 |
| 'Ontbijtje' Eindexamentekening uit 1976 |
Als ik er zo eens op terugkijk heb ik voor mijn eindexamen destijds de boel wel op zijn kop gezet. Wat mijzelf betreft dan, want de gekste ideeën waren mij niet vreemd, ik realiseerde ze alleen niet altijd. Meestal was het idee alleen al genoeg. Maar voor mijn eindexamen moest ik wel met wat bijzonders op de proppen komen. Voor mijn gevoel was het echt hard nodig om met wat speciaals te komen. Ik wilde koste wat het kost andere onderwerpen gebruiken dan mijn klasgenoten. Dit ontbijtje is niet het doorsnee ontbijt voor een vegetariër, al was ik dat toen nog niet. Alles op de tekening was echt, behalve het beschuitbeleg. Wie komt er op het idee om een vrouwenborst als ontbijt te gebruiken. Niet alleen pijnlijk, maar natuurlijk ook doodzonde. Kun je nagaan wat voor rare capriolen ik uit dacht te moeten halen om te slagen.
Achteraf was dat dus helemaal niet nodig, want ik heb hele goede beoordelingen over de verschillende vakken gehaald.
Kun je nagaan hoe laag mijn zelfvertrouwen toen was.
Daar zou ik heel lang last van blijven houden. Ik heb nu nog de neiging om het eenvoudiger te maken dan nodig. Wat mijzelf betreft dan, want anderen prijs ik graag naar behoren.
Nu pas, achteraf, kan ik weer van mijn oude werk genieten. Best wel triest eigenlijk, maar zo zat ik nou eenmaal in elkaar. Maar als je diep in mijn hart kijkt weet ik dondersgoed wat ik waard ben. Wat ik allemaal kan.
Deze onzekerheid heb ik altijd gehad, misschien niet altijd voor iedereen zichtbaar, maar voor mezelf was dat heel vervelend en nou ben ik heel voorzichtig.
Het is dus ook niet zo gek dat ik altijd naar de oorzaak van mijn frustraties heb gezocht.
O, ja, ik kreeg genoeg adviezen. 'Joh, je neemt gewoon een baantje en dan kun je in het weekend lekker kunst creëren' en nog meer van die afschuwelijke raad.
Persoonlijk heb ik niks met die weekend kunstenaars. Mijn god hoe krijg je het voor elkaar om de hele week naar je werk te gaan terwijl je innerlijk kookt van de creativiteit? Dat zijn in mijn ogen dus geen kunstenaars. Het staat natuurlijk iedereen vrij te doen en laten wat hij/zij wil en/of nodig acht, maar ik kan dat zo niet. Maar ja, van dat geploeter van mij ben ik ook niet echt vrolijk geworden.
 |
| 'Schilderen op zondag' Getekend voor de cursus Chinees |
Nu achteraf zou ik het precies weer zo doen. Als ik niet wist wat ik nu weet dan. Want met mijn ervaring van nu zou ik het zo weer doen, maar dan beter.
En misschien was het ook wel de bedoeling om het zo te doen, want als ik naar mijn leven kijk als leerschool, dan heb ik een prima scholing genoten. Zo heet dat; 'scholing genieten'. Dat zeggen ze vooraf, want van genieten van het schoolgaan is wat mij betreft niet veel terecht gekomen. Achteraf wel natuurlijk. Maar dat komt vooral omdat ik mijn leven grondig onderzocht heb.
Alle ervaringen van jong tot oud, vanaf mijn geboorte tot aan een jaar of zes geleden, heb ik onderzocht en gekeken wat het me heeft gebracht.
Dat was nodig omdat een heleboel zaken niet liepen zoals ik dat graag gezien had.
Waar kwam mijn gevoel van eenzaamheid vandaan en hoe kwam het dat ik zo weinig durfde te ondernemen. Terwijl ik dit schrijf ben ik me er van bewust dat dit niet voor iedereen, die mij van vroeger kent, begrijpelijk is. Ik heb nogal eens gehoord dat ik wel erg zelfverzekerd was en toen ik een keer zei dat ik eigenlijk best wel gefrustreerd was, kreeg ik een verbaasd: "Jij!?!? Jij gefrustreerd? Als er iemand niet gefrustreerd is ben jij het wel." Nou dankjewel Ineke, ik weet haar naam nog en we waren begin 20, ik althans, zij was een paar jaar jonger. Leuk dat jij het anders zag, maar wat voelde ik me gefrustreerd. Het is dan ook nooit wat tussen ons geworden, anders dan een vriendschappelijke band. Zo zie je maar weer wat onzekerheid met een mens kan doen.
Als camouflage heb ik kennelijk een muur van onaantastbaarheid opgetrokken, een buitengewoon fragiele muur, maar het heeft kennelijk wel gewerkt. Want ik ben er nog.
 |
| Rode gympen. Dit zijn mijn schoenen als ik de muzikale broer speel. Gefotografeerd op zondag 28 april 2013 in de trein van Zwolle naar Kampen. Kwart voor twaalf in de avond. |
Wat hebben die rode gympies hier nou mee te maken?
Dat zal ik je snel uitleggen.
Want als je jezelf wilt onderzoeken moet je bij de basis beginnen. Dat wil niet zeggen dat je niet eerst naar problemen kunt kijken die je wel heel erg parten spelen. Dat heb ik in ieder geval wel gedaan. Maar op een gegeven moment heb je al een aantal wat grotere dringender problemen opgelost, maar blijven er toch splinters in je ziel zitten en die moeten ook weg. Dat vond ik tenminste en dat werkt ook gewoon zo.
Dan zul je bij de basis moeten beginnen.
Voor sommigen is dat het basis (stuit) chakra schoonmaken, maar voor mij begon het toch een treetje lager.
Tijdens de eerste bijeenkomst van onze aura- en chakra club, zoals ik ons reisgezelschap noem, deden we een aantal basisoefeningen om aan het idee te wennen dat je jezelf op een totaal andere wijze kunt zien en leren zien dan de 'materiële werkelijkheid' ons toont.
Bij mij leek het er soms op dat ik wel wist wat ik deed, maar dat was vaak gevoed door twijfel. Een creatieveling eigen, zou je kunnen zeggen.
Ik zal in het kort de oefening weergeven die we toepasten om meer inzicht in onze eigen voet chakra's te krijgen.
Je gaat goed op een stoel zitten, keukenstoel of andere stoel waar je met je rug recht kunt zitten en je ademt een aantal keren diep in en je voelt je meer en meer ontspannen.
Dan voel je je zwaar op die stoel zitten. Vervolgens ga je jezelf aarden. Dat kan op verschillende manieren, ik gebruik een koord, misschien vertel ik later nog wel eens wat voor soort koord het is, dat hou ik nu nog even voor mezelf. Het maakt ook niet zoveel uit wat je gebruikt, als het voor jou goed is, dan is het ook goed. Als je een anker ketting wilt gebruiken dan is dat ook goed, wil je een stuk touw, dan is dat uiteraard ook goed.
Dus je aard jezelf door met een koord of wat je wilt, vanuit je stuitchakra naar het midden van moeder aarde te gaan en het koord daar te verankeren.
Op die manier kun je oude energie vanuit je lichaam naar de aarde sturen en er verse energie voor terug krijgen. Kleuren, energie, kennis, geborgenheid, alles kun je van moeder aarde krijgen. Het enige wat je hoeft terug te doen is dankbaar zijn.
Dat leer je vanzelf, want het is een machtige ervaring.
Toen wij dat gedaan hadden, kregen we de opdracht naar onze voet chakra's te kijken.
Wauw, dat was te gek zeg, ik wist niet wat ik zag. Eerst zag ik onder elke voet een grote donkerblauwe paarsachtige bal, glimmend ook en de materie was een gladde glinsterende substantie. Als ik die probeer te omschrijven dan lukt me dat niet, maar dat is heel normaal als het om zaken gaat die we hier op aarde niet tegenkomen omdat ze hier niet niet kunnen zijn vanwege de dichtheid van stof die hier heerst.
Vervolgens kijken hoe die bollen voelen, of ze een beetje synchroon draaien en of ze überhaupt wel draaien, want het kan maar zo zijn dat ze niet of nauwelijks bewegen.
Op een gegeven moment kregen we de opdracht om te kijken wat ze ons wilden vertellen.
Dat vonden we natuurlijk erg moeilijk, want daar waren we nog niet zo mee bezig geweest, althans niet bewust.
Ik zag twee prachtige paarden. Mooie zwarte paarden. In mijn linker voet chakra een schitterend renpaard, je weet wel zo een waar je op de paardenrenbaan alle wedstrijden mee kunt winnen, met jezelf als jockey op de rug natuurlijk. Dat zou misschien ook wel gelukt zijn als in mijn rechter voet chakra ook zo'n flitsend renpaard gezeten had, maar dat was dus niet zo. In mijn rechter voet chakra huisde een prachtig zwart Fries werkpaard. Twee volmaakte tegenstellingen dus. Ik begreep direkt wat mij te doen stond.
Want ik begreep ook dat het op deze manier moeilijk voor mij was om recht op mijn doel af te gaan. Links wilde namelijk heel snel naar de eindstreep, terwijl rechts dat met veel gratie en vooral kracht wat langzamer wilde doen. Als de een snel gaat en de ander langzaam dan heeft dat als effect dat je rondjes draait. Dat schiet dus niet op.
Links staat trouwens voor vrouwelijke energie en rechts symboliseert mannelijke energie. Dat geldt voor iedereen, man en vrouw. het heeft niets met seksuele geaardheid te maken, maar alles met hoe de mens functioneert. En hoe hij/zij het beste tot zijn/haar recht komt. Dan komt gelijk de Buddha om de hoek kijken en geeft het advies van het midden, met andere woorden, zorg dat er balans is tussen de dualiteit die in je als mens schuilt. Daarvoor moet je dus wel eerst de uitersten onderzocht hebben. Daar doen we heel veel levens over, met als resultaat dat we uiteindelijk weer als EEN terug bij huis komen.
Toen ik de twee verschillende soorten paarden zag, wist ik dat het goed zat met de ingrediënten, want het waren allebei prachtige dieren. Ik moest er alleen even voor zorgen dat de twee samen gingen werken en niet meer los van elkaar, ieder een eigen weg namen.
Daar ben ik een hele tijd mee bezig geweest. Regelmatig zitten, aarden, concentreren en de energiestromen van links naar rechts en vice versa laten stromen en in elkaar over laten vloeien, zodat de twee paarden samen gingen werken. Het was natuurlijk slechts het begin, want als je verder naar boven gaat in je chakra's, dan kom je nog genoeg dingen tegen die ook in balans gebracht dienen te worden.
Om een heel lang verhaal heel kort te houden: Dat heb ik dus gedaan.
Tijd voor een tekening.
 |
| 'Bergtop' 2009 |
Als je werkelijk denkt dat je alles kunt rationaliseren, dan heb je daar natuurlijk gelijk in. Maar als je het vervolgens niet in je gevoel weet te brengen, dan blijven de problemen terug komen. Hoeveel nieuwe auto's of verre vakanties je ook aanschaft en viert. Na een tijdje slaat het probleem echt weer toe en het gaat ook steeds meer pijn doen.
Doet het geen pijn, dan doe je er ook niets aan, dan denk je dat het allemaal wel losloopt. Allemaal goed, dan wacht je gewoon tot het zeer gaat doen. De muur waar je tegenaan loopt wordt vanzelf steeds dikker en harder. Je gaat toch ook pas naar de tandarts als de pijn haast niet meer te harden is? Nou, dat is met jezelf helen ook zo.
 |
| 'Bij de dokter' ook voor de cursus Chinees |
Bij mij deed het zeer toen ik op mijn veertigste eens echt op zoek ging naar methodes om van die pijn af te komen. Daarvoor was ik uiteraard al lang bezig geweest met lezen en vooral vanuit mijn verstand alles rationaliseren. Maar dat hielp bitter weinig. Ik kreeg wel wat voor elkaar. O ja, zeker. Eind jaren 70 kocht ik het boekje creatief visualiseren van Shakti Gawain. Prachtig was dat en is dat nog steeds. Maar voor mij slechts het begin. Er volgden nog genoeg esoterische boekwerken van uiteenlopende onderwerpen. Daar heb ik heel veel uit geleerd, maar ook hier geldt weer dat kennis nog geen wijsheid is. Ook al lees je honderdduizend goede boeken vol wijsheid, als jij het niet begrijpt blijft het kennis. Feiten kennis en dat is verre van wijsheid.
Er zijn mensen die weten heel veel maar begrijpen bitter weinig. Dat geeft niks, die hebben gewoon wat meer tijd nodig voor het 'doordringt'. Zo is dat bij mij ook gegaan. Ik wist wel veel, maar het moest nog rijpen. Eigenlijk draagt iedereen alle kennis en wijsheid in zich, het enige wat nodig is, is het je allemaal weer herinneren.
Hoe meer rotzooi je opruimt des te meer je je weer herinnert. Des te meer de sluier van onwetendheid transparanter wordt.
Daar is wel wat werk voor nodig.
Ik heb al eerder gezegd dat je gewoon met Jezus kunt praten als je dat wilt. Hij laat zich door geen paus, dominee of andere geloofsdienaar tegenhouden, dat hoef jij dus ook niet te doen.
Die berg staat symbool voor de 'Weg van Christus'. Jezus moest met het kruis op zijn rug de berg oplopen. Dat deed hij omdat hij wist waar dat goed voor was. Onderweg kreeg hij nog een heleboel 'troep' naar zijn hoofd geslingerd. Gelukkig voor hem waren er ook mensen bij die hem steunden. Sommigen alleen al omdat ze er waren en met hem meeliepen.
Ergens in de bijbel staat dat hij gezegd heeft: "Ik ben de weg." En dat is ook zo. Christus betekent Licht. Jezus heeft ons allemaal de weg van het licht gewezen. En uiteindelijk lopen we allemaal dezelfde weg. We hebben het alleen niet allemaal in de gaten.
Die berg staat symbool voor de weg diep in jezelf. Die weg moet je gaan om weer thuis bij en in het licht te komen.
Het vlakke gedeelte naar die berg loop je met velen tegelijk. Ongemerkt. Lang geen idee hebbend wat je aan het doen bent. Ik ken helaas een heleboel mensen die denken dat dit leven het enige leven is dat ze leven en tot overmaat van ramp geloven ze ook nog dat het leven geen zin heeft. Hoe jammer.
Maar ze komen er vanzelf een keer achter. Want iedereen doet wat hij/zij doen moet en doen wil. Want zoals gezegd, ieder mens heeft een eigen specifieke reden om hier op aarde rond te lopen. Kijk naar je eigen omstandigheden en je weet waarom je hier bent. Maak er het beste van, want het leidt hoe dan ook naar de berg. Zonder het te weten ben je al met de weg van Christus bezig.
Dan kom je onderaan die berg en dan begint het pas, want op het vlakke stuk zou je wel eens heel rijk geweest kunnen zijn en heel succesvol in van alles en nog wat, maar dan ga je omhoog en wordt het ruwer en steiler en merk je dat er steeds meer mensen afvallen. Iedereen gaat zijn/haar eigen tempo en of je nou vooraan of achteraan loopt doet er niet toe. Ieder heeft een eigen tempo. Uiteindelijk komen we allemaal aan de top. Dat doen we door heel diep te gaan, anders redt je het niet.
Dat zeggen sporters toch ook altijd en ook mensen die heel erg ziek zijn (geweest) en toch ergens de kracht vandaan gehaald hebben om te genezen, zij zeggen allemaal "Ik ben erg diep gegaan, maar ik heb het gehaald. Ik moest wel diepgaan, maar het was de moeite meer dan waard, want ik heb het gehaald."
Dat durf ik nu dus ook te zeggen: "Ik ben erg diep gegaan, maar ik heb het gehaald en het was de moeite meer dan waard."
Dat laatste stukje van de berg, dat moet je helemaal alleen doen. Natuurlijk is er wel hulp, er zijn godzijdank altijd 'mensen' die je helpen. Hulp van je gidsen, de engelen en al die prachtige zielen van de andere kant van de sluier die er altijd zijn om je te helpen.
Maar hier op aarde zijn ook engelen aanwezig, soms weten ze het niet eens, maar ze zijn er en ik ben er gelukkig een paar tegengekomen. Ze weten zelf wel wie het zijn.
Zoals Jezus zijn kruis alleen moest dragen, zo draagt iedereen zijn/haar kruis zelf.
Ik hoop niet dat er mensen zijn die denken dat ik me met Jezus vergelijk, want dan heb je het vreselijk mis. Maar het was wel Jezus die zei dat wij allen hetzelfde kunnen als hij en zelfs meer. Dat geloof ik graag, maar dan zullen we toch eerst die berg over moeten. Ja, als je op de top bent, moet/mag je er aan de andere kant ook weer af en dat is dus weer een nieuwe uitdaging. Zo blijven we allemaal lekker bezig.
Een stukje terug zei ik al dat ik me eenzaam gevoeld heb. Heel raar eigenlijk als je genoeg mensen om je heen hebt. Maar het is bekend dat je als mens je heel eenzaam kunt voelen in een menigte van honderden of duizenden mensen. Dat is niet zo moeilijk. Je kunt je ook eenzaam en alleen voelen tussen een klein groepje mensen die je zeer na staan.
Ik durf het bijna niet te zeggen, maar dat heb ik heel veel gehad. Naast het gevoel dat ik hier niet thuishoor, voelde ik me ook nog eens eenzaam.
Waar kwam dat idee toch vandaan.
Ik had al veel veldwerk gedaan. In gedachten de kast opendoen en het eerste wat eruit viel bekijken en opruimen. Dat had ik uit Creatief Visualiseren van Shakti Gawain geleerd. Dat werkte wonderwel, maar het werd moeilijker. Ik had hulp nodig en die kwam in de persoon van een mentor waarmee ik heel veel stenen op de weg uit de weg heb geruimd. Toen leken het grote stenen, maar achteraf was het slechts kruimelwerk.
 |
| 'Kers op de taart.' 1985 |
Maar ook kruimels moeten opgeruimd worden. Het is grondig werk, alles moet benoemd worden. In het Licht is geen plaats voor troep. Dat werkt niet.
Na mijn mentor heb ik een paar jaar rust genomen om alles een beetje te laten bezinken. Ik had immers al heel veel troep opgeruimd. Ik was los gekomen van het idee dat ik niet zakelijk was en dat ik anderen nodig had om te kunnen overleven en nog veel meer. Maar het gevoel van eenzaamheid bleef knagen. En eigenlijk wist ik al lang waar ik naar moest kijken.
Mijn geboorte.
Die was namelijk niet ze makkelijk gegaan. Mijn moeder heeft het maar nauwelijks overleefd. Ik ben thuis geboren, maar mijn moeder moest onmiddellijk na mijn terwereldkoming naar het ziekenhuis.
De gevoelens van angst, pijn en onzekerheid en radeloosheid die ik van mijn omgeving heb opgepikt hebben me heel lang parten gespeeld.
Toen kwam ik weer een goed boek tegen. 'De Innerlijke reis' van Brandon Bays. Zij beschrijft haar eigen ontdekkingsreis en hoe ze zichzelf in zeer korte tijd van een groot ongeneeslijk kankergezwel heeft genezen. Ze was daarin zo succesvol dat de artsen in het ziekenhuis boos op haar werden, want volgens hen zou ze nooit hebben kunnen genezen. Hun medische kennis was helaas voor hen geen wijsheid, maar slechts kennis en die was niet toereikend om te kunnen begrijpen wat zij had gedaan.
Zij heeft een methode ontwikkeld die je via concentratie, dus niet via trance, want dat werkt niet, naar die plaats in je lichaam gaat waar het probleem zich voordoet. Als je daar meer over wilt weten raad ik je aan dat boek te kopen en het aandachtig te lezen en het niet als onzin naast je neer te leggen, want het werkt intens goed. Je moet er wel voor open staan, maar het werkt. Probeer het. Beter laat dan nooit.
Ik heb toen via internet een, volgens mij, geschikte mevrouw gevonden die mij begeleidde tijdens mijn reizen naar enkele grote problemen waar de oorzaak in mezelf gevonden konden worden en we hebben ze ook gevonden.
Maar toen kwam ik weer een goed boek tegen en ditmaal geschreven door een Nederlandse mevrouw bij wie ik tot nu aan toe cursussen volg. Inmiddels noemen we het masterclasses. Ze heet Marie Thérèse Lips en is psychologe, maar ze 'ziet' meer. Daar laat ik het maar even bij.
Ik weet eerlijk gezegd niet meer of zij mij begeleid heeft op mijn reis terug naar mijn geboorte, maar het kan goed zijn dat beide therapeutes mij op een dergelijke reis begeleid hebben. Want het is soms echt nodig er meer aandacht aan te besteden, vooral omdat het soms best wel heel heftig is. Daarom heb je ook begeleiding nodig.
Kleine dingetjes kun je zelf goed opruimen, dat kan ik in ieder geval wel, maar bij de zwaardere problemen heb je echt hulp nodig. Dat gaat beter en sneller.
Inmiddels kan ik op deze manier ook anderen helpen bij het opsporen en oplossen van hun 'problemen'. Vooraf vraag ik altijd even aan mijn gidsen of ik 'kan en mag' helpen. Tot nu toe is het altijd ja, maar als het niet iets voor mij is krijg ik dat ook onmiddellijk 'door'. Dat hebben we tijdens onze masterclasses inmiddels heel goed geleerd.
Bovendien voel ik het zelf heel goed of het goed is of niet, maar ik maak toch altijd even contact met mijn 'hemelse vrienden' zoals ik ze ook wel noem.
 |
| 'Doorkijk IV' 1979 |
Ik moet nog wel even terugkomen op mijn innerlijke reis terug naar mijn geboorte, want dat is helemaal opgelost. Door terug te gaan kwam ik erachter waar al die verwarrende gevoelens vandaan kwamen. In de eerste plaats de pijn en de angst van mijn moeder die natuurlijk in gevaar was en dan zeg ik het eenvoudig. Dan was daar mijn vader, die was natuurlijk ook in paniek, want die zag zijn vrouw, mijn moeder, wegglijden en daar kwam nog bij dat hij en mijn moeder ook bezorgd waren om mij en mijn broer. Die was er niet bij, dus ik geloof niet dat hij er heel veel last van heeft gehad. In ieder geval niet de blinde paniek die in de kamer heerste. Blijf ikzelf over, want als je net geboren bent is het heerlijk om gelijk bij je moeder op de borst gelegd te worden. Je hebt eerst een maand of negen in haar buiken mogen groeien en zwemmen, en als je er dan uit bent, is dat wel even wennen. Maar ik werd niet op mijn moeders borst gelegd, ik werd in een wiegje gelegd omdat mijn moeder er slecht aan toe was. Natuurlijk is dit heel erg geweest, maar we hebben het er allemaal levend vanaf gebracht, maar de emotionele en gevoelsmatige schade blijft. Dat draag je met je mee. En daar moet je niet te licht over denken. Ook in moeders buik pik je al signalen op en dat gaat natuurlijk door tot na de geboorte. Mijn ervaringen rond mijn geboorte waren een mix aan gemengde gevoelens, variërend van blinde paniek, pijn tot en met angst en eenzaamheid en verlatenheid aan toe en nog een paar mogelijkheden die ik nu even vergeten ben. Maar dat laat zich eenvoudig raden.
Pas na mijn vijftigste verjaardag heb ik dit 'probleem' op weten te lossen.
Door het te herbeleven en het op die manier in mijn gevoel te krijgen en op te lossen.
Echt waar, als je het eenmaal in je gevoel gekregen hebt en het op die manier verwerkt hebt ben je er los van en verdwijnt het. Het betekent overigens niet dat ik me nu niet meer eenzaam zou kunnen voelen, maar dan ligt de oorzaak ergens anders en niet meer bij die hele vroege eerste levenservaring.
De meeste oorzaken van problemen liggen in je eerste levensjaren. Daarna wordt het alleen maar erger. Dat is niet leuk bedoeld en ook niet om je af te schrikken, dat heeft gewoon te maken met het feit dat 'het probleem' om aandacht vraagt en opgelost wil worden.
Dus sigaretten, drank, eten, verre reizen, verhuizen, emigreren, nog grotere nieuwe auto's, nog harder werken, nog meer en grotere huizen helpen allemaal geen ene moer.
Het enige wat echt helpt is terug naar de bron en het daar oplossen.
In een volgend blog zal ik zo'n innerlijke reis beschrijven. Hoe het gaat en hoe het werkt.
In bovenstaande tekening zie je een piramide. Dat is een machtig en prachtig symbool uit de oudheid. En over symbolen had ik het vandaag graag willen hebben, maar mijn gidsen hebben me toch net zolang gestuurd tot ik mijn geboorte zou verklaren.
Het was zwaar die geboorte, maar meer dan de moeite waard.
het overdoen zou ik niet willen, dat kan ik mijn moeder niet aandoen, welke moeder dan ook, daar is (zijn) ze me te lief voor.
Dus een volgend blog komen de diverse symbolen wel aan de orde, maar welk blog dat zal zijn weet ik niet. Want iedere keer als ik begin te schrijven sturen mijn vrienden en vriendinnen me naar het onderwerp van de dag. best wel spannend, maar ook heel leuk.
Bedankt weer voor het kijken en lezen,
Hartelijke groet,
Dirk
Bijzonder.. de overeenkomsten tussen jouw 15e-Steen en mijn 7e-Brief ;-)
BeantwoordenVerwijderen