand is er een beetje kleur in mijn leven gekomen, maar het is nog lang niet zo mooi als de kleuren die ik tijdens mijn innerlijke reizen zie.

Als ik dat toch eens zou kunnen schilderen, maar de kleuren zijn er gewoon niet.

Mijn collega reisgenoten zien dezelfde kleuren, maar weten ook niet hoe je ze hier moet noemen.

We komen niet veel verder dan dat het onbeschrijflijk mooie kleuren zijn en dat we zouden willen dat we ze hier konden gebruiken.

Figuur in kleur.

Deze tekening heb ik een keer gemaakt terwijl we tijdens een feest als een soort van kunstenaars rondliepen.

Het moest snel en daar hou ik wel van.

Het verhaal wat ik erbij heb staan vertellen, terwijl ik dit tekende, is me even ontschoten.

Ik heb dus zo af en toe geprobeerd wat kleur in mijn leven aan te brengen.

Want dit leven hier op aarde is maar een zeer flauwe afspiegeling van de wereld waar we naar toe gaan.

Daar zijn we weer.

Ja, we gaan naar een andere aarde.

Een aarde waar geen geweld gebruikt kan en mag worden.

Gewoon omdat dat daar niet kan en dus ook niet nodig is.

Zij die nog graag met geweld bezig willen zijn kunnen dat op andere planeten gaan doen.

Moeder aarde is er klaar mee, en is verder gegaan.

Je zou kunnen zeggen dat moeder aarde ook bezig is wat meer kleur in haar leven te brengen.

Ik heb me op twitter aangemeld om mooie foto's van over de hele wereld te kunnen bekijken en dan zie je hoe mooi het kan zijn op aarde.

Die foto's zijn trouwens nooit in oorlogsgebieden gemaakt, want daar valt niet veel moois te fotograferen.

Al zullen er mensen zijn die daar anders over denken.

Als je menselijk leed mooi vindt om op foto's te bekijken, dam heeft onze planeet helaas nog genoeg moois in petto.

Ik kijk liever naar die andere beeldschone opnames van de natuur die er gelukkig ook is.

Verder blijf ik werken aan de kleur in mijn eigen leven.

Ik vrees dat die voorlopig beperkt blijft tot mijn innerlijke wereld, want die is heel mooi.

Het is dus de kunst dat in mijn leven hier op aarde te implementeren.

Kon je nou echt niet een normaler woord bedenken?

'Nee.'

Spellingcontrole gebruikt?

'Was niet nodig. 'k had 'm in een keer goed.'

Tjonge jonge jonge, 't moet niet gekker worden.

'Implementeren is toch een gewoon Nederlands woord?'

Jawel, maar jij wilt toch altijd zo graag zo gewoon mogelijk schrijven?

'Dat dan weer wel ja.'

Nou, gebruik dan een gewoon Nederlands woord.

'Eeehhh...?'

'Invoegen.

Nee. 

Toevoegen.

Zo goed?'

Ja.

Neem me deze flauwekul niet al te kwalijk, ik ben in een beetje matte stemming.

Ik wilde per se deze week weer een blog schrijven, terwijl ik er eigenlijk even mee op wil houden. 

Maar dan toch weer niet.

Het duurt ook allemaal zo lang.

Ik wil verder, maar dat schiet maar niet op.

Op mijn reis terug naar het licht ben ik vele symbolen tegen gekomen.

Zo ook een die op mij betrekking had/heeft.

Op een mooie dag 'zag' ik hem ineens.

Ik ben gelijk gaan tekenen, maar zoals met de kleuren die je ziet, zo is het ook met het beeld dat ik zag.

Hoe ga ik dat in godsnaam realiseren?

Ik zal een paar pogingen laten zien.

Ik moet er wel bijzeggen dat ik niet de enige ben die met deze symbolen een eigen tekening toegewezen heeft gekregen.

Ik kom er genoeg tegen en die zien er over het algemeen heel mooi uit.

Zo ver ben ik niet gekomen met het uitwerken van mijn eigen symbool.

Komt waarschijnlijk ook omdat het niet echt origineel is.

Maar wel mooi.

Engelenhart nr 4

Het oorspronkelijk ontwerp zag er iets anders uit, maar uiteindelijk ben ik met deze vorm verder gegaan.
De kleuren zijn een beetje ingetogen, zeker vergeleken met andere kleurstellingen.
Daar zal ik er dan toch ook maar even een van laten zien.

Engelenhart nr 2

Deze kleuren vind ik ook mooi, maar het is toch nog steeds niet zoals ik het 'zie'.
Die kleuren krijg ik niet gevonden.
Hieronder nog een tekening uit de losse pols en zo zie ik ze het liefst.
Dat past wat beter bij mij.
Niet zo bedacht en geprogrammeerd, maar gewoon lekker even snel op papier gezet.
Dat ben ik, zo doe ik dat het liefst.

Engelenhart en meer.

Deze ga ik ook nog een kleurtje geven.

Ik ben al lang niet meer van plan om deze als persoonlijk symbool te gaan gebruiken.

Het heeft er alleen maar toe gediend dat ik bleef werken aan het ontdekken wie ik ben en waar ik vandaan kom en waar ik naar toe ga.

Een hele mond vol voor een levensproces waar in feite ieder mens mee bezig is.

Ik ben er al mee bezig en ik kan ook niet anders, dit is wat ik moet doen en ik ben al zo ver gekomen, dat ik er ook niet meer mee kan en wil stoppen. 

Al zou ik dat willen.

Vuurtoren

In een vorig blog heb ik verteld over de symboolkaarten die ik gebruikt heb in mijn reis naar hier.

Een van de symbolen was de vuurtoren.

Als je met licht werkt, dan ben je een 'vuurtoren'.

Ik moest vaak terugdenken aan een liedje dat ik vroeger in mijn jonge jaren probeerde te schrijven.

Ik heb een heleboel liedjes geschreven, maar met dit liedje kwam ik maar niet verder.

Ik had eigenlijk alleen maar de titel en daarmee gelijk de eerste tekstregel.

"I'm a Lighthouse..."

Dat was 'm dan.

Kort maar krachtig. 

Meer was dus ook niet nodig, want dat was ik toen al en ben ik nu nog steeds.

Dat wist ik alleen toen nog niet.

Zelfs nu zeg ik het met enige schroom.

Maar wat waar is is waar.

Een gechannelde Ziel zei eens over de lichtwerkers en hun, veelal, moeilijke levens en levensomstandigheden.

"Denk aan een vuurtoren, die staan zelden op een veilige plaats."

Tja, in een rustige woonwijk heb je geen vuurtorens nodig. 

Aan de kust wel.

Bij kalm weer is er niets aan de hand.

Maar bij storm en onweer, is het geen pretje een vuurtoren te zijn.

Het is een beetje te vergelijken met het leven in de huidige maatschappij vorm, waar een regering, van welke signatuur dan ook, haar uiterste best doet om er iets van te maken, maar elke poging loopt op een ramp uit.

Dit zijn dus de tijden dat er niet genoeg vuurtorens zijn.

Mocht je een leuke baan willen, dan kun je solliciteren bij de vuurtorenengel ter andere zijde van de sluier.

Sollicitatie komt altijd aan.

En als het goed is krijg je gelijk zo'n zwaailicht op je hoofd.

Het licht komt trouwens niet uit je hoofd, maar rechtstreeks uit je hart.

Zoals alles dat goed is.

Ik maak er een beetje een grapje van, maar het is wel waar.

Mocht je ook naar het licht willen en je wilt je eigen innerlijk licht groter en groter maken, dan is het enige dat nodig is je : "Ik ben bereid."

Dat werkt meteen.

En verder is het net als met het liedje Hotel California van The Eagles.

"You can check in every time you like, but you can never leave."

Tja, eenmaal aan boord geklauterd, blijf je ook aan boord.

Maar het is een mooi schuitje.

En je bent er nooit alleen.

Hoe meer zielen hoe meer vreugd.

De schep

De schep, of schop of spade, staat symbool voor graven tot je het gevonden hebt. 

Maar ook voor het gereed maken van de grond om er zaden in te zaaien die dan weer uitgroeien tot bloemen of wat je dan ook gezaaid hebt.

Bloem

Het is goed oogsten als er zorgvuldig gezaaid is.

Dat wil zeggen dat hoe beter je je werk doet hoe beter het resultaat zal zijn.

Dat is met alles zo.

En als je gewoon je werk goed doet en er geen al te grote ruchtbaarheid aan geeft, dan kan dat wat je gezaaid hebt tot volle wasdom komen en in goede harmonie.

Dus als je met licht wilt gaan werken doe dat dan in stilte, tot het licht zo sterk geworden is dat beetje bij beetje alle problemen verdwijnen, dan kun je er mee naar buiten komen.

Er te vroeg mee naar buiten komen kan je ontwikkeling enorm storen en tegenwerken.

Ook al zullen de mensen in je omgeving het niet direkt tegen je zeggen, maar als ze het niet zien zitten of het gewoon niet begrijpen, dan kan die negatieve houding jouw prille groeiproces ernstig storen.

En wat niet weet, niet deert.

Dus hou het voor jezelf.

Je komt vanzelf mensen tegen die het wel begrijpen.

Dat zijn meestal ook degenen die er ook in stilte aan werken.

In de jaren dat ik op feestjes mijn werk deed, probeerde ik ook zoveel mogelijk licht mee te nemen en te delen.

Er is er altijd wel een die dat merkt.

Ik ben vaak aangesproken door iemand die 'zag' wat ik aan het doen was.

Zelfs toen ik het niet eens bewust deed.

Een helaas te vroeg overleden collega vertelde me eens: "Als jij een zaal in komt gebeurt er altijd iets. Dan verandert er wat. Dat merk je aan de mensen."

Dat vond ik leuk om te horen, maar ik was me er zelf toen absoluut niet van bewust, laat staan dat ik er op bewuste wijze mee bezig was. 

Bovendien was ik niet in de zaal voordat ik er binnen ging, dus ik kon het verschil ook niet merken.

Een andere collega zei ongeveer hetzelfde als hij Hans en mij in de zaal bezig zag.

Op mijn manier probeerde ik de mensen gewoon een leuke avond te geven. 

Of in ieder geval een kans op een leuke avond, want of het leuk is ja dan nee, dat bepaalt een ieder voor zichzelf, daar gaat de minister president gelukkig niet over.

Vibrerende zinderende zon.

Een mooier symbool voor de kracht van het licht is er haast niet.

De vibrerende zinderende zon.

Ik heb eens uit een boekje, dat dan weer wel, een mooie oefening geleerd om je chakra's te zuiveren.

Je gaat op een stoel zitten, of in de lotushouding als je dat kunt, en ontspant je en aard je met moeder aarde.

Als je kalm genoeg bent, dan visualiseer je een prachtige vibrerende zon en je laat deze zon in je kruinchakra zakken.

Je laat die prachtige zinderende zonne energie je hele chakra zuiveren en reinigen, dan laat je de zon naar je derde oog chakra op je voorhoofd trekken en laat de zon ook dat chakra zuiveren en schoonmaken.

Daarna ga je naar je keelchakra, het hartchakra, het zonnevlechtchakra, je navel- of heiligbeen chakra en tot slot in je stuit- of basischakra.

Je zult voelen hoe krachtig deze oefening is en je merkt vanzelf wanneer je er weer behoefte toe voelt om deze oefening te herhalen.

Eigenlijk zou ik deze oefening, iedere keer als ik een blog ga schrijven, moeten doen, maar ik heb laatst een andere en ook hele mooie oefening geleerd die het schrijven helpt. 

Om dat zo geconcentreerd mogelijk te doen dan.

Voor ik aan dit blog begon zei ik tegen mijn vriendin dat ik vandaag een kort blog zou schrijven. Ze moest lachen en zei: "Zet er maar onder dat je dat gezegd hebt en kijk dan maar of het gelukt is om het kort te houden."

Voor mijn doen is het tot nu toe inderdaad een kort blog geworden.

In het kader van kleur en een al dan niet flauw grapje heb ik nog een paar kleurproeven die ik gemaakt heb om inkleuren met mijn computer onder de knie te krijgen.

Een droedel.

Ik weet het, het is een hele oude droedel, maar ik wist even niets beters toen ik iets zocht om in te kleuren.
Een Mexicaan op een fiets, van boven af gezien.
Ik vind 'm zelf wel leuk eigenlijk.
Zelfs na al die jaren nog.

Wereld onder water.

Deze onder water wereld nog even om het anders denken weer eens te promoten.

De werkelijkheid ziet er over het algemeen anders uit dan de werkelijkheid die wij voor waar houden.

Wat inkleuren betreft had ik nog wel wat te leren en dat is nog steeds zo, al gaat het me nu een stuk beter en sneller af.

Het is weer genoeg geweest voor deze keer.

Denk er eens over na om iets met die vuurtoren te gaan doen.

Erover denken kan toch geen kwaad?

Zelf kwam het bij mij als een kort liedje.

Ik heb er nog steeds geen spijt van en ga er gewoon mee door.

Mijn licht krijgt niemand meer gedoofd.

Om met Pink Floyd te eindigen: "Shine on, you crazy diamond."

Bedankt voor het kijken en lezen en ik groet iedereen die de moeite heeft genomen dat ook te doen.

Groet,

Dirk